تا آنجا که من فهمیدم، دیدگاه های متضادی در میان طا-لبان در مورد این موضوع وجود دارد. شاخه محافظه‌کاری‌تری وجود دارد که به شدت با تحصیل دختران مخالف است، اما بخش لیبرال‌تری نیز وجود دارد
من سه هفته پیش به کابل پایتخت افغانستان رفتم و نزدیک به یک هفته در آنجا ماندم، جایی که با متخصصان جامعه مدنی محلی، سیاستمداران و مقامات سازمان ملل ملاقات کردم تا مصاحبه‌هایی انجام دهم و وضعیت کنونی تحت حاکمیت جدید طالبان را بررسی کنم.
از آنجایی که سال گذشته طا-لبان در این کشور به قدرت بازگشت، ادامه تحصیل دختران بالاتر از صنف ششم امکان پذیر نیست و این بدان معناست که آن ها فقط اجازه تحصیل در مقطع ابتدایی را دارند. کسانی که در حال حاضر در دانشگاه تحصیل می کنند می‌توانند در صنف‌های درسی جدا از پسران به تحصیل ادامه دهند، اما به زودی هیچ دختر در دانشگاه وجود نخواهد داشت؛ زیرا تحصیل در دوره لیسه دیگر مجاز نیست. این بزرگترین دلیلی است که جامعه جهانی طا-لبان را به رسمیت نمی‌شناسد. بنابراین من در مورد برنامه‌ها و پیش بینی‌های آینده آن ها در مورد این ممنوعیت سوال کردم.
چیز جدیدی در این مورد وجود ندارد
متأسفانه نه آقای مجاهد و نه آقای بلخی به این سوال پاسخ مشخصی ندادند. آن ها می گویند که در مورد این موضوع بحث جریان دارد و روی راه حل کار می کنند. با این حال، آیا این راه حل ممنوعیت را لغو می کند؟ نخیر، این را نمی گویند.
در همین حال، آقای کرزی مطمئن است که ممنوعیت را لغو خواهند کرد، او یکی از قوی ترین صداهای مدافع حقوق دختران است و می گوید ممنوعیت تحصیل دختران با سنت ها و فرهنگ افغانستان در تضاد است.
امیدوارم حق با او باشد. با این حال، تا آنجا که من فهمیدم، دیدگاه های متضادی در میان طا-لبان در مورد این موضوع وجود دارد. شاخه محافظه‌کاری‌تری وجود دارد که به شدت با تحصیل دختران مخالف است، اما بخش لیبرال‌تری نیز وجود دارد.
کی برنده می شود؟ ما هنوز نمی دانیم اما می توانم بگویم که آنها نسبت به سال گذشته واکنش های محافظه کارانه تری داشتند. در سال ۲۰۲۱ که بعد از سقوط دولت گذشته رفتم، با مجاهد مصاحبه کردم و با هم عکس گرفتیم و از مصاحبه‌ای که با هم داشتیم فیلم گرفتیم. اما این بار از اینکه من یک زن هستم حاضر به حضور در یک عکس با من نشد و همچنین حاضر نشد مطابق با برنامه فیلم برداری شود.
مصاحبه با زنان افغان
با زنان هم صحبت کردم. سال گذشته، من با یک مقام عالی رتبه به شرط ناشناس ماندن مصاحبه کردم، زیرا او از جان خود می ترسید. ما دوباره ملاقات کردیم و او مصاحبه دوم را پذیرفت، باز هم به شرط ناشناس ماندن. او گفت زنانی مانند او هنوز نمی توانند کار کنند. طا-لبان مانند سال گذشته آنها را تعقیب نمی کنند، اما او همچنان می ترسد که دستگیر شود. او برای فرار به پاکستان آماده می شد زیرا مطمئن بود اوضاع برای زنان و دختران بدتر خواهد شد.
از سوی دیگر، با یک متخصص جامعه مدنی به نام ندیمه نور مصاحبه کردم. این زن ۳۸ ساله دو تابعیتی کانادایی-افغان، فعال حقوق زنان و کارمند بشردوستانه است که برای زنان افغان صحبت می کند. او صدای شناخته شده در کشور است که طا-لبان به او اجازه سفر بین المللی و برگزاری سخنرانی می دهد. او در حال جمع آوری پول برای زنان و ایجاد فضایی برای کار است. ندیمه می‌گوید آموزش مهم است، اما باید اول به مردم غذا بدهند و زخم‌ها را التیام بخشند.
از این رو، باید بگویم که من کمی گیج هستم. از یک طرف، طا-لبانی هستند که زنان را از راه رفتن با مردان بدوم محرم در خیابان منع می کنند و تحصیل دختران را ممنوع. از سوی دیگر، طا-لبانی نیز وجود دارد که به ندیمه اجازه می دهد تنها زندگی کند، تنها سفر کند و برای زنان کار کند.
من فکر می‌کنم طا-لبان در حال تغییر هستند. آنها به مردم فضای بیشتری خواهند داد. برای آنها مزایا و پول فراهم خواهند و حقوق اولیه انسانی را محدود می کنند.
