سنگاپور؛ از جزیره‌ای بی‌مصرف تا کشوری توسعه یافته
سنگاپور یک جزیره کوچک و دور افتاده با ۶۴۰ کیلومتر مربع مساحت در جنوب شرقی آسیا است است.
تا قرن نوزدهم میلادی یکی از مخوف‌ترین جنگل‌های منطقه و محل زندگی تمساح‌ها و حیوانات درنده بود.
در قرن نوزدهم « Stamford Raffle » یک افسر جوان بریتانیایی که برای شرکت هند شرقی کار می‌کرد از کنار جزیره عبور کرد و با پیگیری بسیار، شرکت و دولت بریتانیا را متقاعد کرد تا این جزیره را بخرد.
در جنگ جهانی اول یکی از مراکز نظامی بریتانیا بود.
در جنگ جهانی دوم به اشغال کشور جاپان در آمد.
در سال ۱۹۶۳ این جزیره به کشور مالزیا واگذار شد.
مالزیا این جزیره را در سال ۱۹۶۵ میلادی به علت بی‌مصرف و هزینه‌بر بودن مستقل اعلام کرد.
جزیره‌ای که منبع در آمد خاصی نداشت و از هیچ‌گونه منابع طبیعی برخوردار نبود.
جزیره‌ای که بیش از ۴۰ درصد مردمش معتاد به مواد مخدر بودند.
جزیره‌ای که محل تبعید زندانیان خطرناک مالزیا و بریتانیا محسوب می‌شد.
«لی کو آن یو» به عنوان اولین نخست‌وزیر این جزیره مستقل انتخاب شد.
لی کو آن یو، تصمیم گرفت این جزیره بدنام و بی‌ارزش را به یکی از ارزشمندترین مکان‌های دنیا تبدیل کند.
شاید فعالیت‌های بی‌شماری انجام داد اما چند فعالیت کلیدی باعث شد تا در کمتر از ۳۰ سال تصمیمش را عملی کند.
۱- در تمام دنیا افراد با سواد و هنرمند اهل سنگاپور را شناسایی کرد.
۲- مطمئن‌ترین و سالم‌ترین افراد با سواد سنگاپور را به عنوان قاضی مشخص کرد و قوه قضاییه سنگاپور را به عنوان اولین و قدرتمندترین نهاد این کشور پایه‌ریزی کرد. به قوه قضاییه اختیار تام داد تا هر کس را که مستحق مجازات است، بدون هیچ ترس و واهمه مجازات کند. من‌جمله خود شخص نخست‌وزیر را.
۳- افراد دنیا دیده، جوان و تحصیل کرده سنگاپور ( چه در خارج و چه در داخل ) را با دعوت رسمی عضو کابینه کرد و به هیچ عنوان اعضای کابینه را از میان اعضای خانواده و دوستان خود بر اساس صرفاً رفاقت و خویشاوندی انتخاب نکرد.
۴- بهترین و نخبه‌ترین افراد را در مناصب دولتی استخدام نمود و حقوقشان را برابر یا حتی بیشتر از بخش خصوصی مشخص کرد.
۵- سخت‌ترین قوانین ممکن را در کشور به کار گرفت تا جایی که خیلی از منتقدینش معتقد بودند این قوانین خلاف حقوق انسانی است اما لی کو آن یو، تصمیمش را گرفته بود.
آقای آن یو به تمام مدیران دولتی اتمام حجت کرده بود، در صورت تخلف در سمت و وظیفه دو راه بیشتر ندارند:
۱- خودکشی
۲- محاکمه در دادگاه
اکثر مدیران دولتی اگر مرتکب خطا و یا تخلفی می شدند، راه اول را انتخاب می‌کردند!
آقای لی کو آن یو که یک جزیره دور افتاده بی‌حاصل و بی‌ارزش را تحویل گرفته بود در عرض ۳۰ سال کشور فوق پیشرفته سنگاپور را تحویل مردم و جهان داد و بعد از ۳۰ سال هم استعفا نمود.
در حال حاضر سنگاپور به عنوان «مدرن ترین کشور دنیا» انتخاب شده است.
به عنوان بهترین شهر دنیا برای برگزاری جلسات تجاری.
به عنوان بهترین کشور دنیا برای سرمایه‌گذاری های بالای ۱۰۰ میلیون دالر.
سومین بازار بزرگ مالی جهان.
سومین بازار بزرگ داد و ستد نفت در جهان بعد از لندن و نیویارک.
دومین بندر پر تردد دنیا برای بارگیری.
۹۰ درصد مردم سنگاپور صاحب خانه هستند.
دومین رتبه آموزش و پرورش در دنیا برای هفت سال متوالی.
سومین کشور پر درآمد دنیا.
تجربه توسعه سنگاپور برای کشورهایی همانند افغانستان که در عدم توسعه یافتگی، فقر و بحران امنیتی به سر می‌برند، فوق‌العاده مفید است.
