آیا پس از خروج نظامیان خارجی، کمک‌ها به افغانستان ادامه می‌یابد؟

از زمان اشغال افغانستان به رهبری امریکا برای سقوط طالبان در سال ۲۰۰۱، این کشور بزرگ ترین دریافت کننده کمک های امریکا بوده، اما با وجود میلیاردها دالر کمک، بیش از نصف مردم افغانستان در فقر زندگی می‌کنند.

کودکان افغانستان صلح را که قرار است بیاید به میراث خواهند برد، در صورتی که بتوانند زنده بمانند تا آن را ببیند.
آنها با سوء تغذی شدید، از جمله آسیب پذیرترین قشر در کشوری هستند که یکی از فقیرترین کشورهای جهان است. اکنون، توافق احتمالی امریکا و طالبان برای ختم جنگ ۱۸ ساله این پرسش را مطرح می‌کند که آیا کمک‌های خارجی با خروج نیروها کاهش می‌یابد یا خیر؟

این امر بیشتر بستگی به طالبان دارد که گفته بودند می‌خواهند این کمک‌ها ادامه یابد، حتی با اینکه خواستار خروج «اشغال گران» مسلح هستند. اما اگر این گروه شورشی که هم اکنون حدود نصف افغانستان را در اختیار دارد، سعی کند شکل سخت قوانین اسلام را در سراسر کشور تحمیل کند و به حملات خود ادامه دهد، برخی دونرها ممکن کمک‌های خود را متوقف کنند.
ضرورت عاجل کمک در جبل السراج به یک اجتماع در جوار کوهستانی در شمال کابل دیده می‌شود؛ جایی که یک زن برقع‌پوش پسربچه‌ای نحیف و مبهوت را به نام عبدالله که فقط ۷ سال سن دارد، در بغل نگه داشته است. چند روز پیش، او در یک بخش عاجل بود. اکنون او به عنوان بخشی از برنامه نظارت بر سوء تغذیه در کلینیکی در ولایت پروان که از سوی سازمان ملل متحد حمایت می‌شود، با کنجکاوی مکمل غذایی را جرعه جرعه می‌نوشد. مادران و کودکان بیرون از کلینیک در صف ایستاده‌اند.

به گزارش یونیسف، حدود ۲ میلیون کودک در افغانستان با سوءتغذی شدید رو به رو اند و تقریباً ۶۰۰ هزار تن از آن‌ها چنان سوءتغذی شدید دارند که بدون تداوی عاجل ممکن جان خود را از دست بدهند.
فریبا هاشمی پرستار شفاخانه‌ای در شهر چاریکار ماهانه بیش از یک هزار کودک را که با سوءتغذی و مشکل رشد رو به رو اند، تداوی می‌کند.
وی می‌گوید:« بیشتر مشکلات اقتصادی است، برای مادران نیز چنین است. آنها شیر ندارند چون درآمد کافی برای تغذیه خود ندارند.» در سال‌های اخیر، کمک‌ها کاهش یافته است. بیسکویت‌های مکمل و آرد گندم که زمانی برای مریضان فراهم بود، دیگر قابل دسترس نیست.
مراقبت‌های بهداشتی و سایر خدمات اساسی در کشوری که بانک جهانی می‌گوید کمک‌های مالی حدود ۷۵ درصد از کل هزینه‌های عمومی را تأمین می‌کند، بسیار ضروری است. امسال، در مورد عواقب وخیم ناشی از کاهش کمک‌های بین‌المللی هشدار داد.

