جنگ لفظی کابل و تهران بر سر طالبان

مذاکرات خلیلزاد با طالبان و بحث خروج امریکا از افغانستان یک فرصت طلایی به کشورهای دشمن امریکا به ویژه ایران داده است. شعار همیشگی ایران یعنی «کشور های همسایه افغانستان می‌توانند به جای غربی‌ها بهتر مشکلات امنیتی افغانستان را حل کنند» تقریباً در حال تحقق یافتن است.

طالب‌پرستان تکنوکرات امریکایی زوال قدرت خود را در معامله امریکا و کشورهای منطقه با طالبان می‌بینند و وارد جنگ لفظی با این و آن کشور می‌شوند. درین تحلیل نگاهی می‌اندازیم که چگونه طالب‌پرستان در چال خود شان باختند.
طالب‌پرستان ارگ نقش کلیدی در مشروعیت بخشیدن و قدرتمند ساختن طالبان به حیث فرزندان ناراض قبیلوی به منظور گرفتن امتیازات از جامعه جهانی، همسایگان و معادلات داخلی قدرت با مردم غیر پشتون بازی کردند. امریکایی‌ها را تشویق کردند که بجای سرکوب طالبان باید «جنگ سالاران» شمال را سرکوب کنند، به جای جنگ با طالبان باید مذاکرات صلح کنند. هزاران طالب را از زندان‌ها به شمول «گوانتانامو» رها کردند و هر کی با طالبان جنگیدند، آن‌ها را سرکوب و یا زندانی ساختند.
حامد کرزی در همدستی با پرویز مشرف نقش اساسی در احیا و تقویت طالبان بازی نمود. کرزی از کشورهای مخالف طالبان مثل هند، ایران و روسیه خواست که روابط شان را با جبهه شمال قطع کنند و با دولت مشروع کابل در سطح «دولت با دولت» روابط برقرار کنند و برای این کار داکتر سپنتا را موظف ساخت که پیام ارگ را به با دولت‌های مذکور برساند.
زمانی که جبهه شمال از قدرت حذف شد، کرزی روابط طالبان را با هند، ایران و روسیه برقرار کرد و گفت «روسیه و هر کشور دیگر حق دارد با طالبان روابط داشته باشند.»
کرزی به طور علنی از پوتین به خاطر تامین روابط با طالبان ستایش کرد. از ایران کیسه‌های پول می‌گرفت و از تامین روابط ایران و طالبان به رغم واکنش‌های امریکایی‌ها حمایت آشکار کرد. از هند جزیه برای طالبان می‌گرفت که بر سفارت و کارکنان هند در افغانستان حمله نکنند. حتا حامد کرزی با ایران بر سر لشکر فاطمیون معامله کرد و پول گرفت. هدف اصلی او این بود که جوانان هزاره به جای حق طلبی در افغانستان در سوریه کشته شوند.
انگیزه حمایت ایران از طالبان فراتر از خواست کرزی و غنی است. ایران حضور امریکا و به ویژه قرارداد امنیتی افغانستان با امریکا را تهدید برای خود می‌شمارد و استفاده از طالبان علیه امریکا برای این کشور یک ابزار قوی است.
ایران همیشه در ۱۸ سال اخیر یک شعار داشت «مشکلات افغانستان را باید قدرت های منطقوی و همسایگان افغانستان بدون دخالت امریکایی‌ها از آن طرف اقیانوس حل کنند».
حالا دونالد ترامپ عین شعار ایران را می‌دهد و می‌گوید مگر امریکا احمق است که هزاران کیلومتر دورتر با تروریزم کشورهای همسایه افغانستان بجنگند؟ بگذارید روسیه، هند و پاکستان با تروریزم بجنگند!
دولت کابل در تحت رهبری کرزی و غنی همواره کشورهای مختلف را تشویق کردند که با طالبان مذاکره صلح کنند، ولی حالا نگرانند که این کشورها برای رضای خدا با طالبان مذاکرات نمی‌کنند. این کشورها با طالبان به حیث قدرت مشروع و آینده به جای دولت دست نشانده امریکا معامله کنند.
ایران، روسیه، چین، ترکیه، قطر، امارات و سعودی‌ها در همدستی با پاکستانی‌ها وارد معامله با طالبان شده‌ و دولت کابل را دور زده‌اند.
امریکا یگانه ولی نعمت و تکیه‌گاه ارگ نیز، دولت دست نشانده خود را دور زده با طالبان و حامیان خارجی آن‌ها از پاکستان گرفته تا روسیه، سعودی، قطر، ترکیه و امارات مذاکره می‌کنند. خلیلزاد و وزیر خارجه پاکستان هر دو مصروف این مذاکرات بدون دولت کابل با قدرت‌های منطقوی‌اند.
ارگ که عاشق مذاکرات با طالبان بود، حالا آن‌ها را نه طالبان تحویل می‌گیرند و نه کشورهای منطقه.
مذاکرات خلیلزاد با طالبان و بحث خروج امریکا از افغانستان یک فرصت طلایی به کشورهای دشمن امریکا بویژه ایران داده است. شعار همیشگی ایران یعنی «کشور های همسایه افغانستان می‌توانند به جای غربی‌ها بهتر مشکلات امنیتی افغانستان را حل کنند» تقریباً در حال تحقق یافتن است.
یگانه کشوری که درین بازی خود را در برابر پاکستان بازنده می‌بیند، هند است. تصادفی نیست که هند امریکا را تشویق به ماندن در افغانستان می‌کند، ولی ترامپ می گوید، «مگر ما احمقیم که به خاطر حفاظت از کتابخانه هند در افغانستان و حفاظت از حکومت فاسد غنی سربازان و پول‌های خود را قربانی کنیم؟
بگذارید کشورهای منطقه با تروریزم افغانی، خود دست و پنجه نرم کنند!»
در میدان بازی با تروریزم طالبانی حلقه تکنوکرات طالب‌پرست ارگ و هند خود را بازنده می‌بینند.