شناسنامه‌ای برقی؛ ضرورت ملی و سبوتاژ سیاسی!
سبوتاژهای سیاسی در خصوص شناسنامه‌های برقی از نظر من، بخشی از یک توطیه بزرگ و حساب شده است که به هدفمندی گریز از شفافیت به اجرا گذاشته می‌شود.
اگر قرار باشد از شر آمارهای شکمی و خیالی در عرصه نفوس کشور خلاص شویم، راهش دیجیتال کردن سیستم سرشماری نفوس است.
اگر قرار باشد بدانیم که در یک ولایت چند نفر زندگی می‌کند و مجموع واجدین شرایط رای‌دهی در ولایت مورد نظر چند ۱۰۰هزار یا چند میلیون است، فقط و فقط با دیجیتالی کردن سیستم احصاییه و نفوس‌شماری چنین چیزی ممکن است. در غیر آن ما هستیم و همین آمارهای شکمی.
آمارهای شکمی که از عرصه «خدمات پستی در یک و نیم میلیون قرن پیش در کشور» تا آمارهای شکمی که اشرف غنی در مورد تعداد درختان و تخم مرغ‌های موجود در کشور ارایه می‌کند.
بازیگران و سوی استفاده‌گران از ترم خیالی، اگر در انتخابات ۹۳ در برخی ولایات چندین مرتبه بیشتر از کل نفوس ولایتی در شرق یا جنوب کشور، رای بیرون دادند و انتخابات را به گند کشاندند، با ترم مکتب‌های خیالی دست‌کم دو نسل از فرزندان افغانستان را در بخش‌های مشخص از کشور، از حق دست‌رسی به آموزش و پرورش محروم کردند و متاسفانه بی سواد بار آوردند. اما، می‌بینیم که مهندس و کاشف مکتب‌های خیالی را اشرف غنی چنان نور چشم پنداشته و کرسی امتیازی وزارت دولت در امور پارلمانی اهدا کرده است. پولیس خیالی، اردوی خیالی و سایر خیالی بازی‌ها را شما خودتان مرور کنید و پیدا کنید.
توزیع شناسنامه برقی، افغانستان را در ابعاد گسترده‌ای از دولتداری و حکومتداری قرون وسطایی عبور می‌دهد. شیوه دولتداری و حکومتداری را مدرن و امروزی می‌سازد. در ابعاد گسترده‌ای زمینه برای شفافیت را فراهم می‌سازد.
با توزیع شناسنامه‌های برقی، افغانستان از شر معیارهای خیالی نجات می‌یابد. با عملی شدن این برنامه بزرگ ملی، بر تمام معیارهای خیالی خط بطلان کشیده می‌شود. از مکتب و معلم خیالی شروع تا پولیس خیالی، اردو خیالی و اکثریت و اقلیت بازی‌های خیالی همه به ابطال می‌رود و در تمام زمینه‌ها شفافیت به بار می‌آید.
سبوتاژهای سیاسی در خصوص شناسنامه‌های برقی از نظر من، بخشی از یک توطیه بزرگ و حساب شده است که به هدفمندی گریز از شفافیت به اجرا گذاشته می‌شود.
تعدیل قانون ثبت و احوال نفوس با فرمان تقنینی از اساس خلاف ماده ۷۹ قانون اساسی است. در این بازی، قانون قاعده بازی نیست. توطیه‌های فراقانونی قاعده بازی است. «قاعده را رعایت کنیم»…؟!
آصف آشنا
