سیاست خارجی نامتعادل ترامپ؛ گسترش جنگ زیر چتر برگشت به خانه

ترامپ به جای آوردن سربازان به خانه، آن‌ها را در خاورمیانه تغییر و تبدیل می‌کند و حضور امریکا را در افغانستان و عربستان سعودی تقویت کرده است.

ترجمه و تلخیص: سیدطاهر مجاب – خبرگزاری دید
یکی از به یادماندنی‌ترین بخش‌های سخنرانی سالانه رییس جمهور ترامپ، لحظه یک‌جاشدن شگفت‌انگیز یک خانواده نظامی بود. رییس جمهور با معرفی ویلیامز به دو کودک جوانش، گفت: «در هفت ماه گذشته، شوهر او جنرال تاونسند ویلیامز در چهارمین بار اعزامش در افغانستان بود». ویلیامز در آن‌جا حضور داشت. لحظه خوشایندی، اما چرا تمام خانواده‌ها این خوشی را تجربه نکنند.
یک‌جا کردن یک خانواده خوب است، اما صدها هزار خانواده دیگر که هنوز هم به خاطر جنگ از هم جدا هستند، چطور؟ جنگی که ترامپ می‌تواند در هر لحظه‌ای آن را خاتمه دهد. رییس جمهور صحبت‌های خوبی در مورد پایان دادن به «طولانی‌ترین جنگ» کرده است، اما او نتوانسته ایالات متحده را حتی از یک درگیری خارج کند.
ترامپ بارها و بارها وعده داد که به این ماجراجویی‌ها خاتمه می‌دهد و سربازان امریکایی را به خانه می‌آورد. با گذشت سه چهارم از این دوره، او در عوض، سیاست خارجی نامنظم و نامتعادلی را دنبال می‌کند. سخنرانی سالانه وی این ناسازگاری را نشان داد.
بخش اساسی سخنرانی وی در مورد سیاست خارجی بود؛ ترامپ گفت: «همان‌طور که ما از زندگی امریکایی‌ها دفاع می‌کنیم، ما برای ختم جنگ‌های امریکا در خاورمیانه تلاش‌ می‌کنیم. ما پیشرفت‌های چشم‌گیری داشتیم و مذاکرات صلح در جریان است. من به دنبال کشتن صدها هزار تن از مردم افغانستان نیستم، بسیاری از آن‌ها کاملاً بی‌گناه هستند. همچنین این وظیفه ما نیست که به عنوان سازمان‌های اجرای قانون در سایر کشورها خدمت کنیم. ما در تلاشیم تا بلاخره طولانی‌ترین جنگ امریکا را پایان داده و سربازان خود را به خانه برگردانیم».
همه این‌ها خوب است، اما دلیل تعلل چی‌ است؟ ترامپ نشان داده که بیشتر توسط دستورالعمل اجرایی در مورد موضوعاتی که به نظر وی مهم است، هدایت می‌شود و هیچ محدودیت قانونی در توانایی وی برای «پایان دادن به طولانی ترین جنگ امریکا» وجود ندارد یا در هر نوع مداخله نظامی ایالات متحده در خاورمیانه و افریقای شمالی، مهم‌تر از همه در عراق، سوریه و یمن.
اگر رییس جمهور در حرف خود مبنی بر این که ایالات متحده، پولیس جهان نیست، صادق باشد، اگر او واقعاً می‌خواهد جان بی‌گناهان را در مکان‌های مانند افغانستان (جایی که تلفات افراد ملکی در بالاترین سطح خود قرار دارد) حفظ کند، اگر او قصد واقعی برای آوردن سربازان به خانه را می‌داشت، می‌توانست این کار را هر وقت که بخواهد انجام دهد. هیچ‌کس نمی‌تواند او را متوقف کند.
نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد که سربازان کهنه‌کار ایالات متحده و عموم مردم به خاطر جنگ‌ها در عراق و افغانستان، سال‌ها پیش تحت‌الشعاع قرار گرفته‌اند و مداخلات غیرقانونی واشنگتن در یمن هرگز پشتیبانی اکثریت را نداشته است. دیدگاه امریکایی‌ها در مورد ادامه مداخلات درسوریه بیشتر متغیر با عدم اطمینان همراه است، اما مردم امریکا به ندرت تمایل به جنگ نشان داده‌اند. برعکس، بررسی پس از بررسی نشان داده که امریکایی‌ها مداخله‌گری پرخاش‌گرانه و بی‌پروا را که به نوعی هنجار دو طرفه در واشنگتن پس از ۱۱ سپتمبر تبدیل شده است، رد می‌کنند.
ترامپ به جای آوردن سربازان به خانه، آن‌ها را در خاورمیانه تغییر و تبدیل می‌کند و حضور امریکا را در افغانستان و عربستان سعودی تقویت کرده است.
او به جای اولویت‌دادن به منابع محدود برای دفاع از منافع حیاتی ایالات متحده، به طرز چشم‌گیری هزینه‌های پنتاگون را افزایش داده و نظامی‌گری را به‌جای استراتژی اشتباه گرفته است.
او به جای اینکه متحدان ناتو را برای به عهده‌گرفتن مسئولیت‌ها برای دفاع از خود تشویق کند، تعهدات نظامی امریکا را در خارج گسترش داده و به طور ناعادلانه ادعای افزایش مصارف دفاعی متحدان ما را می‌کند که قبل از روی کار آمدن وی آغاز شده بود.
و به جای این که با کشورهای مشکل‌ساز مانند ایران و کوریای شمالی با دیپلوماسی واقع‌گرایانه و صبورانه مقابله کند، سیاست «فشار حداکثری» خطرناکی را در پیش گرفته است که همواره برای منافع ایالات متحده حاصلی نداشته و به ضرر رفاه افراد ملکی بی‌گناه در کشورهایی است که رییس جمهور ادعای حمایت از آن را دارد.
ترامپ می‌تواند هر لحظه به وعده‌های خود در مورد صلح عمل کند و می‌توانست این کار را از موضع قدرت قانونی و سیاسی انجام دهد. سخنرانی سالانه ۲۰۲۰ وی یک بار دیگر نشان داد که او این کار را نخواهد کرد.