برنامه‌های حکومت برای زنان، در چند شهر بزرگ خلاصه شده است
از سال ۲۰۰۱ زنان در افغانستان نقش به قدرت رساندن را بازی کرده نه نقش به قدرت رسیدن را، وعدم باورمندی زنان باعث شده است به رسیدن به قدرت فکر نکنند.
سیمینارعلمی تحت عنوان « سیمینار علمی زنان و مشارکت سیاسی» از سوی یکی از دانشگاه‌های خصوصی در کابل راه‌اندازی شد که سخنرانان آن بر طرح گفتمان اسلام معتدل و شالوده شکنی ساختارهای سنتی جامعه تاکید کردند.
به گزارش خبرگزاری دید، داکترعبدالطیف نظری استاد دانشگاه که یکی از سخنرانان این سیمینار بود گفت: اولین مولفه که می‌تواند مشارکت زنان را درعرصه سیاست تضمین کند، شالوده شکنی ساختار سنت‌های نا پسند حاکم در افغانستان است.
وی افزود: تا زمانی که نظام سنتی درافغانستان حاکم باشد به نظام سیاسی که برابری جنسیتی را تثبیت کند دست نخواهیم یافت.
آقای نظری با بیان این که امروز بزرگترین دشمن دموکراسی افراد دین‌ستیز و دین گزیز است، گفت: ما نیازمند گفتمان معتدل اسلامی درافغانستان هستیم که شکاف‌های اجتماعی، سیاسی و هویتی را مدیریت کند.
این استاد دانشگاه باور دارد تا زمانی که یک گفتمان معتدل اسلامی برمبنای عقلانیت طرح نشود و از سنت‌های نا پسند که هیچ ربط به اسلام ندارد خلاص نشویم، مشارکت سیاسی زنان ناممکن است به شکل اساسی تضمین و تثبیت شود.
حمیرا ثاقب فعال حقوق زنان و رییس خبرگزاری زنان گفت: مشارکت سیاسی زنان حکومت‌داری خوب و قدرت مردمی را تضمین می‌کند.
وی سنت‌های حاکم را در قبال زنان وحشناک تعریف کرده می‌گوید: امروز بزرگان مذهبی حضور زنان را در جامعه گناه می‌پندارند که خیلی وحشتناک است.
خانم ثاقب با انتقاد تند ازمسئولین حکومت، می‌گوید: حکومت‌ها از زنان استفاده ابزاری می‌کنند و حضور زنان را تن‌ها درعرصه های مدیریتی تعریف می‌کنند نه در عرصه‌های ریاستی و رهبری.
خانم ثاقب روح قوانین افغانستان را قوانین مردانه خوانده گفت: زنان در ایجاد پالیسی‌ها نقش ندارند و این امر باعث شده که مشکلات زنان زیاد باشد.
از سویی هم، خانم عارفه پیکار فعال مدنی می گوید: تقویت حضور زنان درتحصیلات عالی تضمین کننده حضور فعال زنان درعرضه‌های سیاست می‌باشد.
خانم پیکار گفت:از سال ۲۰۰۱ زنان در افغانستان نقش به قدرت رساندن را بازی کرده نه نقش به قدرت رسیدن را، وعدم باورمندی زنان باعث شده است به رسیدن به قدرت فکر نکنند.
پیکار می‌گوید: زنان افغانستان بعضی موارد را اصل تغییر نا پذیر در زندگی شان قلم‌داد می‌کنند که این امر حضور زنان را در یک و نیم دهه اخیر درعرصه سیاست کم‌رنگ کرده است؛ در حالی که اصل تغییر ناپذیر در زندگی وجود ندارد.
خانم پیکار می‌گوید: برنامه‌های حکومت در قبال زنان فقط متمرکز در چند شهر بزرگ شده است و در این امر هم حکومت نا کام است و ما نگاه مثبت به مسئله مشارکت زنان در عرصه سیاست نداریم.
زنان نیم پیکر جامعه را تشکیل می‌دهند که در افغانستان این طیف به حقوق اساسی شان تا هنوز دست نیافته است.
محمد رقیب فیاض – کابل
