۱۲ تا ۱۷ ربیع‌الاول؛ وحدت مسلمین رمز پیروزی و سعادت است
خدا، قرآن، پیامبر و قبله از نقاط اشتراک و اصول امت اسلامی است که اگر بر آن چنگ زده شود، هیچ اختلاف فکری و عقیدتی نمی‌تواند در جامعه اسلامی رخنه کند. اکنون مسلمانان از اصول دور افتاده و به فروع چسپیده‌اند.
از ۱۲ ربیع‌الاول زادروز پیامبر اسلام بنابر روایات اهل سنت تا ۱۷ ربیع‌الاول تاریخ زادروز پیامبر مطابق روایات اهل تشیع، به نام هفته وحدت میان امت مسلمه نامگذاری شده است. این هفته همه ساله از سوی برخی کشورهای اسلامی با تدویر کنفرانس‌های علمی و فرهنگی برای تقریب مسلمانان، حل اختلافات و برجسته کردن نقاط اشتراک و وحدت مسلمانان تلاش می‌کنند.
مسلمانان که در فرهنگ اسلامی به آن «امت مسلمه» گفته می‌شود، بیش از ۱٫۳ میلیارد تن جمعیت در جهان هستند که در کشورهای مختلف زندگی می‌کنند و دارای زبان‌ها، فرهنگ و تاریخ متفاوت دارند، ولی کلاً در زیر چتر دین اسلام و فرهنگ اسلامی به عنوان یک کتله عظیم انسانی و تمدنی شناخته می‌شوند.
در گذشته و پیش از گسترش تئوری سیاسی « دولت- ملت»، امت اسلامی مرز نمی‌شناخت و هر مسلمان از اقصی نقاط چین تا منتها الیه اندلس بدون نیاز به گذرنامه (پاسپورت) سفر می‌کردند، به تجارت می‌پرداختند و سکونت اختیار می‌کردند، ولی با شکل گیری دولت‌های ملی(زیر تاثیر تمدن غربی«مدرنیته») مسلمانان در کشورهای مختلف و هویت‌های محلی و ملی محصور شدند که تا امروز ادامه دارد و جالب این که حتا برای اجرای مناسک «حج» که یکی از مهمترین عبادات در فرهنگ اسلامی شناخته می‌شود و در قرآن از آن به عنوان«شعائرالله» یاد شده است، نیاز به گذرنامه و «روادید» دارند. باری، دوستی برایم از قوانین شوروی سابق قصه می‌کرد و می‌گفت که که اگر گذرنامه شما روادید شوروی را خورد می‌توانید آزادانه در تمام جمهوریت‌های آن بگردید و کسی مانع نشود ولی در جهان اسلام به قدر شوروی هم نزدیکی و وحدت دیده نمی‌شود.
اکنون فقیرترین، عقب‌مانده‌ترین و زیر ستم ترین ملل، امت اسلامی است که همانند کتله‌های نامتجانس انسانی در جزیره‌های جدا از هم به سر می‌برند و «درد هر کس به خودش مربوط است».
امروز مسلمانان به جان هم افتاده و دشمنان خونی همدیگر محسوب می‌شوند، عربستان و ایران به خون هم تشنه‌اند، پاکستان و افغانستان برادرکشی دارند، یمن در آتش می‌سوزد، سوریه(شام باستانی) به ویرانه مبدل شده است، عراق ملتهب است، کشمیر نارام است و هر گوشه جهان اسلام در رنج و سختی فرو رفته است.
با توجه به این موضوعات، پرسش این است که چرا؟ چرا جهان اسلام که روزگاری هیبت آن لرزه در دل شارلمانی می‌انداخت و امپراتوری روم را هراسان می‌کرد، امروز چنین به فلاکت افتاده است.
امت اسلامی به دو شاخه و چندین زیر شاخه از نگاه فقهی و کلامی تقسیم می‌شود که دو شاخه اصلی آن اهل سنت و اهل تشیع است.
هم اهل سنت و هم اهل تشیع زیر مجموعه‌های فراوان دارند که در اصول با هم مشترک بوده و در فروع اختلاف دارند. فلاکت امت اسلامی استوار است بر دوری از نقاط اشتراک و نزدیکی بر فروعات و نقاط اختلاف.
خدا، قرآن، پیامبر و قبله از نقاط اشتراک و اصول امت اسلامی است که اگر بر آن چنگ زده شود، هیچ اختلاف فکری و عقیدتی نمی‌تواند در جامعه اسلامی رخنه کند. اکنون مسلمانان از اصول دور افتاده و به فروع چسپیده‌اند
مسلمانان زمانی می‌توانند به وحدت واقعی و اقتدار گذشته شان برگردند که همه زیر چتر احکام و حدودالله جمع شده و بر نقاط اشتراک هم تاکید کنند. به بهانه هفته وحدت و زادروز پیامبر اسلام، به کتاب مشترک خویش، پیامبر مشترک خویش، قبله مشترک خویش و مهمتر از همه، «کلمه» مشترک خویش تاکید کنند و همانند مصداقی برای آیه شریفه« والعتصمو بحبل الله…..» به ریسمان محکم الله چنگ بزنند.
امروزه مصداق چنگ زدن به ریسمان خدا در جهان پر تلاطم کنونی، وحدت کل امت مسلمه در برابر تهاجمات فرهنگی، سیاسی، نظامی و توطئه‌های غربی و شرقی است. متکی بودن به خود و بازگشت به اصل خود. دست نفی به سینه غیر زدن و «خویشتن » را در آغوش کشیدن.
به قول مولوی:
هر کسی کو دورماند از اصل خویش
باز جوید روزگار وصل خویش
چنین باد!
