توزیع سلاح؛ تامین امنیت یا گوگرد جنگ فرقهای؟
احتمال بروز حوادث جنایی همانند تهدید، عقدهگشایی، تصفیه حسابهای شخصی و آسیب‌زدن به خود در مرحله اول و بروز موارد درگیریهای فرقهای در مرحله دوم دور از ذهن نخواهد بود…
پس از حملات سیستماتیک و زنجیرهای گروه تروریستی داعش « دولت اسلامی عراق و شام » بر اماکن مذهبی اهل تشیع در کابل و برخی از شهرهای دیگر کشور، نگرانیها در باب تامین امنیت ایام عزاداری محرم و اماکن مذهبی در این ایام افزایش یافته و چالش جدیدی را در برابر سکتور امنیتی کشور خلق کرده است.
هرچند حلقات خاصی در حکومت، متهم به انتقال مهاجمان مسلح و انتحار کنندگان از کمربندهای امنیتی شهرها هستند، ولی مسئولان درجه‌یک حکومت تاکنون در این رابطه اقدامی عملی نکردهاند.
تامین امنیت عزاداران در ایام محرم برای حکومت نیز حیثیت حیاتی یافته و زیر فشار افکار عمومی در جهان و داخل کشور قرار دارد.
اگر امنیت روز دهم محرم تامین نشود، توانایی سران حکومت وحدت ملی هم در عرصه مدیریت کشور و هم در عرصه تامین امنیت شهروندان، با پرسش مواجه شده و در طرز دید جامعه جهانی نسبت به آنها تغییر خواهد آمد.
مسئولان بلندپایه امنیتی با درک ناتوانی خویش در این عرصه، تامین امنیت روزهای محرم به ویژه روز دهم آن به خود باشندگان محل سپرده شده و از این‌رو برای عزاداران در هر مسجد و تکیه‌خانه سلاح توزیع شده است.
از جانبی دیگر، گفته‌هایی وجود دارد که حلقاتی در شورای امنیت، در کنار توزیع اسلحه به عزاداران، تشویق کرده‌اند که خود مردم محل نیز اقدام به تهیه سلاح کنند.
اکنون پرسش اساسی این است که چرا حکومت به استفاده از راههای آزموده‌شده و سنتی در تامین امنیت علاقهمند است و توزیع سلاح به جوانان خونگرم عزادار چه عواقبی در پی خواهد داشت!
پیش از این، توزیع سلاح در مناطق دور افتاده کشور به نام اربکی‌سازی ناکام بوده و پخش سلاح گراف جرایم جنایی را در آن مناطق افزایش داده است. همه‌روزه گزارشهایی در رسانهها پخش میشود مبنی بر این‌که یکی از دلایل دوری مردم از حکومت و روی آوردن آنها به گروههای مخالف مسلح، خودسری و سوء‌استفاده اربکیها از سلاحهایی است که توسط حکومت به آنها زیر چتر تامین امنیت محلاتشان، توزیع شده بود.
ارگ نشینان به خوبی میدانند که در تامین امنیت و مدیریت کشور ناکام هستند، توان و ظرفیت استفاده از پوتانشیل نیروهای امنیتی را برای حفاظت از جان شهروندان ندارند و در برابر رخنههای استخباراتی سپر دفاعی ایجاد نکردهاند. پس بهترین گزینه فرار از مسئولیت، همان روی‌آوردن به روشهای سنتی و مخالف با فلسفه وجودی سه ارگان امنیتی است.
بدون شک کسانی که برای تامین امنیت اماکن مذهبی مسلح شدهاند افراد غیرمسلکی، اهل کسب و کار، جوان و خونگرم هستند. پس احتمال بروز حوادث جنایی همانند تهدید، عقدهگشایی، تصفیه حسابهای شخصی و آسیب‌زدن به خود در مرحله اول و بروز موارد درگیریهای فرقهای در مرحله دوم دور از ذهن نخواهد بود.
حال که عزادارن مسلح هستند، هرگونه اشتباه از شیعه یا سنی باعث حوادث خونبار بعدی خواهد شد، همانگونه که چند سال پیش برخوردهای کوچک مذهبی باعث بروز درگیریهای کلان فرقهای در هرات شد. در حالی‌که در آن زمان نه عزاداران مسلح بودند و نه طرف مقابل آنها. اکنون که عزاداران مسلح هستند، اگر درگیری رخ دهد، بدون شک در سطوح بزرگ‌تر گسترش خواهد یافت.
ظاهر شکوهمند – خبرگزاری دید
