وقتی سخن از جنسیت می‌آید، همیشه زن‌ها در مقابل مردان، جنس ضعیف پنداشته می‌شود. در تمام دنیا زنان زندگی محدودی نسبت به مردان دارند. حتی زنانی نیز هستند که در شخصی‌ترین کارشان حق تصمیم‌گیری ندارند.
اما مینا متفاوت‌تر از بسیاری از زنان، شکست را نپذیرفت. او دارای کمربند سیاه در رشته “شوتوکان کاراته” است و برای دو کشور افغانستان و پاکستان در سطح جهان و منطقه به رقابت پرداخته و مدال‌های زیادی به دست آورده است. وی پس از این‌که به دلیل تهدیدات امنیتی افغانستان را ترک کرد، در اندونیزیا کارش را از صفر شروع کرد.
“ایچ”، “نی”، “سان”، “چی”، این‌ها تلفظ اعداد به زبان جاپانی است، که هر روز مینا با فریاد زدن این شماره‌ها در برابر صف‌های طویل شاگردانش، به آنان انرژی مثبت داده و دریچه امیدی به پناهجویان در اندونیزیا می‌گشاید.
نزدیک به ۱۴۰۰۰ مهاجر در این کشور زندگی می‌کنند. برخی از آنان در کمپ‌های زیر نظر سازمان بین‌المللی مهاجرت (IOM) و اداره مهاجرت اندونیزیا زندگی می‌کنند و برخی دیگر در هوتل‌هایی که از سوی سازمان بین‌المللی مهاجرت کرایه گرفته شده، به سر می‌برند.
افرادی هم هستند که به صورت آزادانه و با هزینه شخصی‌شان زندگی می‌کنند. وضعیت این افراد بهتر از کسانی‌اند که در کمپ‌ها زندگی می‌کنند؛ آن‌ها می‌توانند در شهر گشت‌وگذار کنند. اما کسانی که در کمپ زندگی می‌کنند، در کنار این‌که اجازه کار و تحصیل ندارند، همیشه مانند زندانی در کمپ هستند و سالانه بیشتر از یک یا دو بار نمی‌توانند از کمپ خارج شوند.
تمام پناهجویان در صورتی که کار کنند، غیرقانونی شمرده شده و از طرف دولت اندونیزیا جریمه می‌شوند.
مینا اسدی، دارای کمربند سیاه کارته، در منطقه “چیساروا” شهر بوگور اندونیزیا زندگی می‌کند. باشگاه کاراته ”Cisarua Refugee Shotokan Karate Club” در اوایل سال ۲۰۱۶ در این منطقه به صورت داوطلبانه به همت مینا اسدی، برای پناهجویان راه‌اندازی شد.
در این کلپ پناهجویان به صورت رایگان مصروف تمرین‌های کاراته‌اند.
مینا می‌گوید: می‌خواهم با آموزش کاراته برای این پناهجویان، حداقل روزانه برای یک ساعت، از استرس و فشار روانی‌شان بکاهم و از این کارم خیلی راضی و خوشحالم.
در کمپ‌های اندونیزیا کسانی هستند که بیش از شش سال منتظر قبولی کیس پناهندگی‌شان هستند. اگر شانس با آن‌ها یاری کرد که در یکی از کشورها قبول خواهند شد، وگرنه تا مدت نامعلوم و بلاتکلیف در کمپ‌ها خواهند ماند.
در این کمپ‌ها بیشتر پناهجویان از کشورهای سریلانکا، پاکستان، عراق، افغانستان، یمن، ایران، سومالیا، میانمار، لیبیا و دیگر کشورها هستند.
بیشتر شاگردان کلب “چیساروا” را پناهجویان کشورهای افغانستان، پاکستان و عراق تشکیل می‌دهند.
مینا اسدی، کسی که در افغانستان متولد شد ولی در سال خُردسالی به اثر جنگ‌های داخلی در کشور، به کشور پاکستان مهاجر شد و آنجا به تمرینات کاراته پرداخت.
وی در بخش کاراته به خوبی درخشید، طوری که عضویت تیم ملی پاکستان را کسب کرد و چندین‌بار برای پاکستان افتخار آفرید.
مینا می‌گوید: از این‌که نمی‌توانستم برای کشور خودم افتخار بیافرینم، غمگین بودم. تصمیم گرفتم به افغانستان برگردم و این کار را کردم.
وی همچنان گفت: وقتی به افغانستان آمدم، یک کلپ افتتاح کردم که آنجا در ساعات جداگانه دختران و پسران را آموزش می‌دادم. متقاضیان برای یادگیری رشته کاراته خیلی زیاد بود و در این میان مراجعین دختر نیز حضور قابل ملاحظه‌ای داشتند.
وی می‌افزاید: چند سال در افغانستان کار کردم و شاگردان زیادی را آموزش دادم. برخی از آن‌ها به تیم ملی کاراته افغانستان راه پیدا کردند و برای کشور افتخارات بزرگی کسب کردند. ولی با گذشت زمان تهدیدات امنیتی از سوی افراد و مراجع نامعلوم باعث شد تا دوباره تصمیم به ترک افغانستان بگیرم. به همین دلیل افغانستان را ترک کرده و در دیار مهاجرت باز هم تلاش کردم تا الگو و امیدی باشم برای پناهندگانی که در اوج ناامیدی بسر می‌بردند.
اکنون مینا نه تنها الگویی برای پناهندگان در اندونیزیا شده، بلکه توجه بسیاری از رسانه‌های مشهور دنیا را به خود جلب کرده است.
شبکه “ای‌بی‌سی نیوز” استرالیا در مورد مینا این‌طور نوشته است:” مینا اسدی کوچک‌تر از بسیاری از کسانی است که آن‌ها را آموزش می‌دهد. اما با دستورالعمل‌های مفیدش طوری آموزش می‌دهد که همه شاگردان به خوبی می‌توانند از او الگوبرداری کنند. ”
وبلاگ زنان هندوستان گفته که “مینا پس از این‌که از افغانستان تبعید شد، اکنون در اندونیزیا شروع به آموزش رشته کاراته کرده است. او بهترین الگو برای زنان هندوستان و جهان است. ”
Cisarua Refugee Shotokan Karate Club در دلگیرترین نقطه‌ی جهان و برای ناامیدترین افراد راه‌اندازی شد و اکنون باعث امیدواری خیلی از انسان‌ها شده است.
مینا اسدی مربی و بانی این کلب تمام تلاشش را می‌کند تا با آموزش عالی و جلب توجه نهادهای جهانی، زمینه بهتر آموزشی برای پناهندگان مهیا سازد. از سوی دیگر توجه کشورهای جهان را به موضوع پناهندگی جلب کند تا رویه آنان در مقابل پناهندگان، انسان‌دوستانه باشد.
مریم نبوی- خبرگزاری دید
