آتش‌بس یک جانبه؛ از کمپاین انتخاباتی تا امتیازدهی به طالبان
از سویی دیگر، این آتش‌بس می‌تواند از روحیه نظامیان بکاهد. چنان که عده‌ای از فعالان مدنی در کابل با «شیخ‌الحدیث» خواندن ملا هبت‌الله، پرچم طالبان و افغانستان را یک‌جا نصب کرده و از رهبر گروه طالبان تشکر کردند.
اشرف غنی احمدزی رییس حکومت وحدت ملی پنجشنبه (۱۷، جوزا) بدون اعلام قبلی، پیام ویدئویی را به گونه زنده در صفحه ارگ منتشر کرد. آقای غنی در این پیام گفت که به حمایت از فتوای علمای دین و به دنبال درخواست آن‌ها برای آتش‌بس فوری، از ۲۷ ماه رمضان تا پنجم عید فطر آتش بس اعلام می‌کند. او در این پیام مشخصاً از «طالبان مسلح افغان» یاد کرد و دستور داد تا علیه این گروه در زمان آتش‌بس هیچ حمله تهاجمی انجام نگیرد. تا کنون چهره‌های سیاسی بسیار از جمله خود آقای غنی گفته‌‌اند که جنگ افغانستان نه جنگ داخلی بل که ریشه بیرونی دارد.
در سنبله سال گذشته هنگامی که جنرال زبیر محمد حیات رییس کمیته نیروهای مشترک ریاست ستاد ارتش پاکستان اعلام کرد که جنگ افغانستان «ریشه داخلی» دارد چهره‌های سیاسی زیادی از جمله آقای غنی با واکنش تندی این گفته را رد کردند و گفتند که جنگ افغانستان جنگ داخلی نیست، بل جنگی‌ست که از بیرون «تحمیل» گردیده است. اکنون با در نظر داشت این مسئله، چطور می‌شود آتش‌بس یک‌جانبه را توجیه کرد؟ هنگامی که جنگ از بیرون تحمیل می‌شود، چطور می‌شود این نیروها را «براداران ناراضی افغان» خواند. این موضوع نشان می‌دهد که دولت هیچ تعریف درستی از دوست و دشمن ندارد. از سویی دیگر طالبان در بسیاری از تاکتیک‌های جنگی دست کمی از دیگر گروه‌های تروریستی هم‌چون داعش و القاعده ندارد. در حملات همه این گروه‌ها بیشتر خسارت را مردم ملکی می‌بینند. اکنون چرا باید آقای غنی تنها به طالبان نظر مثبت داشته باشد؟
برای پاسخ به این سوال، باید نگاهی به گذشته انداخت. گمانه‌های زیادی وجود دارد که در زمان مبارزات انتخاباتی ۱۳۹۳، حامد کرزی رییس جمهور سابق افغانستان در بسیاری از مناطقی که تحت کنترول طالبان بوده، صندوق‌های رای گذاشت و این صندوق‌ها همه به نفع آقای غنی پر شد. این گمانه خیلی هم بی‌اساس نیست.
آقای کرزی در سال ۱۳۹۰، اشرف غنی احمدزی را به عنوان رییس کمیسیون انتقال مسئولیت‌های امنیتی تعیین کرد که خود یک کمپاین حساب شده برای غنی بود.
آتش‌بس در وضعیت جنگ داخلی، در هرکشوری امری نیک محسوب می‌شود ولو برای یک ساعت باشد. زیرا به دست‌آوردن توافق‌های کوچک می‌تواند منجر به توافق‌های بزرگ شود. اما آتش‌بس آقای غنی چنان که گفته شد، میان یک سردرگمی از شناخت دوست و دشمن صورت می‌گیرد و بیشتر امتیازدهی به این گروه محسوب می‌شود. در این مورد حرف آقای امرالله صالح رییس پیشین امنیت ملی به جا است که نگاشته: «اکنون خطر آن می‌رود که به بهانه آتش‌بس یک‌جانبه طالبان با سهولت بیشتر وارد شهرها شده و حملات گروهی بر اهداف مختلف را در فضای غافل‌گیر کننده انجام دهند.»
از سویی دیگر، این آتش‌بس می‌تواند از روحیه نظامیان بکاهد. چنان که عده‌ای از فعالان مدنی در کابل با «شیخ‌الحدیث» خواندن ملا هبت‌الله، پرچم طالبان و افغانستان را یک‌جا نصب کرده و از رهبر گروه طالبان تشکر کردند.
در عین‌حال، آتش‌بس یک‌جانبه می‌تواند کمپاین خوبی برای انتخابات پیش رو برای آقای غنی باشد؛ زیرا می‌تواند به مردم بگوید که وی توانسته برای اولین بار با طالبان آتش‌بس کند و اگر مردم به وی دوباره اجازه رییس جمهور شدن بدهند می‌تواند در نهایت یک آتش‌بس دائمی را در افغانستان برقرار کند. حال آن که بیشترین اختلاف‌ها و بی‌اعتمادی‌ها میان احزاب و رهبران شناخته شده مردم در زمان آقای غنی رخ داده و اتحاد درونی در برابر گروه‌های تروریستی از بین رفته است.
درکنار این اما، همین آتش‌بس می‌تواند کمپاین خوبی برای نیروهای طالبان به نفع آقای غنی باشد. زیرا آن‌ها معتقد می‌شوند که اشرف غنی احمدزی آن‌ها را «برادران افغان» می‌داند و حاضر است هر امتیازی به آن‌ها بدهد؛ همانند «پروسه کابل۲» که آقای غنی اعلام کرد که دولت‌اش حاضر است با طالبان «مذکره بی‌قید و شرط» انجام دهد.
مهدی سرباز- خبرگزاری دید
