بورد مشورتی و هیئت مذاکره کننده حکومت؛ سناریوی صلح نوشته خواهد شد؟

با توجه به مسایل ذکر شده، به نظر می‌رسد سناریوی صلح هرگز نوشته نمی‌شود و بورد ملی مشورتی نیز به دیدارها، کنفرانس‌ها و سفرهای سیاحتی خلاصه خواهد شد.

از سال ۲۰۰۷ به این طرف نظام و حکومت افغانستان آماده شد که با مخالفان مسلح دولت وارد گفت‌وگو و مذاکره شود. در حالی که چیزی در حدود بیشتر از ۶ سال ضایع شده و خطر طالبان دست کم گرفته شده بود.
حکومت به رهبری حامد کرزی شورای صلح را تاسیس کرد، ولی این شورا کاری از پیش نبرد و به عنوان یک نهاد سمبولیک در بدنه نظام باقی ماند.
اکنون، حکومت به رهبری اشرف غنی تلاش‌های بیشتری کرده و بورد ملی مشورتی صلح و اعضای هیئت مذاکره کننده صلح را معرفی کرده است.
تفاوت تلاش‌های صلح در زمان حمد کرزی و اشرف غنی در این است که در آن زمان طالبان در موضع ضعف قرار داشتند، ولی اکنون کابل ضعیف تر به نظر می‌رسد.
هرچند چهره‌هایی که از سوی حکومت به عنوان اعضای بورد ملی مشورتی صلح معرفی شده است، تقریباً چهره‌های جهادی، ملی و مطرح کشور هستند؛ ولی این مسئله تنها یک روی سکه است.
روی دیگر سکه اما، گروه طالبان به عنوان یک طرف اصلی صلح، جامعه جهانی، کشورهای منطقه و ایالات متحده امریکا است.
روی کاغذ و در دیپلماسی، تمام کشورها حاضر به همکاری در روند صلح است، ولی در واقعیت مسایل زیادی است که باید مطرح و حل شود.
چند پارچگی در حکومت:
به نظر می‌رسد که در میان جناح‌های حکومتی نیز اتفاق نظر در مورد صلح وجود ندارد.
روز گذشته داکتر عبدالله عبدالله رییس اجرایی حکومت گفت که هنوز طالبان برای گفت‌وگو در مورد صلح آماده‌گی نشان نداده است.
حبیبه سرابی معاون شورای صلح نسبت به حضور کمرنگ زنان در ترکیب بورد ملی مشورتی صلح و هیئت گفت‌وگو کننده معترض است.
آوازه است که محمد کریم خلیلی از ریاست شورای عالی صلح کنار می‌رود.
طالبان چه می‌گویند:
امرالله صالح رییس پیشین امنیت ملی، چند روز پیش مدعی شد که طالبان می‌گویند تنها با اقوام غیر پشتون مذاکره می‌کنند و لاغیر.
گروه طالبان قانون اساسی را قبول ندارد. حکومت را نامشروع و دست نشانده می‌داند. به حقوق بشر، حقوق زنان، آزادی بیان، جامعه مدنی، رسانه‌ها و تکثر احزاب سیاسی باور ندارد و همواره خواستار مذاکره مستقیم با ایالات متحده شده است.
کشورهای منطقه چه می‌خواهند:
در هر مسئله که به جنگ و صلح در افغانستان ربط داشته باشد، کشورهای همسایه و منطقه دخیل است.
پاکستان، هند و ایران به گونه مستقیم منافع مشخص در این کشور دارند و جمهوری اسلامی ایران حضور امریکا را بر نمی‌تابد.
طالبان نیز یگانه شرط گفت‌وگوهای صلح را خروج نظامیان امریکایی از کشور می‌دانند؛ چیزی که برای امریکا تبدیل شده به یک مسئله حیثیتی در سطح جهان.
اکنون با توجه به مسایل ذکر شده، به نظر می‌رسد سناریوی صلح هرگز نوشته نخواهد شد و بورد ملی مشورتی نیز به دیدارها، کنفرانس‌ها و سفرهای سیاحتی خلاصه خواهد شد.
شکوهمند- خبرگزاری دید