حکومت در مواجهه با مردم!

همزمان با پیدایش بحران‎های سیاسی میان سران حکومت وحدت ملی، انحصار قدرت در یک حلقه خاص در ارگ و افزایش ناامنی ‌در شاهراه‌ها و مناطق مختلف کشور و همچنان تک‌روی‌های ریاست‌جمهوری در تصمیم‌گیری‌های بزرگ ملی مخالفت‌ها نیز همپای آن گسترش یافت.
در کنار اعتراض‌های باشندگان شهر کابل در برابر بی‌توجهی‌های حکومت وحدت ملی نسبت به امنیت در این شهر، سه ائتلاف عمده سیاسی نیز در مخالفت با حکومت شکل گرفت و بحران‌های درون‌حکومتی را وارد فاز جدیدی در عرصه سیاست در سطح ملی کرد.
ائتلاف نجات، ائتلاف محور مردم و گروه عملگرایان در هرات سه حرکت عمده در برابر حکومت است که در برابر آن شکل گرفته و هریک برنامه‌های خودشان را دارند و مطالبات متفاوتی را مطرح می‌سازند.
“محور مردم” ائتلافی است که از بازماندگان حکومت حامد کرزی تشکیل شده و موشکافی حرف‌ها و خواسته‌های آنها نشان می‌دهد که به دنبال سهم‌گیری در حکومت کنونی نیست، ولی برنامه‌های زیادی برای حضور در انتخابات آینده ریاست‌جمهوری دارد. برنامه‌هایی‌ هم که تاهنوز از سوی محور مردم مطرح شده بیش‌تر به کمپاین‌های انتخاباتی شبیه است تا تحرکات یک اپوزیسیون سیاسی برای اصلاح سیستم کنونی.
گروه عملگرایان افغانستان صدای مخالف دیگری است که در هفته‌های پسین، حکومت با آن مواجه شد. هرچند این گروه بیش‌تر به راهپیمایی مدنی و اعتراض‎های اجتماعی می‌پردازد، ولی پوتانشیل آن را دارد که تبدیل به یک جریان نیرومند ضد سیاست‌های استبدادی حکومت مرکزی شود.
بزرگ‌ترین امتیازی که می‌تواند یک گروه سیاسی داشته باشد با توانایی بسیج مردمی آن گروه تعریف می‌شود و گروه عملگرایان در عمل ثابت ساخته که توانایی بسیج توده‌های مردمی را دارد.
ولی بزرگ‌ترین ائتلاف شکل‌ گرفته در برابر حکومت همان ائتلاف نجات است که با شامل بودن سه چهره شناخته شده سیاسی و مردمی در آن چالش جدی در برابر یکه‌تازی‌های حکومت به حساب می‌آید.
ائتلاف نجات با داشتن پایگاه‌های وسیع مردمی در تمام نقاط کشور می‌تواند به گونه محکم و استوار در برابر انحصار‌گرایی در نهاد مرکزی قدرت بایستد و انحصارگران را وادار به تمکین نسبت به خواسته‌های مردم کند.
بدون شک ائتلاف نجات پوتانشیل آن را دارد که حکومت را از نگاه سیاسی با چالش‌های جدی در نقاط مختلف کشور مواجه سازد
اگر حکومت به خواسته‌های طرف‌های درگیر در عرصه سیاست توجه نکند شیرازه‌اش از هم خواهد پاشید و روند حکومت‌سازی باید از صفر آغاز شود.
برای رفع بحران پیش آمده، حکومت مرکزی باید دست از انحصار قدرت بردارد، استبداد قومی را رها سازد، به توافقنامه تشکیل حکومت وحدت ملی عمل کرده و تک‌روی‎ها را کنار بگذارد.
با این‌همه، تاهنوز حکومت به خواسته‎های ائتلاف‎های معترض جواب روشنی نداده و از قراین نیز بر نمی‌آید که کوتاه بیاید؛ چه با حساب‌هایی که نهاد مرکزی قدرت دارد و چهره جنجالی سه دهه اخیر سیاست در افغانستان -گلبدین حکمتیار- نیز در کنار آن ایستاده در تلاش آن است که در یک روند فرسایشی ائتلاف‌ها را خسته کرده و از میدان بیرون کند.
از آن‌سو حرف‎های سران ائتلاف نجات نیز نشان می‎دهد که تا رسیدن به خواسته‌های‌شان نرسیده‌اند کوتاه نخواهند آمد، پس در این حالت، پیش‌بینی حتا هفته‌های آینده نیز دشوار خواهد بود و به جستن سوزن در انبار کاه می‌ماند.
ظاهر شکوهمند – خبرگزاری دید