حمله خونین غرب کابل؛ روایت متفاوت باشندگان محل
یک روز پس از حمله تروریستی خونین بر مکتب «سیدالشهدا» در کابل شماری از خانوادههای قربانیان میگویند که اگر دولت اجازه دهد در برابر تروریزم سلاح میگیرند و برای تامین امنیت جان فرزندان شان تلاش خواهند کرد.
رسول شهزاد_خبرگزاری دید
به گزارش خبرگزاری دید، یک روز پس از حمله تروریستی خونین بر مکتب «سیدالشهدا» در غرب کابل که بر بنیاد آمارهای رسمی، تعداد قربانیان آن۵۰ کشته و ۱۵۰ زخمی اعلام میشود، گواهان رویداد که در انتقال زخمیان و اجساد به شفاخانه سهم داشتند، میگویند که در اثر سه انفجار بیش از ۱۰۰ تن کشته و صدها تن دیگر در این حمله زخمی شدند.
علی بامیانی یکی از گواهان رویداد به خبرگزاری دید، میگوید: من در دکان بودم که صدای انفجار را شنیدم وقتی بیرون شدم دیدم که دود است و غبار. گوشهایم قفل شده بود و به سوی مکتب دویدم وقتی به پیش کلینیک رسیدم دیدم که دهها دختر و پسر کشته شدند.
علی میافزاید که وقتی به پیش کلینیک رسیدم دیدم که موتری در حال سوختن است و پیش کلینیک را جنازه گرفته است و سرک را خون گرفته بود، بعضیها که زنده بودند هم از اثر خونریزی جان باختند.
حمله خونین عصر روز گذشته بر مکتب سیدالشهدا که تلفات زیادی در پی داشت واکنشهای زیادی در سطح ملی و بینالمللی به همراه داشته است.
قربان علی گواه رویداد میگوید: در خانه نشسته بودم که صدای انفجار آمد و یک چیز در بین حویلی افتاد وقتی بیرون شدم دیدم که تیکه آهن (چره) در حویلی افتاده بود. وقتی از خانه بیرون شدم دیدم که ده الی ۲۰ دختر خرد سال همه شان کشته شده ( اشاره به محل انفجار دوم که در چند قدمی مکتب و در مسیر شاگردان جاسازی شده)، بودند و من چادرهای شان را بالای شان انداختم و دویدم به طرف مکتب وقتی به آنجا رسیدم آنقدر کشته و زخمی بود که از حساب بالا بود.
این گواه رویداد میگوید چند روز پیش سه تن که ریش بلند داشتند و در یک موتر نوع تونس کشمش میفروختند در همین جا میآمدند ولی دیروز ساعت یک بجه یک بار آمدند و زود رفتند، دقیقاً در همان جایی که آنها میایستادند ماین جاسازی شده بود.
این بار نخست نیست که دانشآموزان و دانشجویان مورد حملات تروریستی قرار میگیرند سال گذشته تروریستان با حمله بر دانشگاه کابل تعداد زیادی را کشتند. در تازهترین مورد دانشجویانی که برای شرکت در امتحان کانکور در مرکز ولایت لوگر تجمع کرده بودند مورد هدف قرار گرفتند که دهها کشته و زخمی برجای گذاشت.
قربان علی ادامه میدهد: با آنکه حوزه در چند صد متری اینجا است ولی هیچ کسی برای کمک به ما نیامد. مردم شهدا و زخمیها را با زرنج و با دست خالی انتقال دادند هیچ امبولانس و هیچ نیروی امنیتی در وقت مناسب به محل حاضر نشدند.
روز گذشته دستگیر نظری معاون سخنگوی وزارت صحت عامه گفته بود که مردم در محل رویداد خشمگین هستند و به امبولانسها اجازه رفتن به ساحه را نمیدهند. او گفته بود که چند تن از رانندگان امبولانسها لت و کوب شدند، ادعایی که قربانعلی رد کرده و میگوید وقتی که امبولانسها رسید ما شهدا و زخمی ها را به سر سرک عمومی برده بودیم خیلی ها را به شفاخانهها رسانده بودیم تعداد کمی را که مانده بودند هم مردم خودشان انتقال دادند.
عبدالواحد مهدوی که خانهاش نیز در انفجار موتر بمب آسیب دیده است میگوید که وقتی به کلینیک ( در انفجار اول بر اثر موتر بمب) رسیده ۸۰ الی ۱۰۰ تن جان باخته بود و تعدادی هم زخمی بودند.
او میگوید که در زمان رخصتی شاگردان صنف یازدهم و دوازهم این انفجارها رخ داده است. مهدوی میگوید که خواهر خودش صنف دوازدهم است و روز انفجار نوبت پاک کاری صنف به عهده او بوده که دیرتر بیرون شده از مکتب. او به نقل از خواهرش میگوید که کل همصنفانش شهید شدند.
قاسم حسینی یکی دیگر از مردم محل به خبرگزاری دید، میگوید: مردم ما از جنگ و کشتار خسته شدهاند و از دولت خواهش میکنیم که به ما اجازه مسلح شدن بدهد تا در کنار نیروهای امنیتی در برابر تروریزم مقابله کنیم.
حسینی میافزاید که اگر دولت اجازه بدهد ما حتا فرزندان مان را میفروشیم و سلاح میخریم و در کنار دولت برای تامین امنیت و نابودی تروریزم جنگ میکنیم. او از نهادهای بینالمللی خواستار تحریم و فشار آوردن بر حامیان گروههای تروریستی شد و گفت: نهادهای مدافع حقوق بشر باید یک موضع قاطع و صریح بگیرند تا دیگر شاهد کشته شدن مردم ملکی در کشور نباشیم.
با این همه وزارت امور داخله تعداد تلفات حمله خونین دیروز را بیش از ۵۲ کشته و ۱۰۰ زخمی اعلام کرده بود.
طارق آرین سخنگوی وزارت امور داخله کشور گفته است در انفجار روز گذشته در نزدیک مکتب سیدالشهدا در منطقه برچی کابل بیش از ۵۰ تن کشته شده است.
سخنگوی وزارت امور داخله گفته است که همچنین در این انفجار، بیش از صد تن نیز زخمی شده و احتمال افزایش قربانیان این حادثه نیز وجود دارد.
با این حال، تاکنون مسئولیت انفجارهای خونین شامگاه روز گذشته را در کابل فرد یا گروهی به دوش نگرفته است.