کمک‌های ایالات متحده به افغانستان
افغانستان از زمان اشغال به رهبری امریکا برای سقوط طالبان در سال ۲۰۰۱ میلادی، بزرگ ترین دریافت کننده کمک‌های ایالات متحده بوده است. ارقام حرف از میلیارد می‌زند.
از زمان اشغال افغانستان به رهبری امریکا برای سقوط طالبان در سال ۲۰۰۱، این کشور بزرگ ترین دریافت کننده کمک های امریکا بوده، اما با وجود میلیاردها دالر کمک، بیش از نصف مردم افغانستان در فقر زندگی می‌کنند. مقدار زیادی از این کمک‌ها صرف تلاش‌های امنیتی شده و مردم مدعی‌اند که مبلغ غیرقابل توصیف این کمک‌ها با فساد و سوء مدیریت حیف و میل شده است.
کمک‌های ایالات متحده در سال ۲۰۱۴ به نصف کاهش یافت، سالی که امریکا و نیروهای ناتو به طور رسمی مأموریت های رزمی شان را پایان دادند. حدود ۲۰ هزار سرباز برای آموزش و حمایت از نیروهای افغانستان باقی مانده‌اند.
«الکس تیر» که زمانی در نهاد امریکایی برای توسعه بین‌الملل، کمک ها را برای افغانستان مدیریت می‌کرد، می‌گوید: اگر توافق ایالات متحده و طالبان برای ختم طولانی ترین جنگ امریکا، صلح بدی را به ارمغان آورد، افغانستان به کمک‌های زیادی ضرورت خواهد داشت.
اما وی که در همین ماه سفری به کابل داشت، هشدار داد: اگر روند صلح شکست بخورد و اشتیاق به کمک را از بین ببرد، برخی اهدا کنندگان ممکن تمایل به حمایت مالی از حکومتی را که در آن طالبان از زور کار می‌گیرند و به حقوق زنان و دیگران احترام نمی‌گذارند، نداشته باشند.
تیر با اشاره به آنچه از دیپلمات‌ها شنیده است، می‌افزاید که طالبان نشان داده‌اند که می‌خواهند کمک‌های بین‌المللی ادامه یابد و درک این که چطور این کمک‌ها ادامه خواهند یافت، بخشی از مذاکرات با ایالات متحده است.
او می‌گوید: بخشی از انگیزه طالبان در روند صلح این است که آنها به وضوح می‌خواهند از دولت منفور بودن همانند گذشته جلوگیری کنند، هیچ کس نمی‌داند که برای دریافت حمایت‌ها از چه چیزی دست می‌کشند.
توبی لنزر هماهنگ کننده محلی بشردوستانه سازمان ملل که با تمام مقامات در سراسر کشور صحبت کرده است، می‌گوید که معتقد است با توجه به قضیه پیچیده این کشور، کمک ها کاهش نخواهد یافت و اینکه هر اتفاقی بیفتد، تلاش‌ها باید ادامه یابد. وی با ایالات متحده و دیگر کشورهای سخاوتمند صحبت کرده و باور دارد که کمک کننده ها به مدت طولانی در افغانستان هستند. در پاسخ به سئوالی مبنی بر این که علاقه دولت رییس جمهور ترامپ به کاهش کل کمک‌های خارجی بر وضعیت تأثیر می‌گذارد، لنزر با ده ثانیه مکث گفت: وقتی گپ از موقعیت استراتژیک مانند افغانستان است، همه مجبورند کمک کنند و همه کمک و همکاری می‌کنند. علاوه بر این، من خیلی روی ادامه سخاوتمندی مردم امریکا و نهادهای همانند اداره انکشاف بین‌المللی برای ادامه این روند حساب می‌کنم.
او می‌گوید: سال آینده می‌تواند اساسی ترین سال افغانستان باشد، چنانچه آخرین دور تعهد کمک‌های بین‌المللی پایان می‌یابد. من انتظار کنفرانس دیگری را در سال ۲۰۲۰ برای حکومت جدید، هر حکومتی که باشد، دارم.
داکتر محمد بشیر قریشی مدیر شفاخانه کودکان اندرا گاندی در کابل که ماهانه ۷۰ تا ۸۰ کودک مبتلا به سوءتغذی را مداوا می‌کند، در مورد پرداخت دستمزد داکتران و خرید دارو نگران است؛ در صورتی که کمک ها با خروج نیروها پایان یابد.
وی می‌افزاید: همه نسبت به از دست دادن پیشرفت‌هایی که از سال ۲۰۰۱ بدین سو صورت گرفته، هراس دارند، چنانچه امریکا و طالبان در مورد آینده کشور مذاکره می‌کنند در حالی که حکومت خارج مانده است.
او گفت:« اگر ترامپ می‌خواهد ما را به عصر سنگ ببرد، این سیاست شان است.»
در بخش كودكان سوءتغذیه كه با برچسب كمک‌های یونیسف و جاپان تزئین شده است، یک پرستار به كودكان آسیب پذیر اشاره كرد. یک دختر ۲ ساله که چهره‌اش با نوار پیچانده شده تا تویوب تغذیه را در بینی اش نگه دارد، دختری که به سختی نفس می‌کشد و عروسکی بالای بالشتش قرار دارد.
بی بی «واری» نیز آنجا است. نواسه ۲ ساله او به تازگی در خانه‌اش بیرون از شهر جلال‌آباد فوت کرده و اکنون خواهر ۳ ساله آن دختر تحت معالجه قرار دارد. وی پس از سفر چند ساعته به پایتخت، آرزوی چنین بخش درمانی را دارد تا همه مردم بتوانند به موقع دسترسی به کمک داشته باشند.
او می‌گوید:« پسرم به من گفت، چطور می‌توانی در این وقت عزا ما را ترک کنی؟ من به او گفتم، من نمی توانم بمانم، من باید بچه‌ام را برای تداوی ببرم، شاید خداوند به ما کمک کند و او زنده خواهد ماند.»
وی دستش را به آرامی روی پیشانی دختر گذاشت و شروع به گریه کرد.