جای روزنامه‌نگاران منتقد در افغانستان خالی است

در کنار روزنامه‌نگارانی که گزارش تحقیقی تهیه می‏‌کنند، فعالیت روزنامه‌نگاران منتقد حکومت نیز می‏تواند میزان فشار را بالای حکومت تشدید بخشد.

روی این مورد که فعالیت رسانه‏ ها و آزادی بیان دستاورد ۱۳ سال اخیر است، کمتر آدرسی در افغانستان با این حرف مخالفت دارد که بگوید نه خیر دستاورد این ۱۳ سال آزادی بیان و فعالت رسانه‌‏ها نیست.
هر چند در سطح منطقه، کشور‏هایی وجود دارد که در حوزه آزادی بیان جایگاه بهتر از ما دارد و درعین حال، کشور‏هایی هم وجود دارد که وضعیت آزادی بیان در افغانستان به تناسب وضعیت آن‌ها جای شکر گفتن دارد.
باید بنویسم برای این که وضعیت آزادی بیان در افغانستان به سطح مطلوب ارتقا کند، می‌بایست تلاش بیشتر کنیم و عرق بیشتری بریزیم.
حامد کرزی رییس‏ جمهور پیشین و محمد اشرف غنی رییس‏ جمهور کنونی، همواره در صحبت‏های شان به این موضوع تاکید کردند که دستاورد این ۱۳ سال فعالیت رسانه‏ها و آزادی بیان است.
مقامات ارشد ایالات متحده امریکا و جامعه جهانی بار‏ها تکرار کرده‏اند که دستارود این چند سال فعالیت رسانه‏ها و آزادی بیان در افغانستان است.
دست‏رسی به اطلاعات برای روزنامه‌نگاران خیلی دشوار است. مثلاً از سوی آدرس‏های مختلف تهدید می‏شوند، معاش شان را دیر دریافت می‏کنند، مصئونیت جانی ندارند و… مجبور می‏شوند که در بیشتر اوقات به میل صاحبان رسانه کار کنند یا نکنند. برای رفع این چالش‏ها بیشتر از پیش باید گام برداشت و تلاش کرد.
در کنار تمام دستارود‏ها و چالش‏ها در حوزه فعالیت رسانه‏ها و آزدی بیان که در افغانستان وجود دارد، جای روزنامه‌نگاران منتقد که بیشتر رویکرد شان انتقاد از حکومت‏ باشد خیلی خالی دیده می‏شود. البته فراموش هم نباید کرد که کمتر رسانه‏‌ای وجود دارد که این سیاست، سیاست رسانه‏اش باشد. اما نویسنده هنوز روی این حرف تاکید دارد که میزان روزنامه‏‌نگاران منتقد حکومت بسیار کم است.
درست است که شماری از روزنامه‌نگاران و رسانه‏ها بخشی از سیاست رسانه‏‌ای شان تهیه گزارش تحقیقی است، اما در این بخش هم دچار یک مشکل جدی هستیم و آن این‏که شمار روزنامه نگاران مورد نظر خیلی ناچیز است در این جغرافیا.
شماری از روزنامه‌نگاران تحقیقی نویس منتشر می‏کنند که در فلان وزارت خانه این قدر پول حیف و میل شده و روزنامه‌نگاران منتقد حکومت می‏نویسند که این رویکرد رییس‏ جمهور سیاست قومی و یا زبانی است.
در واقع این‏که نشر گزارش‏های تحقیقی و نشر مطلب سیاسی منجر نشده است که رهبران حکومت اندکی به کنش شان در ارگ تغییری وارد کنند، گناه روزنامه نگاران نیست و حکومت چنانچه که مسئولیت دارد می‌بایست به مسئولیت‏های خود رسیده‏گی کند. زیرا مردم از رهبران حکومت شرایط بهتری را می‏خوهند که تاکنون این اتفاق پیش‏ نیامده است.
در کنار روزنامه‌نگارانی که گزارش تحقیقی تهیه می‏کنند، فعالیت روزنامه‌نگاران منتقد حکومت نیز می‏تواند میزان فشار را بالای حکومت تشدید بخشد.
متاسفانه روزنامه‌نگاران و رسانه‏هایی هم وجود که به دلیل‏هایی به توصیف حکومت می‏پردازند.
اختر سهیل- خبرگزاری دید