حقوق زنان و دختران؛ دروغی که نماینده امریکا می‌گوید!
گیریم که بانو امیری به شخصه اعتقاد راسخی به موضوعات حقوق بشری و حقوق زنان دارد و در این راستا تلاش نیز می‌کند، ولی باید به این پرسش نیز پاسخ داده شود که آیا در منظومه سیاست خارجی امریکا اشخاصی مثل او محلی از اِعراب دارند؟
اشتراک رینا امیری نماینده ویژه امریکا در امور حقوق بشر و زنان افغانستان در مذاکرات با هیئت طا-لبان به ریاست مولوی امیرخان متقی سرپرست وزارت خارجه، واکنش‌هایی را در میان فعالان حقوق زن و کاربران افغانستانی شبکه‌های اجتماعی برانگیخته است؛ زیرا او به دنبال بسته شدن آرایشگاه‌ها از سوی طا-لبان تحدی کرده بود که که اگر طا-لبان از این موضع خود عقب‌نشینی نکنند، در مذاکرات با آن‌ها اشتراک نخواهد کرد. اما ظاهراً خانم امیری با گذشتن از تحدی خود، افزون بر این که در مذاکرات اشتراک کرده، نیابتاً از جانب زنان افغانستان نیز داد سخن داده و ضرورت «تعامل» را با طا-لبان در پوشش حقوق زنان مطرح کرده است.
او پس از اشتراک در این مذاکرات در توییتی نوشته است: «بنابر اصرار گسترده افغان ها و مدافعان حقوق بشر به ضرورت تعامل مستقیم با طالبان در مورد حقوق بشر، به ویژه محدودیت های شدید علیه زنان و دختران، به همکارانم در گفتگوها با طالبان پیوستم».
کاربران افغانستانی شبکه‌های اجتماعی از خانم امیری پرسیده‌اند که کدام نهادهای حقوق بشری، کدام مدافعان حقوق زنان و چه جریان‌هایی از او به «اصرار» خواسته‌اند که به خاطر حقوق زنان و دختران در مذاکره با طا-لبان اشتراک کند و ضرورت تعامل را کی مطرح کرده است.
اما پرسش اساسی این است که آیا اصولاً مسئله‌ای به نام حقوق بشر و حقوق زنان برای امریکا و شخص بانو امیری موضوعیت دارد یا فقط پوششی است ابزاری برای رسیدن به آنچه واشنگتن در میدان افغانستان دنبال می‌کند. گیریم که بانو امیری به شخصه اعتقاد راسخی به موضوعات حقوق بشری و حقوق زنان دارد و در این راستا تلاش نیز می‌کند، ولی باید به این پرسش نیز پاسخ داده شود که آیا در منظومه سیاست خارجی امریکا اشخاصی مثل او محلی از اِعراب دارند؟ پاسخ ساده به این پرسش «نه» است.
بنا بر این، رینا امیری مامور است و معذور او فقط همان متنی را می‌خواند که از واشنگتن دریافت می‌کند و فراتر از آن عامل اثرگذار در مناسبات میان طا-لبان و امریکا نیست و نخواهد بود. یقین داشته باشید که همین رینا امیری که امروز سنگ دفاع از حقوق بشر و حقوق زنان افغانستان را به سینه می‌زند، اگر دیپلماسی امریکا ایجاب کند، به نیابت هر جناح دیگر نیز عمل خواهد کرد.
به امیری بر خواهیم گشت، اما باید سری به واشنگتن نیز بزنیم تا قلق قضیه کمی دستمان بیاید. بگذارید آب پاکی روی شانههایتان بریزم: «حقوق بشر، حقوق زنان، حقوق کودکان، آزادی بیان، دموکراسی، آزادی رسانه‌ها و حقوق اساسی انسانی» جوک‌های با مزه‌ای هستند که فقط برای ارائه در پشت تریبون و سرگرم کردن مردم کاربرد دارد نه بیشتر. هیچ دولت در جهان به این مقولات پر زرق و برق باور ندارد و هیچ قدرت در این سیاره مادر مرده برای آن پشیزی ارزش قایل نیست.
با طرح یک پرسش می‌خواهم موضوع را روشن تر کنم تا عزیزانی که هنوز به حقوق بشر از عینک امریکایی باور دارند، در این طریق ثابت قدم تر شوند: چرا امریکا به دادستان‌های دادگاه کیفری بین‌المللی اجازه نمی‌دهد که موضوع ارتکاب جرایم جنگی نظامیان این کشور را در افغانستان بررسی کند؟
پاسخ ساده است: ایالات متحده امریکا در این قضیه منافع خود را محفوظ نمی‌بیند. یعنی حقوق بشر و مقولاتی از این دست تا آنجا برای امریکا به عنوان کشوری که دو آتشه سنگ آن را به سینه می‌زند، مهم است که در خدمت منافعش باشد و اگر روزی علیه آن قرار گرفت، طبیعی است که عبارت طلایی «امنیت ملی» آن را لگد مال می‌کند.
برگردیم به موضوع افغانستان و گلی که بانو امیری به آب داده، وقتی امریکا نظامی را که دو دهه بر آن سرمایه گذاری کرد، ارتشی که ساخت، پولیسی که تشکیل داد، تجهیزات نظامیی که این جا سرازیر کرد که ارزش آن به میلیاردها دالر می‌رسد، همه را پشت سر گذاشت و در تعامل با دشمنان دیروز(طا-لبان) از افغانستان فرار کرد، ساده لوحانه نیست که در هنگامه جنگ اوکراین، تهاجمات چین به تایوان و رشد قدرت‌های منطقه‌ای چون ایران، توان و انرژی خود را درگیر موضوعی به ناچیزی «زنان» و «حقوق بشر» کند.
حالا بهانه‌های مضحک و مسخره بانو امیری را مبنی بر «اصرار مدافعان حقوق بشر و فعالان حقوق زنان» برای اشتراک در مذاکرات با طا-لبان می‌توانیم نادیده بگیریم.
