برکناری زنان؛ یاس و ناامیدی!

وقتی می‌بینم که حقوق زنان در این کشور یا هر کجایی دیگر پایمال می‌شود، احساس ناامیدی و شکستگی به من به عنوان یک زن دست می‌دهد و احساس می‌کنم که…

زنان در جامعه‌ی افغانستانی همواره قشر آسیب‌پذیر بوده‌اند. آن‌ها در مقاطع مختلف، شاهد حق‌تلفی و استبداد بوده‌ و در موقعیت فرودست قرار داشته‌اند. با استقرار نظام دموکراسی در افغانستان، اما امیداوری‌ها بر این بود که در سایه یک نظام مردم‌سالار، زنان می‌توانند به حقوق شان دست یابند و بیش‌ از این شاهد تبعیض و بی‌عدالتی نباشند؛ اما دیری نپایید که این امیدواری‌ها به یاس مبدل شد و زنان بسیاری از رسیدن به حقوق شان محروم شدند.
حکومت وحدت ملی نیز با این‌که بیش از سه سال از عمر آن می‌گذرد، اما نتوانسته رضایت‌مندی زنان را جلب کند. گذشته از این، حتی باورها بر اینست که در این دوره، برخی از زنان به صورت سیستماتیک از بدنه‌ی حکومت حذف می‌شوند. در این اواخر هم معصومه مرادی، والی ولایت دایکندی، یک‌تن از بانوانی است که به باور فعالان حقوق زن، از حق خویش محروم می‌شود و او را از صحنه‌ی حکومت‌داری حذف می‌کنند.
در این زمینه که چه عواملی باعث نقض حقوق زنان می‌شود و نیز این‌که چرا بانو مرادی از سمت ولایت برکنار شد، معصومه توسلی، فعال حقوق زن به خبرگزاری دید می‌گوید:« زمانی‌که خانم مرادی به عنوان والی دایکندی مقرر شد، یک نقطه روشنایی برای خانم‌های متخصص و تحصیلکرده افغانستان شد؛ به خاطري‌ که جناب آقای اشرف غنی یکی از تعهدات عمده شان این بود که در کدر رهبری و کابینه با ورود خانم مرادی در دایکندی و سایر زنان یک جرقه‌ی امید برای خانم‌ها به وجود آمد.»
بانو توسلی در پاسخ به دلیل برکناری والی پیشین دایکندی می‌گوید:« این‌که چرا خانم مرادی برکنار شد، می‌تواند دلایل مختلف وجود داشته باشد، ولی من به دلایل سیاسی آن زیاد اشاره نمی‌کنم. همین قدر می‌توان گفت که ای‌کاش رییس صاحب دولت همین چوکی را که برای خانم‌ها تخصیص داده بود، به جای آن یک خانم را روان می‌کرد یا خود ایشان را ابقا می‌کرد که حداقل زن‌ها روحیه پیدا می‌کردند.»
خانم توسلی در رابطه به این‌که دلیل برکناری والی پیشین دایکندی سیاسی است و یا نه، می‌‌گوید:« پست‌های سیاسی از طریق احزاب است و از طریق رقابت آزاد نیست. بسیاری‌ها از سوی احزاب به حکومت معرفی می‌شوند. خانم مرادی هم یکی از کسانی است که از سوی یک حزب سیاسی معرفی شده که بعداً همین حزب مناسباتش با ارگ به هم خورد و می‌توان گفت یکی از دلایل برکناری ایشان است.»
این فعال حقوق زن، به وضعیت زنان کشور در جامعه و سیاست اشاره نموده، می‌گوید:« با توجه به وضعیتی که حالادر افغانستان وجود دارد، با مقرر شدن چند زن در پست‌های دولتی برای زنان قناعت‌بخش نیست. به زنان نقش سمبولیک داده می‌شود که به هیج وجه قابل قبول نیست.»
او در پاسخ به این سوال که تا چه حدی در احقاق حقوق زنان موفقیت حاصل شده، می‌گوید:« احقاق حقوق زنان در افغانستان فقط در سطح کابل خلاصه می‌شود. زنان از حقوق شان در سایر نقاط کشور آگاهی ندارند و تمام نهادهای که در رابطه به زنان کار می‌کردند به شکل سمبولیک کار کردند، مثلا وزارت زنان و کمیسیون حقوق بشر و سایر نهادها در این زمینه کار ارزنده‌ای نکرده‌اند؛ به همین دلیل، در ۱۴ سال اخیر نه شاهد کاهش خشونت علیه زنان بودیم و نه هم در بخش بالا بردن سطح آگاهی زنان کار مثبت صورت گرفته است. حقوق زنان تنها در سه ولایت کشور( مزارشریف بدون ولسوالی‌های آن، هرات بدون ولسوالی‌های آن و کابل بدون ولسوالی‌های آن) پیاده شده است.»
بانو توسلی تاکید می‌کند که برای برون‌رفت از وضعیت موجود در برابر زنان، دولت باید زمینه آگاهی‌دهی برای زنان را فراهم کند و این وظیفه دولت و نهادهایی است که در زمینه حقوق زن فعالیت می‌کنند.
خانم توسلی در پاسخ به این پرسش که وقتی شاهد پایمال‌شدن حقوق زنان است، چه حسی برایش دست می‌دهد، می‌گوید:« وقتی می‌بینم که حقوق زنان در این کشور یا هر کجایی دیگر پایمال می‌شود، احساس ناامیدی و شکستگی به من به عنوان یک زن دست می‌دهد و احساس می‌کنم که من هنوز در قرن حجر زندگی می‌کنم. از بودنم ناامید می‌شوم. این خیلی دردآور است و احساس می‌کنم که باید نظاره‌گر این وضعیت باشم یا از کشور فرار کنم.»