وحشتناک‌تر از هر چیزی برای ساکنان سیغان، دستور طالبان مبنی بر ثبت‌نام کلیه زنان بیوه و دختران بود. طالبان همچنین خواستار تصاویر آن دسته از مردان ساکن در سیغان شده بودند که یا به اردوی افغانستان پیوسته‌اند و یا در چوکات اردو و جنگ با طالبان، جان خود را از دست داده‌اند. طالبان به ویژه خواستار نام همسران این افراد نیز شده بودند
ترجمه و تلخیص: سیدطاهر مجاب – خبرگزاری دید
وقتی اعضای مسلح طالبان در ماه جاری به یکی از ولسوالی‌های دوردستِ افغانستان یورش بردند، مردم محلی را به شدت ترساندند و کسب و کار‌های محلی را غارت کردند. آن‌ها در ادامه حتی کار وحشتناک‌تری نیز انجام دادند: طالبان نام و سن و سالِ دختران جوان و زنانی را که در ولسوالی مذکور حضور داشتند طلب کردند و گفتند که دختران جوان باید به ازدواج جنگجویان جوان شان درآیند.
بر مبنای آنچه ساکنین ولسوالی «سیغان» ولایت بامیان گفته‌اند، شورشیان در جریان تهاجم به این منطقه، مردانی را که قصد مقاومت داشتند ضرب و شتم کرده و حتی برای این‌که بفهمند مردم در مورد تعداد زنان و دختران ساکن در منطقه خود راست می‌گویند یا خیر، اقدام به بررسی انباری‌های لباس کردند تا سن دختران و زنان را تعیین کنند. در میان زنانی که نام آن‌ها به دست گروه طالبان افتاده، اسامی بیوه‌زنانی که همسران‌شان در جریان جنگ با گروه طالبان جان خود را از دست داده‌اند به چشم می‌خورد.
زنان وحشت‌زده در منطقفه مذکور، هر آنچه از اسباب و وسایل مورد نیاز خود که می‌توانستند، جمع کرده و با کرایه نمودن موتر و گاری، سعی کردند خود را از شر یک کابوس شوم نجات دهند: «این کابوس چیزی جز تحمیل ازدواج اجباری و بردگی جنسی بر آن‌ها از سوی گروه طالبان نیست».
بسیاری اهالی ولسوالی سیغان به دلیل تحرکات طالبان در منطقه، زنان و دختران خود را از منطقه خارج کردند. اول از همه دختران جوان از منطقه خارج شده‌اند. در جریان تهاجم طالبان به این ولسوالی، مردان شهر در برابر اقدامات آن‌ها مقاومت کرده و با واکنش شدید آن‌ها مواجه شده‌اند.
در ولایت بامیان که در آن هیچ نیرویی از ارتش افغانستان حضور ندارد، پولیس محلی به همراه مردم این منطقه، جبهه مشترکی را در نبرد علیه طالبان ایجاد کرده‌اند. آن‌ها به طور خاص در دو ولسوالی «سیغان» و «کهمرد» با طالبان مقابله می‌کنند. محمد طاهر زهیر والی ولایت بامیان می‌گوید: «شورشیان طالبان ۶۰ تا ۱۰۰ مایل به ارتفاعات عقب‌نشینی کرده‌اند و عملا از ولایت بامیان خارج شده‌اند».
محمد طاهر زهیر در جریان سخنرانی به مناسبت عید قربان در یکی ازمساجد بامیان گفت: «طرح طالبان برای به گروگان گرفتن و ازدواج اجباری با زنان که شوهران آن‌ها در نبرد با طالبان جان خود را از دست داده‌اند، یک طرح خطرناک و انتقام غیرانسانی است که باید با آن قویاً برخورد شود.» طالبان به تاریخ ۱۴ جولای سال جاری، چهار روز ولسوالی سیغان را در کنترول خود داشتند و در نهایت با مقاومت شبه‌نظامیان محلی مجبور به عقب‌نشینی شدند. برخی شاهدان محلی می‌گویند که طالبان راهی را که به مرکز ولسوالی سیغان می‌رسید، به طور کامل ماین‌گذاری کرده و سعی داشتند از این طریق چالش جدی را برای مردم و نیرو‌های امنیتی ایجاد کنند.
