تخریب کشور با ابزار افغانستانی و نقشه امریکایی

نویسنده: حفیظ الله رجبی

خبرگزاری دید: اداره یک کشور به سیستم سیاسی جامع و کامل و سیاست خارجی مدون نیازمند است. افغانستان طی دست کم چهل سال گذشته از وابستگی و نگاه پروژه ای سران سیاسی و رهبران احزاب کم ضربه نخورده است. در شرایط کنونی نیز به نظر می رسد تمام چهره هایی که با تسلط دوباره طا-لبان بر افغانستان منافع مالی و امتیازات دنیایی خود را از دست داده اند یا گردهم جمع شده اند تا اموال و جایگاه های سیاسی و در یک کلام قدرت از دست رفته خود را پس بگیرند یا دور یک فرد دیگر را گرفته اند تا از طریق او دارایی های از دست رفته خود را دوباره به چنگ آورند.

با تسلط دوباره طا-لبان بر افغانستان و بروز اعتراضات به کابینه  تک قومی گروه حاکم، گروها و جبهاتی با عنوان گروه های ضد طا-لبان تشکیل شد که جبهه مقاومت ملی به رهبری احمد مسعود، فرزند احمد شاه مسعود، و “شورای مقاومت ملی برای نجات افغانستان” متشکل از سران احزاب کلان سیاسی و جهادی افغانستان به شمول “مارشال دوستم، استاد محقق، عطا محمد نور” و برخی چهره های ریز و درشت دیگر را می توان از مهمترین آنها دانست. 

احمد مسعود در تازه ترین مصاحبه خود با رسانه خارجی “اسپکتیتر” گفته است طا-لبان از حمایت های مردمی برخوردار نیستند. وی تاکید کرده است صد فی صد مطمئن است  می تواند طا-لبان را نابود کند.
احمد مسعود یک چهره سیاسی جوان است که تجربه حضور در هیچ جنگی در افغانستان را نداشته است و بیشتر شهرتش را مدیون پدرش احمدشاه مسعود می باشد. احمد مسعود از قوم تاجیک است که براساس آمار تایید نشده بیست و هفت درصد جمعیت افغانستان را تشکیل می دهد و پس از قوم پشتون دوم قوم بزرگ در افغانستان به شمار می رود.

براساس مستندات و گزارشات منتشر شده بیشتر اعضای جبهه مقاومت ملی کنونی را نظامیان دولت پیشین افغانستان تشکیل می دهند. در ساختار جبهه مقاومت ملی که ادعا می شود نزدیک به چهار هزار عضو د ارد نیروهایی از سه قوم تاجیک، هزاره و ازبک حضور دارند. جبهه مقاومت ملی اکنون در مواجهه با طا-لبان از تاکیک “بزن و بگریز” استفاده می کنند.
از سویی هم مارشال دوستم، رهبر حزب جنبش ملی، و از چهره های سرشناس در شورای مقاومت ملی برای نجات افغانستان، نیز در مصاحبه تازه خود با یک رسانه اظهار نظری مشابه با احمد مسعود داشته است. مارشال دوستم گفته است اگر امریکا از نظر سیاسی وی را حمایت کند، گلیم طا-لبان را در بیست و چهار ساعت جمع می کند.
مارشال دوستم از قوم ازبک است که براساس آمار حدود نه درصد از جمعیت افغانستان را تشکیل می دهد. مارشال دوستم که کسب رتبه مارشالی خود را بیشتر مدیون اتحاد با عبدالله عبدالله در انتخابات جنجالی ریاست جمهوری در  دولت پیشین می باشد از اعضای سرشناس ائتلاف شمال بود که در سال دو هزار و یک میلادی در نابودی طا-لبان به امریکا کمک کرد.
تفسیر کلامی اظهارات تازه احمد مسعود و مارشال دوستم نشان می دهد که هردو گروه به مبارزه مسلحانه علیه طا-لبان به عنوان گروه حاکم کنونی اعتقاد دارند.این اعتقاد در ذات خود شوم است. مادامیکه هر گروه سیاسی یا مسلحانه ای با شرط حمایت خارجی پا به عرصه فعالیت بگذارد، بوی معامله و توطئه به مشام می رسد.

از سوی دیگر اظهاراتی اینگونه نشان دهنده پتانسیل جنگ افروزی در یک کشور و تقویت میزان وابستگی می باشد. ساده تر اگر بگوییم جبهه مقاومت ملی و شورای مقاومت ملی برای نجات افغانستان پیشاپیش طبیعت ابزاری بودن خود را اعلام کرده است، درست مثل اینکه یک پروژه ای به شرکتی سپرده شود.
این در حالی ست که اداره یک کشور به سیستم سیاسی جامع و کامل و سیاست خارجی مدون نیازمند است. افغانستان طی دست کم چهل سال گذشته از وابستگی و نگاه پروژه ای سران سیاسی و رهبران احزاب کم ضربه نخورده است. در شرایط کنونی نیز به نظر می رسد تمام چهره هایی که با تسلط دوباره طا-لبان بر افغانستان منافع مالی و امتیازات دنیایی خود را از دست داده اند یا گردهم جمع شده اند تا اموال و جایگاه های سیاسی و در یک کلام قدرت از دست رفته خود را پس بگیرند یا دور یک فرد دیگر را گرفته اند تا از طریق او دارایی های از دست رفته خود را دوباره به چنگ آورند.

جبهه مقاومت ملی و شورای مقاومت ملی برای نجات افغانستان که به تک قومی و یک جانبه بودن کابینه حکومت سرپرست طا-لبان معترضند اگر واقعا در صف مطالبه خواسته های برحق مردم هستند باید بدانند که مبارزه مسلحانه چاره کار نیست حتی اگر تمام هزینه ها و تسلیحات آن از سوی یک قدرت خارجی فراهم گردد. مبارزه مسلحانه این گروه ها بیشتر به یک تسویه حساب شخصی شبیه است تا مبارزه برای خواسته های مردم که جنبه تقدس دارد.   
اینکه گروه های ضد طا-لبان برای گرفتن حقوق و خواسته های مردم منتظر حمایت خارجی باشند در نوع خودش مضحک است. قدرت خارجی بدون نقشه و برنامه حتی یک دالر خود را در افغانستان خرج نمی کند.

نوت: مردم افغانستان دیگر از جنگ خسته اند و از طرفی نظام های سیاسی پیشین تحت نام جمهوری و دولت فراگیر با شراکت همین رهبران و سران سیاسی فراری را به تلخی تجربه کرده اند و دیگر حاضر نیستند که در هیچ جبهه‌ای از خواست های آنان پیروی کنند. بهترین راه حل این است که مدعیان دادخواهی برای مردم با قبول تمامی مشکلات و خطرات در کشور حضور یابند و نه از نوک تفنگ پروژه ای بلکه با ایستادگی در کنار مردم و مطالبه‌گری از گروه حاکم، حسن نیت شان را به مردم و حس وطن دوستی خود را به اثبات برسانند.