زنان در پرتگاه گفت‌وگوهای صلح
اگر این گفت‌وگوها به نتیجه‌ای هم برسد آیا زن‌ها در کجای آن قرار خواهند گرفت و اگر طالبان در این زمینه پافشاری کنند، آیا حکومت برای صلحی که انتظارش را می‌کشید، زن ها را نادیده خواهند گرفت؟
نگرانی‌ها در مورد وضعیت اجتماعی زنان و حفظ دستاوردهای پسین آنها در دو دهه اخیر در حالی افزایش یافته است که در گفت‌وگوهای صلح در دوحه تغییری در خط و مشی طالبان و ذهنیت آنها نسبت به زنان نیامده است
این در حالی است که چند تن از بانوان فعال جامعه مدنی نیز در این مذاکرات اشتراک کرده‌اند تا از این قشر جامعه نمایندگی کنند و بر حفظ دستاوردها و حقوق آنها تاکید داشته باشند، اما پس از گذشت دوماه و سپری شدن اولین گفت‌وگوی میان حکومت و طالبان هنوز سرنوشت زنان روشن نیست و طالبان همواره بر تطبیق همان «روش طالبانی» دوره طالبان بر زنان تاکید کرده‌اند. اینکه زنان در کجای این گفت‌وگوها قرار دارند، هنوز سوالی‌ست بدون پاسخ؛ اما زنان افغانستان و به خصوص فعالین جامعه مدنی به هیچ وجه این دستاوردهای زنان را قابل معامله نمی‌دانند و به هیچ وجه نمی‌خواهند تاریخ سیاه دوره طالبان را دوباره تجربه کنند؛ دوره‌ای که حرف و حکایه‌هایش دختران این دوره را نیز به وحشت می‌اندازد. اما حرف از حفظ حقوق و حمایت از زنان در این مذاکرات درحالی نا مشخص است که هر روز اوضاع امنیتی کشور بدتر می‌شود و طالبان بر آتش‌بس توافق نکرده‌اند و آتش جنگ را روشن نگه داشته‌اند تا این مذاکرات به نفع آنها تمام شود و همچنان این گروه به تغییر نظام به «امارت اسلامی» پافشاری دارد.
همچنان جامعه جهانی در کنار این که از این مذاکرات حمایت می‌کند به تکرار از حفظ دستاوردهای اخیر و به خصوص حفظ دستاوردهای زنان تاکید کرده است، اما اگر این گفت‌وگوها به نتیجه‌ای هم برسد آیا زن‌ها در کجای آن قرار خواهند گرفت و اگر طالبان در این زمینه پافشاری کنند، آیا حکومت برای صلحی که انتظارش را می‌کشید، زن ها را نادیده خواهند گرفت؟ یا طالبان دیدگاه شان را نسبت به زنان تغییر خواهند داد؟ و حکومت و جامعه‌ای را خواهند پذیرفت که در تصامیم مشترک آن زن‌ها شریک باشند و حضور فعال مدنی، فرهنگی، سیاسی و فعالیت در دیگر بخش‌ها داشته باشند و خواهند پذیرفت که زن‌ها در کنار مردها در اردوی ملی کشور حضور داشته باشند، بدون این که چادری(برقع) بپوشند، به مکتب‌ها و دانشگاه‌ها همانند امروز سرازیر شوند و با قلم‌های شان نقد کنند و بنویسند …
از آنجایی که محدود کردن زنان یک جامعه به معنای محدود کردن یک نسل در آینده نه چندان دور است و این یک تجربه ثابت شده است که زنان بی‌سواد و در حاشیه رانده شده فرزندان بی‌سواد و یک نسل بی‌سواد را به بار خواهند آورد، آیا جمهوری اسلامی افغانستان برای این صلح حاضر است یک قشر از جامعه و یک نسل را به بازی بگیرد ….روشن نبودن سرنوشت زنان نه تنها که زنان را نگران کرده است، بیشتر نسل جوان این قشر را که تازه به آگاهی‌های شخصیتی و آزادی فکری رسیده‌اند نگران کرده و برآشفته است و آنان که با زحمات فراوان به این جا رسیده‌اند تا مستقل تر زندگی کنند و تصمیم بگیرند و در همه گزینه‌های پیشرفتی در اجتماع سهیم باشند و نقش ایفا کنند و رویاهای تکامل و پیش‌رفتن را در سر دارند، از تصور حذف شدن از جامعه و به حاشیه رانده شدن سخت نگرانند و از سویی، بی‌باوری های شان نسبت به حکومت آن را بیشتر ساخته است.
حال که قرار است به زودی دور دوم گفت‌وگوها آغاز شود، هیئت گفت‌وگو کننده صلح و به خصوص زنان که در این هیئت شامل‌اند و سال‌هاست در سایه دموکراسی به فعالیت پرداخته‌اند و دم از دفاعِ حقوق زنان زده‌اند چگونه از زن‌ها نمایندگی خواهند کرد و چه سرنوشتی برای زنان رقم خواهند زد و همه این پرسش‌ها در حالی بی‌پاسخ است که حکومت افغانستان در یک نابسامانی، سردرگمی و بی اتفاقی درون حکومتی نیز به سر می‌برد که در کنار مسئله زن‌ها مشکلات فراوان دیگر را نیز در جامعه حل ناشده مانده است.
یادداشت: این نبشته به صورت تشویقی و به دو دلیل نشر شده است ۱؛ چون نویسنده آن یک زن است و ۲؛ در مورد نگرانی‌های زنان در روند صلح نوشته شده است.
