ریاست‌جمهوری معاش کارمندان دفتر معاونیت اول را نمی‌پردازد!

نامه سرگشاده به جلالتمآب محمداشرف غنی، رییس‌جمهور اسلامی افغانستان
جلالتمآب رییس‌ جمهور!
سيلاب سرشكم همه گر يك مژه بالد
تا خانه‌ی خورشيد، خطر داشته باشد
ابوالمعانی بیدل
دو سال است که شمار زیادی از کارمندان ادارات مختلف از جمله کارمندان اداره امور، معاونیت‌های اول و دوم ریاست‌جمهوری، از بابت تاخیر در تادیه معاشات‌شان گرفتار مشکلات فراوان هستند.
آن‌ها از دو سال بدین‌سو در فصل سرما معاشات شان را دریافت نکردند، پول کرایه موتر شان را نیز کسی نداده است، در حالی‌که زمستان‌ها بیشتر از هر موقع سال خانواده‌ها نیازمند تنخواه نان‌آوران خانه‌های شان می‌باشند.
من که یکی از کارکنان دفتر معاونیت اول ریاست‌جمهوری هستم و از مدت سیزده سال بدین‌سو در این اداره کار می‌کنم، باور دارم که دلیل این تاخیر در نبود درایت، کفایت و مدیریت خوب در رهبری اداره امور ریاست‌جمهوری می‌باشد، ورنه این‌همه مشکلات بوجود نمی‌آمد.
صدها کارمند و مستخدم و کارگری که در این دفاتر کار می‌کنند از دو سال بدین‌سو محتاج تهیه مواد سوخت زمستان، تادیه کرایه خانه‌های شان، و ده‌ها نیازمندی یک خانواده بودند، ولی دم نزدند.
امسال که سال سوم تکرار این مشکلات است، این‌بار در دو ماه اول آغاز سال نیز معاشات ما تادیه نشده است و تا آنجایی‌که ما می‌دانیم، کار ارایه تشکیل و تعیینات کارکنان همچنان روی میز جنابعالی قرار دارد و روا نمی‌دارید تا این کارمندان و کارگران و مستخدمین بخت برگشته، معاشات شان اجرا گردد و برای قوت و لایموت فرزندان شان چیزی تهیه کنند و کرایه خانه‌های شان را بپردازند و کودکان بیمار شان را به داکتر ببرند و برای فرزندان شان لوازم درسی بخرند.
می‌دانیم که شما زعیم آگاه این کشور هستید، ولی آیا در این مورد اندیشه کرده‌اید که این بخت برگشته‌گان در این پنج ماه چه حال و روزی داشته‌اند؟
خیلی ساده بود که برای اجرای معاشات این کارمندان و کارکنان بر بنیاد ماه‌های گذشته هدایت می‌دادید و ضمناً به مسئولان اداره امور نیز تاکید می‌داشتید تا هرچه زودتر مشکلات اداری این دوایر را در مورد تشکیل و تعیینات شان حل کنند.
من گاهی فکر می‌کنم کاش رییس‌جمهور کشور ما نیز در خانه کرایی زندگی می‌کرد تا درد کسانی برایش آشنا می‌بود که هر ماه صاحبان خانه‌ها پشت در شان دق‌الباب می‌کنند و از ایشان کرایه خانه را مطالبه می‌نمایند.
اگر مشکل در جاهای دیگری است، تقصیر ما کارمندان و کارکنان بیچاره و مظلوم چیست؟ اگر ما شهروندان ناکارآمد تان هستیم، هدایت بدهید تا همه‌ی ما را از کارهای مان برکنار کنند و بجای ما افراد به نظر شما مستحق مقرر گردند.
شما اگر توانسته اید پنج ماه حقوق و امتیازات کارکنان تان را معوق نگهدارید، نیز می توانید ما همه را به تقاعد سوق کنید، یا به زندان افگنید تا تکلیف ما و خانواده های ما روشن گردد.
جناب رییس جمهور!
به هر اسم و رسمی که معاشات این کارکنان بیچاره و مظلوم را نگهداشته‌اید تا فرزندان شان گرسنگی بکشند، کار در خور شأن یک رییس‌جمهور نیست. ما شهروندان شماییم که برای به قدرت رسیدن تان روز انتخابات به پای صندوق‌های رای رفتیم و رای دادیم.
شما باری در آغازین روزهای حکومتداری تان به مردم وعده دادید که می‌کوشم در دسترخوان مردم تغیر بیاورم. آیا گرسنه نگهداشتن صدها خانواده در ایام زمستان و بهار و اینک در ماه مبارک رمضان نیز بخشی از آن وعده‌های شما بوده است؟
من به نمایندگی از همه کسانی که در این مدت در این دوایر گرفتار مشکلات بی‌معاشی شده‌اند، از جلالتمآب شما تقاضا دارم تا به این مصیبت در برابر خانواده‌های ما پایان بدهید.
حاکمان، شاهان و روسای جمهور عدالت گستر و دادگر، شب و روز در فکر رعایای خویش می‌باشند، ولی جلالتمآب شما سودای کارکنان دفاتری را ندارید که زیرمجموعه ریاست‌جمهوری خود تان می‌باشند.
جلالتمآب رییس‌جمهور!
بیاد داشته باشید که شما ممثل قانون و حاکمیت آن در سراسر این سرزمین هستید و نپرداختن معاش ماهوار کارکنان دولت نه تنها بی‌عدالتی، بل خلاف قوانین نافذه در کشور است که برخی از این قوانین را خود توشیح کرده‌اید.
می‌دانم که دردی رسیده است و با درد نوشته‌ام، ولی این را هم می‌دانم که حوصله رییس جمهوری که بانی دمکراسی و آزادی بیان است، بسیار فراخ‌تر از آن می‌باشد که بر من خشم بگیرد.
عدل کن عدل که گفتند حکیمان جهان
مملکت بی‌مدد عدل نماند بر جای
ما همه منتظر اجراآت جنابعالی در این خصوص هستیم تا رای و نظر شما چه باشد. برای تان در امر خدمتگذاری به مردم و کشور عزیز مان افغانستان آرزوی موفقیت و کامیابی دارم.
محمد اسحاق فایز
کارشناس امور فرهنگی معاونیت اول ریاست‌جمهوری