آیینه کربلا

شعر علی‌رضا قزوه به مناسبت ماه محرم، یکی از زیباترین قصاید امروزی است که با ردیف مشکل دست، وصف دلاوری و عیاری ابوالفضل عباس را روایت کرده است. اما قبل از آن، شرحی از خود کربلا و لحظه شمشیر زدن امام در کربلا داده و این که این صحنه چگونه به یاد پدرش می‌اندازد بیننده را در همه تاریخ. یک قصه است قصه عشق و به هر زمان، این قصه را در آیینه کربلا ببین..

دست
محرّم آمده از شهر غم، عَلَم در دست
برای سینه زدن، تکیه شد سراسر دست
محرّم آمد و خم­خانه‌ ازل وا شد
وضو ز باده گرفتم، زدم به ساغر دست
حسین آمده با ذوالفقار گریانش
که: هان حسینم و تنهاترین علم بر دست
حسین آمده تا شرح شقشقیّه کند
حسین آمده با خطبه‌ پدر در دست
(چو دست برد به تیغ، آسمانیان گفتند:
به ذوالفقار مگر برده است حیدر، دست؟)
چو ذوالفقار علی چرخ می‌زند، بی‌تاب
چه حال داده خدایا مگر به اکبر دست؟
ز خیمه گاه می‌آید چو گرد باد عطش
حسین را بنگر پاره‌ جگر در دست!
چه روز بود که دیدیم ما به کرب و بلا!
چه حال بود به ما داد روز محشر دست!
بدو شکایت اهل مدینه خواهم برد
به خواب گر دهدم دیدن پیمبر، دست
نشسته ام به تماشای زیر و رو شدنم
به لحظه‌ای که برد شمر، سوی خنجر، دست
به خویش می‌نگرم با دو چشم خون آلود
نگاه کردم و در نهر شد شناور، دست
به رود علقمه بنگر که می‌زند بر سر
به دستگیریِمان موج شد سراسر دست!
نمی‌توانم بر روی عشق، بندم چشم‌
نمی‌توانم بردارم از برادر، دست
تو هر دو چشم من! از هر دو چشم، چشم بپوش
ز هر دو دست، برادر! بشوی دیگر، دست
به پای دست تو سر می‌دهند، سرداران
به احترام تو با چشم شد برابر، دست!
به یاد دست تو‌ای روشنای چشم حسین!
چقدر شام غریبان زدیم بر سر، دست
تو را فروتنی از اسب بر زمین انداخت‌
نمی‌رسید وگرنه به آن صنوبر، دست
قنوت، پر زدن دست­‌های مشتاق است
به احترام ابوالفضل می‌کشد، پر، دست!
مگر تو دست بگیری که دست­گیر تویی
به آستان شفاعت نمی‌رسد هر دست!
اگر چه پیش قدت شد قصیده‌ام کوتاه
به اشتیاق تو شد، سطر سطر دفتر، دست
حدیث دست تو را هیچ کس نخواهد گفت:
مگر به روز قیامت رود به منبر، دست