جنگ بی‌یایان جهان و رنج بی‌پایان کودکان

خبرگزاری دید: جنگ همیشه مخرب و ویرانگر است، اما در عرصه های قدرت طلبی و تجاوز و جنگ، آسیب روحی و جسمی به کودکان بدترین پیامد جنگی است که ناخواسته آن ها را گرفتار مرگ و میر و بی هویتی می کند. در تمامی مذاهب و ادیان از کودک به عنوان امید و تحرک، زیبایی و سمبل صداقت و عصمت و فطرتِ پاک کودکانه یاد می شود؛ در حالی که کودکان فلسطینی، افغانستانی و … در بدترین شرایط های ساخت دست بشر روزگار می گذرانند.

مجمع عمومی سازمان ملل پس از جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۴۶ میلادی برای حمایت از کودکان سازمانی به نام یونیسف (United Nations International Children’s Emergency Fund) را بنیان گذاشت.این تصمیم سازمان ملل را می توان به درک جامعه جهانی از آسیب پذیری کودکان به خصوص در بحبوبه های جنگ و کارزار دانست.
در سال ۱۹۵۳ یونیسف به عنوان یکی از بخش های دایمی سازمان ملل متحد درآمد و پس از سال ها کنوانسیون حمایت از کودکان جهان روز ۲۰ نوامبر ۱۹۸۹ از سوی مجمع عمومی سازمان ملل متحد پذیرفته و از تاریخ دوم سپتامبر ۱۹۹۰ لازم الاجرا شد.
۱۹۳ عضو سازمان ملل متحد به جز آمریکا و سومالی این سند را امضا کردند و در واقع این سند حقوقی به عنوان مقبول ترین سند حقوق بشر در تاریخ ثبت شد.
مراقبت و برآوردن نیازهای اولیه در سال های آغازین زندگی، همچنین تلاش برای کاهش بیماری، مرگ و میر و حمایت از آن ها به هنگام جنگ و حوادث طبیعی هر کودکی که براساس ماده اول پیمان نامه یونیسف به هر انسان کمتر از ۱۸ سال اطلاق می شود از مهم ترین اهداف این نهاد حقوق بشری یا همان انجمن کمک به کودکان به شمار می رود.
اما برخلاف اهداف جمعیتی که از بیش از۷۰ سال پیش در این مورد خاص به اجماعی رسیدند و کنفوانسیون حقوق کودک را با مقدمه ‘کودک باید در فضایی سرشار از خوشبختی، محبت و تفاهم بزرگ شود’ بنیان نهادند، متاسفانه امروزه اخبار و گزارش های فراوانی مبنی قتل، کشتار، شکنجه و حبس کودکان در سراسر جهان به ویژه در کشورهای حوزه خاورمیانه و آفریقا را شاهد هستیم.
اکثر کشورهای امضا کننده این قانون با شعار حمایت از حقوق کودکان، امروزه در بالاترین سطح در جای جای این کره خاکی به شیوه های مستقیم و غیرمستقیم ناقض حقوق این قشر آینده ساز جهانی هستند.
کودکان متعلق به کشورهایی که الزاما نه به دست حکومت هایشان بلکه به دست متجاوزان بیگانه مورد ستم قرار می گیرند.
کودکانی که اگر در شرایط نابسامان مناطق جنگی کشته نشوند، در شهر و دیار خود با هراسی دایمی و دل نگران با کمترین امکانات روزگار می گذرانند و یا اگر موفق به ترک خانه و کاشانه به همراه خانواده شوند در جاده های غربت و آوارگی در بهترین شرایط ایده ال هم سرنوشتی یقینا بدتر از زندگی آرام در خاکشان در انتظار آن ها نیست.
این داستان کودکانی است که کشورشان مورد تهاجم قرار گرفته، اما از کودکان بداقبال تری هم می توان یاد کرد که امروزه در بسیاری از نقاط جهان می توان آنها را دید که سرکوب و تحت فشار قرار می گیرند.
در تمامی مذاهب و ادیان از کودک به عنوان امید و تحرک، زیبایی و سمبل صداقت و عصمت و فطرتِ پاک کودکانه یاد می شود؛ در حالی که کودکان فلسطینی، افغانستانی و … در بدترین شرایط های ساخت دست بشر روزگار می گذرانند.
کودکانی که زندانی هستند و اکثر مواقع مورد آزار و اذیت قرار می گیرند، کودکانی که تاوان فعالیت های سیاسی والدین شان را پس می دهند و یا کودکانی که بی هیچ اختیاری پا به راهی می گذارند که شاید چند صباحی دیگر پیکر بی جانش در کنار سواحل دریا سوژه داغ محافل رسانه ای شود.

نویسنده: سلیمان صابر