شاهدان عینی در ولسوالی سیغان می‌گویند که طی چهار روز حضور طالبان در این منطقه، آن‌ها به زنان و دختران گفتند که باید در خانه‌های خود بمانند. طالبان دکان‌ها و ایستگاه‌های فروش سوخت را غارت کردند و به شدت در جستجوی کارمندان دولتی بودند. خانه‌ها را برای یافتن سلاح جستجو و غذا و دیگر مایحتاج خود را نیز به بهانه دریافت مالیات از مردم سرقت می‌کردند. آن‌ها برای هر شهروند افغانستان، مالیاتی بالغ بر ۱۰۰ دالر امریکایی وضع کردند.
وحشتناک‌تر از هر چیزی برای ساکنان سیغان، دستور طالبان مبنی بر ثبت‌نام کلیه زنان بیوه و دختران بود. طالبان همچنین خواستار تصاویر آن دسته از مردان ساکن در سیغان شده بودند که یا به اردوی افغانستان پیوسته‌اند و یا در چوکات اردو و جنگ با طالبان، جان خود را از دست داده‌اند. طالبان به ویژه خواستار نام همسران این افراد نیز شده بودند.
عمر صدر استاد دانشگاه امریکایی‌ها در کابل می‌گوید: «طالبان به زنان در جریان جنگ، به چشم کنیز و غنیمت می‌نگرند. این موضوع پیش از این هم سابقه داشت. در دهه ۱۹۹۰ که کابل و برخی مناطق شمال افغانستان سقوط کرد، طالبان زنان را به اسارت گرفته و آن‌ها را مجبور به ازدواج اجباری و بردگی‌جنسی کرده بودند.
عمر صدر می‌افزاید: «طالبان هر منطقه‌ای را که تصرف می‌کنند، هر آنچه در آن است از جمله زنان و دختران ساکن در آن منطقه را «غنیمت» خود می‌بینند. آن‌ها نوعی بردگی جنسی را بر آن‌ها تحمیل می‌کنند. این موضوع در نوع خود نوعی پاکسازی قومی نیز است، زیرا طالبان عملاً این زنان را در جامعه پشتون که خود به آن تعلق دارند، ادغام می‌کنند».
«نفیسه سخی‌زاده» یکی از زنان اهل ولسوالی سیغان می‌گوید که وی به همراه شمار دیگری از زنان ساکن در منطقه، به محض شنیدن این‌که طالبان در حال نزدیک‌شدن به این ولسوالی هستند، از این شهر گریخته‌اند. وی می‌گوید که یک شب را در یکی از روستا‌های مجاور سیغان گذرانده و در آنجا از دستور وحشتناک طالبان مبنی بر شناسایی دختران و زنان بیوه‌ای که می‌توان با آن‌ها ازدواج کرد، مطلع شده است.
او می‌گوید: «روز بعد یک موتر کرایه کرده تا از ولایت بامیان خارج شود، اما در ترافیک سنگین راه‌های خروجی گرفتار شده است، زیرا بسیاری زنان و افراد دیگر نیز در حال ترک خانه و کاشانه خود بوده‌اند».
نفیسه می‌گوید: «وسایلم را خود به دوش کشیدم و در جاده به راه افتادم.» وی می‌گوید تمامی زنان و دختران خانواده وی، از ترس طالبان گریخته‌اند.
در همین حال، برخی ناظران و تحلیل‌گران معتقدند طالبان حتی زنان و دخترانی را که می‌ربایند، مجبور می‌کنند تا در سایر مناطق افغانستان با اعضای طالبان ازدواج کنند.
با این همه، هنوز هم موضوع پیشروی طالبان در افغانستان و نوع برخورد آن‌ها با زنان و دختران، یک چالش جدی برای این کشور است و بسیاری وحشت دارند که اندک آزادی‌های به دست آمده طی ۲۰ سال گذشته برای این گروه از جامعه افغانستان، همزمان با قدرت گرفتن مجدد طالبان به طور کلی بر باد رود و آن‌ها (زنان و دختران افغانستان) بار دیگر قربانی رفتارهای افراطی گروه طالبان شود.
