تقرر خالد و صالح؛ از فشار روند صلح تا اپرچونیزم انتخاباتی

اکنون به نظر می‌رسد که با انتصاب خالد و صالح در دو نهاد مهم امنیتی و دفاعی، آقای غنی به دنبال آن است که طالبان را از نگاه نظامی در مضیقه قرار دهد تا آن‌ها حاضر به مذاکره شوند؛ چیزی که سال‌های پیش باید می‌شد، ولی نشد.

صبح امروز یکشنبه ( ۲ جدی) خبرهایی در رسانه‌ها پخش شد مبنی بر تقرر اسدالله خالد و امرالله صالح در پست‌های وزارت دفاع و امور داخله. ساعاتی پس از آن وبسایت ارگ با نشر دو فرمان رییس جمهور در این مورد، آن را رسماً تایید کرد.
اکنون پرسش این است که در وضعیت حساس کنونی که از یک طرف انتخابات به شدت نزدیک است و از جانب دیگر روند صلح تبدیل شده به یک بازی منطقه‌ای میان طالبان و چند کشور که در گذشته حامی درجه یک این گروه بود، چرا رییس جمهور غنی به این دو چهره متوسل شده است.
در این مسئله باید به چند موضوع دقت شود.
۱- روند صلح و احتمال دور زده شدن حکومت
۲- خروج ۵۰ درصدی نیروهای امریکایی از کشور
۳- اپرچونیزم انتخاباتی ارگ
۴- وادار کردن طالبان برای مذاکره با حکومت
روند صلح خلاف میل ارگ به شدت جریان دارد و خبرهایی به رسانه‌ها درز می‌کند که هم برای نظام به عنوان یک کابوس است و هم برای ملت. در این روند حکومت به عنوان نماینده قانونی مردم به شدت نادیده گرفته شده است. طالبان هرگز آماده گفت و گو با آن نیست و خطر آن وجود دارد که دور زده شود؛ به ویژه که اکنون پای چند حامی درجه یک « امارت اسلامی» در گذشته نیز، به این چانه‌زنی‌ها کشیده شده است.
خروج ۵۰ درصدی نظامیان امریکایی نیز شوکی است که ارگ را لرزانده. این شوک برای ملت نیز قابل هضم نیست و هر باشنده این وطن در مورد آن پرسش‌های بی پاسخ زیادی دارد. از جانب دیگر، خبر خروج نیروهای امریکایی برای طالبان دل و جرئت بیشتر بخشیده و احتمال دارد که در هفته‌های آینده حملات بزرگتری را بر شهرها سازمان دهی کنند.
اپرچونیزم از ذات سیاست جدا نیست. در مقاطع حساسی مثل انتخابات، از یک سو سیاستمداران آدم‌های خوبی می‌شوند و از جانب دیگر « حیوان درون » اپرچونیست آنان نیز به شدت بیدار می‌شود. دور از ذهن نخواهد بود که آقای غنی برای فرصت‌طلبی در انتخابات پیش رو، آقایان خالد و صالح را وارد بازی کرده باشد. در همین حال، آقای خالد و صالح از قدرت و نفوذ مردمی خوبی برخوردارند. آن‌ها می‌توانند با حضور شان در تکت حکومت، هم برای غنی مفید باشند و هم سبب تضعیف تیم‌های رقیب شوند.
به نظر می‌رسد حکومت اکنون می‌خواهد طالبان را وادار به مذاکره با خود کند. درگذشته بارها شاهد نرمش ( حالا هرچه نوعی که باشد. قومی، زبانی، تاکتیکی و….) حکومت در برابر این گروه بوده‌ایم. حتا در برخی موارد نیروهای امنیتی و دفاعی، قربانی نرمش حکومت در برابر برادران ناراضی شده است. ولی آن‌ها حاضر نشدند که ارگ را به رسمیت بشناسند. آخرین مورد که هیئت حکومت شدیداً تحقیر شد، مذاکرات ابوظبی بود. اکنون به نظر می‌رسد که با انتصاب خالد و صالح در دو نهاد مهم امنیتی و دفاعی، آقای غنی به دنبال آن است که طالبان را از نگاه نظامی در مضیقه قرار دهد تا آن‌ها حاضر به مذاکره شوند؛ چیزی که سال‌های پیش باید می‌شد، ولی نشد.
اسدلله خالد و امرالله صالح بهترین افراد برای مهمترین نهادهای امنیتی در بدترین زمان هستند.
شکوهمند- خبرگزاری دید