نبود تشکلات منسجم زنان قدرت چانه‌زنی آنان را کاهش داده است
سید مرتضی محمودی- خبرگزاری دید
خبرگزاری دید: به دنبال تحولات سیاسی اخیر زنان از ادامه تحصیل در دانشگاه‌ها و کار در ادارات ملکی باز مانده‌اند و حضور آنان در نهادهای خدماتی و آموزشی تا ۸۰ درصد کاهش یافته است.
شماری از زنان و دخترانی که از تحصیل و کار در ادارات دولتی باز مانده‌اند، میگویند که زنان نیمی از پیکر جامعه را تشکیل می‌دهند و نباید نادیده گرفته شوند.
این زنان میگویند که برخی از آنان نان‌آور خانواده خود بوده و با فروپاشی دولت پیشین، با مشکلات جدی اقتصادی مواجه شده‌اند.
ناهید باتوری دانشجو در کابل می‌گوید: رانده شدن زنان از ادارات دولتی در کوتاه مدت این قدر مشکلات به بار آورده است، اگر این روند ادامه یابد، در درازمدت نیز مشکلات بیشتر از این می‌شود.
به باور او، زنان نمی‌توانند به گذشته برگردند و همانند ۲۰ سال پیش در خانه بنشینند. زنان نیم پیکر جامعه هستند و باید در اجتماع حضور داشته باشند.
فرزانه زاهد یک دانشجوی دیگر در کابل می‌گوید: طا-لبان در اصل یک فکر منفی دارند که دختران به مکتب و دانشگاه نروند، تحصیل و کار نکنند. اگر دخترها به مکتب نروند، تحصیل نکنند نصف پیکر جامعه از آموزش و پرورش باز می‌ماند.
بانو فرزانه می‌گوید: پیشنهاد من به طا-لب‌ها این است که در قسمت درس و کار خانم‌ها کدام بهانه‌جویی نکنند. در چند ولایت مکاتب دخترانه را شروع کردند. در چندین ولایت مکاتب دخترانه هنوز بسته است و هیچ معلوم هم نیست که چی وقت باز می‌شود.
تبسم رحمانی دختری دیگر طا-لبان را به بهانه جویی در برابر زنان متهم کرده و می‌گوید که حجاب فقط یک بهانه است.
رحمانی: حکومت امارت اسلامی هر چیز را بهانه می‌گیرد بالای زن، چرا حجاب را تنها برای زن میگویند چرا به مرد حجاب را چیزی نمیگویند فقط به زن‌ها تاکید می‌کنند تو حجاب را مراعات کن.
در همین حال، محمد انور پناهی استاد دانشگاه و عضو جامعه مدنی می‌گوید که بازماندن زنان از حقوق شان به دو عامل بستگی دارد.
آقای پناهی گفت: در ساختار سیاسی جامعه، زنان همان طور که حضور شان قبلاً می‌بود، نبوده. بیشتر حضور زن‌ها سمبولیک بوده. بعد یک تشکل سیاسی و مدنی پرقدرت و متمرکز و منسجم هم زنان نداشتند و این هم سبب می‌شود که زنان قدرت چانه‌زنی نداشته باشند.
به باور آقای پناهی، حرکت‌های پراکنده‌ای که قبلاً و در دولت پیشین هم از سوی زنان صورت گرفت، تاثیر چندانی نداشت؛ زیرا در جامعه سنتی افغانستان افغانستان چنان حرکاتی پشتیبانی نمی‌شد.
این استاد دانشگاه می‌گوید که یک تعداد زنان از نام زنان استفاده کرده و پروژه گرفتند و چنین شد که نتیجه ملموس در پی نداشت.
