روز خبرنگار در سرزمینی خطرناک؛ عامل خشونت علیه خبرنگاران کیست!

اگر طالبان به صورت کامل به آزادی بیان باور ندارند، حرجی نیست چون ماهیت این گروه دیکتاتوری و خلاف موازین حقوق بشری است، ولی دولت افغانستان مکلف است که نهادهای عدلی و قضایی و همچنان حامی خبرنگاران را تقویت کند که در آینده قضایای خشونت علیه خبرنگاران کاهش یافته و به صفر تقرب جوید.

۲۷ حوت مصادف است با روز خبرنگار در کشور ما. این روز از چند سال به این طرف از سوی حکومت، نهادهای حامی خبرنگاران و رسانه‌ها گرامی داشته می‌‌شود. اما تجلیل و گرامی‌داشت از روز خبرنگار در کشوری که همواره خطرناک ترین سرزمین برای کار رسانه‌ای و خبرنگا‌ری بوده، باید توام با طرح این پرسش باشد که چرا در افغانستان علیه خبرنگاران خشونت می‌شود و عامل آن کیست؟
کار خبرنگاری و اطلاع‌رسانی در افغانستان از حرفه‌‌های خطرناک بوده و همسنگ جنگ گرم در سنگر است. خبرنگار در افغانستان خون خویش را به اصطلاح معروف «در کف دست خویش» می‌گیرد و برای اطلاع‌رسانی از خانه بیرون می‌شود.
در این مقال، مجال آن نیست که آماری ارائه شود از قضایای خشونت علیه خبرنگاران در اقصی نقاط کشور. اختطاف، قتل، تهدید، لت و کوب، تحقیر و توهین و خودداری از دادن اطلاعات از جمله قضایایی است که همه روزه خبرنگاران در افغانستان با آن مواجه هستند.
اما عامل این همه خشونت کیست و چرا تاکنون خیلی از قضایا بدون پیگیری عدلی و قضایی مانده است.
به باور نویسنده، عامل اصلی خشونت علیه خبرنگاران ضعف قانون و نهادهای عدلی و قضایی است. در افغانستان طرف‌ها و گروه‌ها زیادی است که علیه خبرنگاران خشونت می‌کنند. از گروه طالبان گرفته تا مافیای مواد مخدر، زورمندان محلی و برخی مقامات حکومتی. اما ضعف در دستگاه علی و قضایی سبب می‌شود که قضایای خشونت علیه خبرنگاران به گونه جدی پیگری نشود. این مسئله عامل اصلی تکرار چرخه خشونت علیه خبرنگاران در کشور ما است.
هرچند دستگاه عدلی و قضایی از پیگیری قضایای متعدد خشونت علیه خبرنگاران خبر داده است، ولی این بسنده نیست چون حجم خشونت در حدی است که پیگیری هجومی می‌طلبد.
در این شکی نیست که قانون اساسی کشور، نظام و دستگاه دولت به آزادی بیان باور کامل دارد. آزادی بیان در قانون اساسی کشور همانند یک اصل پذیرفته شده حقوق بشری درج است و کسی نمی‌تواند آن را انکار کند، ولی برای اعمال قانون نیاز است که نهادهای تطبیق قانون و عدلی و قضایی تقویت شود. اگر طالبان به صورت کامل به آزادی بیان باور ندارند، حرجی نیست چون ماهیت این گروه دیکتاتوری و خلاف موازین حقوق بشری است، ولی دولت افغانستان مکلف است که نهادهای عدلی و قضایی و همچنان حامی خبرنگاران را تقویت کند که در آینده قضایای خشونت علیه خبرنگاران کاهش یافته و به صفر تقرب جوید.
فرهنگ ضد آزادی بیان و کتمان اطلاعات از سال های دور هنوز هم با ادارات کشور همراه بوده و در بسا موارد سبب می‌شود که خبرنگاران دنبال یک موضوع ساده اطلاعاتی سرگردان شوند. نیاز است که دولت در این راستا بیشتر توجه کرده و زمینه تحقق کامل آزادی بیان و اطلاع رسانی را همواره کرده و به خبرنگاران مصئونیت کامل بخشد. چنین باد!