درگذشت آخرین استاد!

همیشه در کنجی از هرات، گنجی چون او، دلگرمی اهل فضل خواهد بود. البته که با شعرهایش جاودانه ست اما چنین در بی‌خبری زیستن و مردن مردانی ازین دست، اندوه بار ترست

استاد براتعلی فدایی هروی بی تردید یکی از آخرین استادان بزرگ شعر فارسی و شاید آخرین چکامه سرای بزرگ این زبان، بعد از ملک الشعراء بهار بود. دریغا که در زندگی باشکوهش، شایسته شانش ستوده نشد. من خوشحالم که برنامه بزرگداشتی برای استاد در کابل برگزار کردیم اگر چه نه به قدر بزرگی او که به اندازه توانایی اندک خود ما.
شاگردان فراوان استاد، هر کدام، میوه خجسته باغیست که سالها در سایه او بالید و تا آخرین روزها نیز، دست از آموزش و راهنمایی جوانان برنداشت. این شاگردان هم مثل شعر های درخشان او، یادگاران گرانمایه اویند در شهری که نگین زمردین خراسان بود. در هرات عزیز.
خیلی اندوهگین شدم از درگذشت استاد فدایی، از روزگاری که سهم ماست و هر روز خالی تر می‌شود. از بزرگان و از برخوردی که با بزرگانی چنین، همواره می‌شود. فکر می‌کردم استاد فدایی، جاودانه ست. همیشه در کنجی از هرات، گنجی چون او، دلگرمی اهل فضل خواهد بود. البته که با شعرهایش جاودانه ست اما چنین در بی‌خبری زیستن و مردن مردانی ازین دست، اندوه بار ترست.
در همان بزرگداشت قصیده‌ای به شيوه خود استاد نوشته بودم، با این بیت ها شروع می‌شد:
تا شعر، شهره ساخت به شغل قلم تو را
همتا نیافت در همه ملک عجم تو را
آن چامه‌ای که مانده ز خسرو به جا، رسید
به دستبوس، چون پسری محتشم تو را
آزرده کرد گژدم غربت جگر، ورا
آزرده کرد داغ وطن، غم به غم تو را…..
نام و یاد استاد براتعلی فدایی هروی گرامی باد