پاکستان می‌خواهد گفت‌وگو با کابل به بنبست برسد
نظامیان پاکستان منتظر فرارسیدن روزی‌اند که ایالات متحده افغانستان را ترک کند و متحدان مسلح نظامیان پاکستان، بار دیگر به افغانستان مسلط شوند.
در حالی که افغانستان و پاکستان مشغول گفت‌وگو برای نهایی‌سازی سند «صلح و هم‌بسته‌گی» هستند، نظامیان پاکستان در مرزها به نیروهای امنیتی افغانستان آتش‌باری می‌کنند. آتش‌باری در مرزها نشان می‌دهد که اسلامآباد در مذاکره روی نهایی‌سازی سند «صلح و هم‌بسته‌گی» میان دو کشور، زیاد جدی نیست. اگر پاکستانی‌ها جدی می‌بودند، در مرزها آتش‌باری نمی‌کردند. آتش‌باری در مرزها نشان دهنده آن است که پاکستان می‌خواهد گفت‌وگو‌ها به بنبست برسد. پاکستان حتمی می‌خواهد که از جامعه جهانی و افغانستان امتیاز بیشتر بگیرد. اما این روش فایده‌ای ندارد.
از آنچه رییس جمهور غنی میگوید، پیداست که افغانستان به گفت‌وگوی سازنده باور دارد. با آن که پاکستان از طالبان حمایت می‌کند، افغانستان حاضر شد که با این کشور وارد گفت‌وگو شود. افغانستان به دنیا نشان داد که به هیچ وجه یک کشور ماجراجو نیست و به امنیت منطقه‌ای و همکاری‌های دوجانبه باور دارد، اما این جانب پاکستان است که مشکل خلق می‌کند و در پی امتیازگیری است.
وقتش است که جامعه جهانی فشار بر پاکستان را بیشتر کند. ایالات متحده باید دسترسی پاکستان به نهاد‌های پولی و مالی بین‌المللی را چنان محدود کند که اقتصاد پاکستان فشار را حس کند. تا زمانی که اقتصاد پاکستان فشار جدی حس نکند، نظامیانش به همکاری امنیتی و سیاسی با افغانستان و جهان راضی نمی‌شوند. ایالات متحده گزینه‌های زیادی در اختیار دارد که می‌تواند به کار ببرد. قطع دسترسی پاکستان به نهاد‌های مالی بین‌المللی، توقف سفر هواپیماها و مقام‌های اسلامآباد به ایالات متحده، کاهش حجم روابط تجاری و نظایر آن گزینه‌هایی است که فشار را بر اهل سیاسی و نظامی پاکستان بیشتر کرده، آنان را وادار به همکاری می‌سازد.
اسلامآباد هنوز هم تصورمی‌کند که توان کنترول افغانستان را دارد. حلقات نظامی پاکستان تصور می‌کنند که حضور و فشار ایالات متحده و ناتو مؤقتی بوده و آن‌ها افغانستان را ترک می‌کنند. نظامیان پاکستان منتظر فرارسیدن روزی‌اند که ایالات متحده افغانستان را ترک کند و متحدان مسلح نظامیان پاکستان، بار دیگر به افغانستان مسلط شوند. پاکستان روی گروهی در افغانستان سرمایه‌گذاری کرده است که به یک حکومت غیرانتخابی و ایدیولوژیک باور دارد و برای رسیدن به این هدف از ارعاب، کشتار و ترور استفاده می‌کند. پاکستان با آن که با افتخار از اتحادش با طالبان یاد نمی‌کند، اما همه می‌دانند که نظامیان پاکستان منتظر خروج ناتو هستند تا دوباره طالبان را مسلط کنند.
پاکستان نمی‌خواهد از سیاست امنیتی هندمحور در قبال افغانستان دست بردارد. این کشور زیرفشارهای جهانی گاهی فرمانده عمومی ارتش و گاه نخست‌وزیرش را به کابل می‌فرستد، اما به هیچ وجه جدی نیست. آتش‌باری‌های مرزی نشان می‌دهد که فقط وقت کشی می‌کند. تلاش برای نهایی‌سازی سند «صلح و هم‌بسته‌گی» هم نوعی وقت‌گذرانی است. اگر پاکستان در این مورد جدی می‌بود، آتش‌باری نمی‌کرد. آتش‌باری در مرزها به این معنا است که برای اسلامآباد مذاکره با افغانستان ارزشی ندارد و فقط برای وقت‌گذرانی و فریب امریکا و جامعه جهانی، به گفت‌وگو متوسل می‌شود. حکومت افغانستان باید این نکته را مد نظر داشته باشد و برمبنای آن سیاست‌گذاری کند. افغانستان هیچ‌گاه نباید ذوق‌زده شود. ذوق‌زده‌گی دشواری‌های بیشتری بر مردم افغانستان تحمیل می‌کند. ذهنیت مسلط در دولت افغانستان باید این باشد که پاکستان جدی نیست، مگر این که خلافش به وضوح ثابت شود. اما متاسفانه تا حال خلاف این امر به اثبات نرسیده است. پاکستان به کارشکنی، آتش‌باری، حمایت از طالبان و وقت‌کشی ادامه می‌دهد و کوچک‌ترین نشانه‌ای مبنی بر تغییر رویکرد، بروز نداده است.
فرامرز دولت آّبادی_ خبرگزاری دید
