طا-لبان به غرب نیازی ندارند

سرعت و تمامیت پیروزی طالبان همچنین این تضمین را به وجود می‌آورد که به این زودی‌ها، مقاومت معتبری شبیه اتحاد شمال در افغانستان شکل نخواهد گرفت

نویسنده: عظیم ابراهیم
منبع: فارن پالیسی
ترجمه و تلخیص: سیدطاهر مجاب – خبرگزاری دید
این درست است که طا-لبان طی این ۲۰ سال، اهمیت برخورداری از متحدانی بین‌المللی را درک کرده و نیز آموخته که دشمن تراشی نکنند. انتظار می‌رود آن‌ها از آمیختگی بیش از حد با شبکه‌های جهادی جهان که ممکن است به دیگر کشورها حمله کنند، پرهیز کنند. اما آن‌ها کاری بیش از اجتناب از رویارویی مستقیم با غرب انجام نخواهند داد و با توجه به روابط کاریِ که با دیگر قدرت‌ها برقرار کرده‌اند، نیازی هم به کار و تلاش بیشتر در رابطه با غرب نمی‌بینند.
در این چند سال، طا-لبان روابط خوبی با چین و روسیه برقرار کرده و مسکو حتی به غرب هم هشدار داده که از دخالت در افغانستان خودداری کند. بنابراین، اکنون روشن است که طا-لبان با موفقیت، شبکه‌ای از متحدان را به وجود آورده که آن‌ها را از فشار محکومیت غرب، در امان نگه می‌دارد.
از این گذشته، پکن قول سرمایه‌گذاری در اقتصاد افغانستان و بویژه در تولید منابع اساسی داده و طا-لبان امیدوار است که از این طریق، تاثیرات قطع کمک‌های غرب را خنثی سازد. به تازگی، یکی از سخنگویان این گروه، چین را به عنوان نزدیک‌ترین متحد طا-لبان توصیف کرده و طرف چینی هم قول ارسال مقادیر کمک‌های بشردوستانه را داده است.
با آن هم، دولت تازه طا-لبان می‌تواند انتظار روابط کاری خوبی با قطر داشته باشد که در این سال‌ها، میزبان رهبری آن‌ها بوده است. همچنین با ایران هم به یمن آتش امریکاستیزی، دوستی نامعمولی برقرار کرده‌اند و احتمالاً به زودی با پاکستان هم کنار خواهند آمد به شرط آنکه دو طرف بتوانند بر سر کنترول مرزهای مشترک آشفته خود به توافق برسند.
حاکمان تازه افغانستان حتی بدون برخورداری از یک کرسی در سازمان ملل و رسمیت قطعی بین‌المللی، امورات خود را می‌گذرانند. با رسمیت و حمایتی که از پکن و مسکو دریافت می‌کنند، هر گونه محکومیتی علیه آنان در شورای امنیت وتو خواهد شد.
طا-لبان، یک مشت تندرو بی‌ سر و پا نیستند. آن‌ها به موقعیت امروزی خود رسیدند چرا که نشان دادند پیکارجویانی بسیار سازمان یافته، تاب آور، زیرک و پیچیده هستند که در کوره کشوری چون افغانستان و با اتحادهایی که پیوسته در حال دگرگونی بود، پخته و آب دیده شده‌اند. آن‌ها این مهارت را در دور ساختن دولت اشرف غنی از میز گفت‌وگوها در قطر، سپس کسب امتیاز خروج نیروهای امریکایی از دولت ترامپ آن هم عمدتاً با شرایط دلخواه خودشان و آزادی ۵ هزار زندانی این گروه در یک سال گذشته، ثابت کرده‌اند. آخرین آزمون مهارت‌های دیپلماتیک شان نیز به سقوط کشاندن سریع و آسان کابل بود که از گذر گفت‌وگوهای چندماهه و تسلیم حریفانشان انجام شد.
سرعت و تمامیت پیروزی طالبان همچنین این تضمین را به وجود می‌آورد که به این زودی‌ها، مقاومت معتبری شبیه اتحاد شمال در افغانستان شکل نخواهد گرفت. حتی اگر طا-لبان در پی انتقام از کسانی باشند که با غرب همکاری کرده‌اند، کاری از دست هیچ‌کس در غرب بر نمی‌آید. این است که گفته‌های رهبران غربی درباره حقوق بشر و صلح در افغانستان نیز سخنانی کاملاً پوچ است. تنها مشکل و محدودیتی که طالبان دارند، همانند هر دولت دیگری در افغانستان، تامین امنیت کشور است.
طا-لبان به خوبی می‌دانند که نه امریکا و نه هیچ کشور دیگری، پس از ۲۰ سال جنگ و شکست در افغانستان، به دنبال بکارگیری زور برای اعمال شروط خود نیست. تا جایی که اقدامات طالبان پیامدهایی آسیب‌زا برای غرب نداشته باشد، ایالات متحده و متحدانش سرخوشانه افغانستان را به حال خود رها خواهند کرد و دولت تازه کابل هم به یمن حمایت مسکو و پکن، به دلخواه خودش عمل خواهد کرد.
یادداشت: آرای مطرح شده در مقالات به نویسنده بر می‌گردد و الزاماً دیدگاه خبرگزاری دید نیست.