غزنی از ناامنی تا خط مقدم جنگ قومی؛ برخوردهای تباری در چند قدمی این ولایت!

رییس جمهور غنی هم زیر بار مشوره‌ها و فشارهای همین مشاوران و نزدیکان خویش رفته است. ایشان هم شاید به اثرمشوره‌ها و فشارهای نزدیکانش به این نتیجه رسیده است که اگر چهره‌ یک رهبر قاطع قومی را از خود به نمایش بگذارد، در انتخابات‌ آینده‌ ریاست جمهوری برنده می‌شود.

این‏ که انتخابات پارلمانی درغزنی به صورت سه حوزه برگزار شود با قانون انتخابات سازگاری ندارد. چنانچه نهاد‏های ناظار بر پروسه انتخابات نیز همین را می‏گویند و چند روز است که معترض‏اند.
سوال این است که چرا فقط غزنی سه حوزه‌ انتخاباتی است و دیگر ولایت‌ها یک حوزه؟ البته این قابل درک است که مشکل غزنی انتخابات پارلمانی سال ۱۳۸۹ را هم جنجالی ساخت. در آن زمان هیچ نماینده‌ پشتون از ولایت غزنی به پارلمان راه نیافت.
حکومت وحدت ملی و نهاد‏های امنیتی و دفاعی کشور می‏توانند مناطق ناامن را از وجود مخالفان مسلح پاکسازی کند تا عموم مردم به پروسه انتخابات دسترسی داشته باشند. با چنین اقدامی مشکل انتخابات در غزنی از بنیاد حل خواهد شد.
این امر از نظر بسیاری‌ها از جمله حامد کرزی رییس جمهور پیشین به مصلحت نبود. نتایج ‌نهایی انتخابات پارلمانی غزنی در آن زمان به یک مشکل پیچیده‌ سیاسی تبدیل شد، قوه‌ قضایی به جنجال ورود کرد و محکمه‌ اختصاصی تشکیل شد. در پایان هم یک توافق سیاسی شکل گرفت و مفاد آن توافق که به هیچ وجه مطابق قانون نبود، تطبیق شد.
اکنون نمایندگان غزنی در مجلس نمایندگان نیز معترض‏اند و تاکید دارند که به قیمت ویرانی افغانستان حاضر‏ند در برابر تصمیم کمیسیون در غزنی ایستاده‏گی کنند.
کمیسیون انتخابات باید این گونه واکنش‏ها و ایستاده‏گی‏ها را جدی بگیرد تا جنجال غزنی به یک درد سر کلان مبدل نشود.
امروز هم متحدان قومی ارگ از جمله کمیسیون انتخابات به شدت تلاش می‌کنند که تجربه‌ سال ۱۳۸۹ در غزنی تکرار نشود. متحدان قومی ارگ به این باورند که هزاره از پشتون نمایندگی کرده نمی‌تواند. آنان قومی می‌اندیشند و به اکثریت قومی باور دارند.
از نظر آنان، چیزی به نام رای‌ شهروندان و اکثریت انتخاباتی تا زمانی قابل قبول است که «حقوق اقوام» ضایع نشود. در کنار این، واقعیت‌های قومی و سیاسی افغانستان هم روشن است و کسی نمی‌تواند از آن چشم پوشی کند. با آن هم ارگ می‌توانست که در هماهنگی با کمیسیون انتخابات راه حل معقولی برای غزنی پیدا کند.
این طور نیست که طرح بدیل وجود نداشته باشد. طرح بدیل این بود که انتخابات در غزنی کمی با تاخیر برگزار می‌شد. حکومت می‌توانست با ختم انتخابات در دیگر ولایت‌ها، کمیت بیشتری از نیروهای امنیتی را در غزنی مستقر کند تا زمینه‌ برگزاری انتخابات پارلمانی در آن جا فراهم ‌شود.
تصمیم اخیر کمیسیون انتخابات در مورد غزنی که ناشی از فشارهای متحدان قومی ارگ است، جنجال‌های قومی و سیاسی را افزایش داده است. محمد محقق معاون دوم ریاست اجرایی کشور برگزاری انتخابات غزنی را به صورت سه حوزه غیر قانونی و طرح قومی خوانده است. بی‌اعتمادی قومی و سیاسی در آستانه‌ برگزاری انتخابات به هیچ وجه خبرخوشی نیست. اما چنین به نظرمی‌رسد که برای ارگ تقویت مشروعیت قومی تصمیم‌هایش مهم است. ارگ می‌خواهد به هر وسیله‌ای که شده، مشروعیت قومی خود را تحکیم کند که مشاوران و نزدیکان رییس جمهور خودشان را متعلق به تنها یکی از اقوام افغانستان می‌دانند و به تقویت هژمونی قومی فکر می‌کنند.
رییس جمهور غنی هم زیر بار مشوره‌ها و فشارهای همین مشاوران و نزدیکان خویش رفته است. ایشان هم شاید به اثرمشوره‌ها و فشارهای نزدیکانش به این نتیجه رسیده است که اگر چهره‌ یک رهبر قاطع قومی را از خود به نمایش بگذارد، در انتخابات‌ آینده‌ ریاست جمهوری برنده می‌شود.
به همین دلیل است که شاهد موضع‌گیری‌های تند قومی ارگ هستیم. اما رییس جمهور و نزدیکانش باید درک کنند که افغانستان کشور اقوام است. در این مرز وبوم حتا اگر یکی از اقوام بدل به یک سازمان سیاسی شود، نمی‌تواند اقوام دیگر را حذف سیاسی کند.
اختر سهیل- خبرگزاری دید