روایت فریده از خانه‌نشینی: مکتب را بستند، اکنون در خانه قالین می‌بافیم

رسول شهزاد- کابل

خبرگزاری دید: منع تحصیل، آموزش و کار برای زنان بر سرنوشت میلیون‌ها زن، دختر و خانواده در افغانستان تاثیر گذاشته است. فریده یکی از دخترانی است که از مکتب بازمانده و ناگزیر در انزوای خانه به سر می‌برد. او برای کمک به خانواده‌اش با خواهرانش قالین می‌بافد.

از فریده محمدی که در یک خانواده ۹ نفری با شش خواهر و والدینش زندگی می‌کند، در مورد تجربه‌های شخصی خودش از انزوا و محدودیت‌ها پرسیدیم.

او هرچند از محدودیت‌ها به شدت ناراضی و عصبانی است، اما هنوز امید دارد و می‌گوید که منتظر فردای بهتر است.

فریده در سال ۱۴۰۰ دانش‌آموز صنف دوازدهم بود و اگر می‌توانست از مکتب فارغ شود، علاقه داشت که در رشته طب درس بخواند.

فریده در مورد وضعیت خانواده‌اش می‌گوید: من هیچ برادر ندارم و شش خواهر دارم، پدرم سلمانی دارد، او شب و روز کار می‌کند تا بتواند مصارف آموزش و تحصیل دختران‌اش را فراهم کند. با آنکه در بین فامیل‌های ما مخالفت‌های زیادی وجود داشت که ما دختران به مکتب نرویم، ولی پدر و مادرم هرگز تسلیم چنین مخالفت‌ها نشدند و ما را به مکتب فرستادند، ولی طا-لبان اجازه ندادند.

فریده می‌گوید که از وقتی مکاتب بسته شد او و خواهرانش به کورس‌های آموزشی می‌رفتند، ولی آنجا نیز بسته شد.

فریده گفت: من شاهد بودم که طا-لبان به کورس آمدند و به مدیر اخطار دادند که بعد از این دختران کلان (بالا تر از صنف ششم) را اجازه ندهند که به کورس وارد شوند.

فریده می‌گوید که در دوره خانه‌نشینی و ممنوعیت از مکتب، با خوهرانش مشکلات روحی و روانی شدیدی را تجربه کردند؛ زیرا با بسته ماندن مکاتب، اقوام  خویشاوندان آن‌ها برای ازدواج شان خط و نشان می‌کشیدند.

فریده در این مورد گفت: من و خواهرانم خانه‌نشین شدیم با وجود تمام فشارهای روحی، بارها شنیدیم که همسایه‌ها و خویشاوندان ما می‌گفتند بروید شوهر کنید، حالا که از درس و کار مانده‌اید بروید خانه شوهر و زندگی تان را بسازید.

آمارها نیز نشان می‌دهد که بسته ماندن مکاتب دخترانه در دوره فراتر از صنف ششم، سبب افزایش ازدواج‌های زیر سن و اجباری شده است. هرچند در این زمینه گسترش فقر در اجتماع نیز عامل اثرگذاری به شمار می‌رود.

سهم فریده و خانواده‌اش از بافتن یک پارچه قالین در یک ماه، هشت هزار افغانی است. او این کار را برای کمک به خانواده‌اش انجام می‌دهد.

این دختر اما در مورد محدودیت‌ها بر زنان و دختران به این باور است که حکومت سرانجام در برابر اراده زنان عقب نشینی خواهد کرد.

او از جامعه بین‌المللی و نهادهای مدافع حقوق زنان می‌خواهد که برای باز شدن مکاتب و دانشگاه به روی دختران بر حکومت فشار بیاورند.

او با نگاه به دوربین و مصمم گفت: هرگز از پا نمی‌نشینیم باید حق ما داده شود.