نشست مسکو؛ روایت منطقه‌ای روند صلح افغانستان
باید اذعان کرد که در روایت منطقه‌ای صلح هیچ کشور به دنبال دور زدن نظام کابل نیست و این موضوع که چگونه باید از این اجماع بهره برداری شود بر می‌گردد به درایت و کفایت سیاسی رهبران افغانستان
روز جمعه (۳عقرب) مسکو میزبان نشستی با حضور نمایندگان امریکا، چین، پاکستان و روسیه در امور صلح افغانستان بود. در این نشست جانب پاکستان جدیداً پیوسته و گفته می‌شود که فشار چین باعث شده تا دو شریک دیگر نماینده اسلام‌آباد را بپذیرند.
نشست مسکو هرچند نه زیاد در رسانه‌ها سرو صدا ایجاد کرد و نه برایند آن مسئله خیلی مهمی بود، ولی یک موضوع را نباید فراموش کرد که روسیه و چین دو رقیب جهانی ایالات متحده هستند و پاکستان نیز در امور داخلی افغانستان دست بالایی دارد.
نشست مسکو به باور نویسنده، بیشتر روایت منطقه‌ای روند صلح افغانستان است که احتمالاً برخی کشورهای دیگر تاثیرگذار در این پروسه همانند ایران، هند و حوزه خلیج فارس از آن حمایت خواهند کرد.
روسیه، چین و ایران به شدت مخالف حضور امریکا در منطقه هستند، این سه کشور همواره نگران نظامیان امریکایی در افغانستان بوده و بارها مسکو و تهران به صورت علنی گفته‌اند که حضور نظامیان غربی در افغانستان عامل بحران است.
روسیه آسیای میانه را حیاط خلوت خود می‌داند و به تبع آن افغانستان حاشیه این حیاط، نگرانی روسیه بیشتر از داعش است تا طالب.
ایران در کل با امریکا مشکل دارد. تهران سرسختانه مخالف حضور امریکا در افغانستان است و از این بابت به شدت نگرانی دارد.
چین از ناحیه سینکیانگ که مسلمانان اویغور در آن سکونت دارند، و راه‌های کوهستانی دور از چشم نهادهای امنیتی در آن زیاد است، آسیب پذیر بوده و تفکر سلفی و بنیادگرایانه اسلامی را چالشی در برابر خود در این ناحیه می‌‌بیند.
پاکستان وضعیت کمی پیچیده دارد، این کشور از یک سو متحد استراتژیک غرب در منطقه است و از جانب دیگر با چین روابط خیلی گرم دارد. پایگاه گروه‌های متعدد تروریستی خوانده می‌شود و از بدو تاسیس با هند در تقابل است. گاهی تقابل منافع این دو کشور افغانستان، به ویژه شهر کابل را به ویرانه مبدل کرد.
ولی اسلام‌آباد برای رشد اقتصادی به منابع انرژی آسیای میانه به شدت نیاز دارد، پس باید به این نتیجه منطقی رسیده باشد که افغانستان با ثبات و امن به سود این کشور است تا همسایه شرقی‌اش.
در این جا باید نظری نیز داشته باشیم بر گروه‌های سلفی بنیادگرا. طالبان گروهی است که هرچند خود را در محدوده جغرافیایی افغانستان تعریف می‌کند، ولی پوتانسیل زیادی برای گسترش دارد و همچنان در دل آن گروه‌های دیگری همانند شبکه حقانی، القاعده و برخی دیگر به استثنای داعش می‌تواند فعالیت کند که برای روسیه، چین و ایران پذیرفتنی نیست.
شبکه حقانی تند روتر از طالبان است و توانایی ایجاد اداره سیاسی را نیز ندارد. فکر نمی‌کنم القاعده در حال حاضر در حدی باشد که از سوی رسانه‌های امریکایی خوانده می‌شود.
اما داعش در این میان بدترین گزینه است، این گروه به شدت توسعه طلب بوده و خود را جهانی و الهی که باید بر جغرافیای اسلام حاکم شود، تعریف می‌کند.
اکنون به این نتیجه می‌توند رسید که بهترین شریک کشورهای یاد شده در افغانستان، نظام جمهوری مبتنی بر مردم‌سالاری است.
پس باید اذعان کرد که در روایت منطقه‌ای صلح هیچ کشور به دنبال دور زدن نظام کابل نیست و این موضوع که چگونه باید از این اجماع بهره برداری شود بر می‌گردد به درایت و کفایت سیاسی رهبران افغانستان. در نشست مسکو بر آغاز مجدد مذاکرات میان امریکا و طالبان و نشست پکن تاکید شد، اکنون توپ در زمین کابل است که چگونه وضعیت را به سود جمهوریت مدریت خواهد کرد.
