عامل دیگر در افزایش خشونت‌ها پراکندگی درونی در سطح سیاسی افغانستان است، این پراکندگی به مراتب خطرناک تر از خروج نیروهای خارجی بوده و گروه طالبان را ترغیب کرده که از آب گل آلود ماهی مقصود صید کند
در مراسم دهمین سالروز ترور جنرال محمد داوود داوود برخی از سیاسیون از شکنندگی اوضاع سیاسی و نبود یک اجماع ملی در سطح کشور سخن گفتند.
عطا محمد نور رهبر جمعیت اسلامی در پیامی، از وضعیت شکننده سیاسی و نبود اجماع ملی برای حفظ نظام و مذاکرات صلح ابراز نگرانی کرد. آقای نور در بخشی از این پیام اشاره کرده که اجماع سیاسی با گردهم آمدن دو سه نفر شکل نمی‌گیرد، بلکه با دیدگاه‌های شخصیت‌های تاثیرگذار سیاسی که قدرت بسیج و پاسداری از نظام را داشته باشند، شکل می‌گیرد و برای صلح در کشور حیاتی است.
محمد یونس قانونی عضو شورای رهبری جمعیت اسلامی و از سیاسیون تاثیر گذار در قضایای افغانستان با ابراز نگرانی از عدم شکل گیری اجماع و بروز اختلافات در سطح ملی گفت که عدم توافق سیاسی و گردهم آمدن زیر چتر جمهوریت کشور را به فروپاشی نزدیک می‌کند.
در کل می‌توان گفت که بحث داغ محافل سیاسی این روزهای کشور بحث صلح و چگونگی شکل‌گیری یک اجماع سیاسی است. حکومت افغانستان بارها از سیاسیون خواسته که برای رفتن به میز مذاکره در برابر طالبان بسیج شوند. اما هم سیاسیون و هم حکومت همدیگر را به تعهد شکنی متهم می‌کنند.
نگرانی سیاسیون و رهبران جهادی و همچنان مقامات دولتی از شکنندگی اوضاع و عدم شکل‌گیری اجماع سیاسی در زیر چتر نظام جمهوری، این نگرانی را در بین مردم افزایش داده است که طرف دولت در مذاکرات صلح به طالبان خواهد باخت.
عبدالله عبدالله رییس شورای عالی مصالحه ملی گفت که با صلح همان قدر فاصله داریم که پیش از مذاکرات فاصله داشتیم. این گفته آقای عبدالله نشان می‌دهد که مذاکرات با طرف طالبان تاکنون هیچ نتیجه‌ای نداشته است.
گروه طالبان سابقه دست کم سی ساله در حکومت داری(هرچند از نوع امارتی) و جنگ تمام عیار علیه قوای بین‌المللی و دولت افغانستان دارد و شکی در آن نیست که محتاطانه پیش می‌رود، این گروه تاکنون توانسته خوب بازی کند و طوری پیش رفته که هم لعل به دست آید و هم دل یار نرنجد. طالبان پس از توافقنامه دوحه خشونت‌ها را افزایش دادند تا از یک طرف دولت افغانستان را زیر فشار قرار بدهند و از جانب دیگر افکار عامه را منحرف کنند و این برنامه برخاسته از عجله امریکا برای خروج بود. اما عامل دیگر در افزایش خشونت‌ها پراکندگی درونی در سطح سیاسی افغانستان است، این پراکندگی به مراتب خطرناک تر از خروج نیروهای خارجی بوده و گروه طالبان را ترغیب کرده که از آب گل آلود ماهی مقصود صید کند.
در زمانی که نیروهای خارجی در حال خروج هستند و جامعه جهانی به گفت‌وگوهای میان‌افغانی می‌بیند و سیاست‌های خویش را بر اساس آن عیار می‌کند، پراکندگی سیاسی عامل اصلی داغ شدن سنگر جنگ و سردی میز مذاکره در دوحه است.
اکنون با توجه به وضعیت موجود در چتر جمهوری، پراکندگی سیاسیونی که تاثیرگذار هستند و می‌توانند مردم را علیه گروه طالبان بسیج بسازند، بدون شک بر مذاکرات صلح در دوحه اثر گذاشته و تنور آن را سرد کرده است؛ زیرا گروه طالبان اوضاع را رصد می‌کنند و از این پراکندگی درونی استفاده اعظمی هم در بعد سیاسی و هم در بعد نظامی می‌کنند.
پس بر خلاف تحلیل‌هایی که مسئولیت را به گردن خارجی‌ها می‌اندازد، توپ در میدان خودی و میان سیاسیون و حکومت در گردش است و باید دید که سکان داران سیاست در افغانستان کشتی ما را به کدام ساحل خواهند برد.
