امریکا به آنچه می داند عمل نمی‌کند
در واقع می‌توان گفت که امریکایی‌ها به آنچه در خصوص جنگ افغانستان و ارتباط آن با اسلام‌آباد می‌دانند عمل نمی‌کنند و با این گونه حرف‌ها که مصرف رسانه‌ای و تبلیغاتی دارند، سرگرم‌اند.
اخیرا جمیز کننگهام سفیر پیشین ایالات متحده در افغانستان گفته است تا زمانی که طالبان در پاکستان پناهگاه های امن و مراکز سوق و اداره داشته باشند، به هیچ راه حل سیاسی تن نمی دهند و حاضر نمی شوند که با حکومت افغانستان گفت و گوی جدی کنند.
اظهارت سفیر پیشین ایالات متحده نشان می دهد که حد اقل بخشی از نخبه گان ایالات متحده به درستی می دانند که مشکل در کجا است. طالبان در پاکستان پناه گاه های امن دارند، تمام مراکز سوق و اداره نظامی آنان در پاکستان است، هسته های جلب و جذب و مراکز جمع آوری اعانه گروه طالبان هم در پاکستان است، رهبران طالبان هم در این کشور زنده گی می کنند.
در واقع می توان گفت که امریکایی ها به آنچه در خصوص جنگ افغانستان و ارتباط آن با اسلام آباد می دانند عمل نمی کنند و با این گونه حرف ها که مصرف رسانه یی و تبلیغاتی دارند، سرگرم اند.
چندی پیش یک مقام ارشد وزارت خارجه امریکا گفت طالبان فشار روز مره جنگ را حس نکرده اند تا صلح کنند. این حرف به این معنا است که گروه طالبان واقعا زیر نوع فشار سیاسی و نظامی قرار ندارند که حاضر به میز مذاکره شوند.
به بیان دیگر طالبان در بخش های مختلف پاکستان حضور دارند و عقبه راهبردی دارد. پاکستان جایی است که طالبان از طریق آن به کشورهای عربی دسترسی دارند و از این کشورها پول جمع آوری می کنند. مجموع این واقعیت‌ها نشان می‌دهد که ارتش پاکستان، متحد طالبان است.
هر گروه شورشی و چریکی تا زمانی که احساس کند پیروز است، به مصالحه تن نمی دهد. یک گروه چریکی زمانی احساس پیروزی را از دست می‌دهد که عقبه راهبردی نداشته باشد. این موضوع را تمام نظامیان، دیپلومات‌ها و کارشناسان امور امنیتی می دانند. بنابراین در قدم اول باید طالبان از عقبه راهبردی محروم شوند. باید آنان نتوانند به قلمرو پاکستان و نهاد‌های این کشور دسترسی داشته باشند.
اگر طالبان همچنان قلمرو، منابع و امکانات پاکستان را در اختیار داشته باشند، به هیچ نوع مصالحه ای تن نمی دهند. رهبران طالبان در پاکستان زیر فشار نیستند. آنان به امکانات مالی فراوانی دسترسی دارند. گروه طالبان به منابع انسانی هم دسترسی دارند. مدرسه‌های دینی پاکستان برای آنان نیروی جنگی فراهم می‌کنند.
واقعیت تلخ دیگر هم این است که ارتش پاکستان نمی خواهد از طالبان دست بردارد، آنان غیر از طالبان به هیچ چیز دیگر در افغانستان راضی نیستند. آنان افغانستانی دارای حاکمیت ملی و دولت مدرن را برنمی تابند. پاکستان می خواهد افغانستان یک کشور فقیر، ضعیف و ناتوان باقی بماند و یک افراطی و متحد پاکستان بر آن حکومت کند. این ذهنیت مقام های پاکستانی هم باید تغییر کند.
جامعه جهانی با اعمال فشار بیشتر می‌تواند پاکستان را به اجرای تعهداتش وادار کند. بدون اعمال فشار بین‌المللی نه پاکستان اتحادش با طالبان را می‌شکند و نه جامعه جهانی را در یافتن یک راه حل سیاسی کمک می‌کند.
در فرجام می توان مدعی شد که امریکایی ها از مدت ها بدین سو به گونه آشکارا سعی دارد از واقعیت های جنگ افغانستان فرار کند و درعین حال با انگشت انتقاد به سوی دیگر کشور های منطقه خودش را در افکار عمومی افغانستان، حامی کابل معرفی کند. یک جنرال امریکایی یک بار دیگر ایران و روسیه را متهم کرده است که از گروه طالبان برای مقاصد سیاسی شان حمایت می کنند، چیزی که تا کنون از سوی حکومت افغانستان رسما تایید نشده است.
اختر سهیل- خبرگزاری دید
