نظم شهری در کابل و لشکری از بیکاران: ساحه سبز به درد ما نمی‌خورد، ما نان می‌خواهیم

گزارش از ضمیر محب
شهرداری کابل در همکاری با پولیس برنامه‌ای را زیر نام «عملیات برای ایجاد نظم شهری» به راه انداخته است. در این برنامه غرفه‌ها و کراچی‌های دست‌فروشان از شهر برداشته می‌شوند. تاکنون در چندین جای شهر کابل این برنامه عملی شده است. اما، با عملی‌سازی این برنامه ده‌ها تن در شهر کابل بی‌کار و بی‌روزگار شده‌اند. شماری از این غرفه‌داران می‌گویند: دولت به‌جای تأمین امنیت و شغل‌زایی، چندتا غریب را بی‌کار و بی‌روزگار کرده است.
به گزارش خبرگزاری دید، برنامه‌های جدید حکومت برای تامین امنیت و ایجاد نظم شهری در کابل، هزاران تن را روانه جمع بیکاران نموده است. این بیکار شدگان به شدت خشمگین هستند و می‌گویند که دولت به جای تامین زندگی مردم، نان سفره آنان را می‌گیرد.

مظهرالدین نوری از غرفه‌داران سرای غزنی است، او که نان‌آور ده نفر است، می‌گوید بی‌کار و بی‌جا و بی‌روزگار شده است: مدت سه روز می‌شو که کراچی‌های ما را برداشتند، ما را خبر هم نکردند. من نان‌آور ده نفر در خانه هستم. حال بی‌کار و بی‌جا و بی‌روزگار شدیم.
مظهرالدین می‌گوید کراچی او را شهرداری تخریب کرده است: غرفه‌های ما نه به مردم مزاحمت می‌کرد و نه هم به پیاده‌رو. کراچی‌های ما را شاروالی شب آمد و توته توته کرد.

او از دولت می‌خواهد که زمینه کار را را برایش فراهم کند: خواست ما از دولت همین است یا کار بدهد به ما یا جای. میلیون‌ها نفر از بی‌کاری معتاد شده. ما مجبور هستیم د خانه بنشینیم. دولت باید زمینه کار را برای ما مساعد کند. اگر پولیس باشد، اردو باشد، هر ارگان دیگری که باشد، ما در خدمتش هستیم. اما این دولت نمی‌تواند زمینه کار را مساعد کند.
احمد قیس یکی دیگر از غرفه‌داران سرای غزنی است. او می‌گوید شهرداری پنج‌صد غرفه‌دار را در سرای غزنی بی‌کار کرده است: بی صلاح و بی‌پرسان دوازده شب آمدند و غرفه‌های ما را زدند، مردم را دربه‌در کردند. حدود ۵۰۰ غرفه این جا بود، هر غرفه‌دار نان‌آور یک فامیل بود، فکر کن ۵۰۰ خانواده را این ها دربه‌در کردند.
او می‌گوید اکنون بی‌کار شده و مجبور است به هر نحوی که شود باید احتیاج فامیل خود را برآورده کند، حتا دزدی: فعلاً بی‌کار هستم. اگر تا چندوقت دیگر این رقم بی‌کار باشم، مجبور استم، دزدی کنم و فامیل خود را نان بدهم.

قیس می‌گوید کراچیی را که ۱۰ هزار افغانی خریده بود، پس از تخریب آن از سوی شهرداری با قیمت آهن کهنه آن را فروخته است: کراچی را ۱۰ هزار گرفته بودم، حال آهن‌ کهنه گفته ۱۵ صد افغانی فروختم. امنیت این رقم برقرار نمیشه. به مردم نان بده، خودش امنیت است. مردم که گشنه بماند، طبعاً هرکاری که از دستش بیاید می‌کند.
محمد نسیم از کراچی‌دارهای سرای غزنی است. او می‌گوید: نان درک ندارد، امنیت درک ندارد، این‌ها ساحه سبز جور می‌کنند. اول نان و کار و غریبی را به مردم پیدا کنید، بعد ساحه سبز جور کنید.
میرزا گل یکی دیگر از غرفه‌دارهای سرای غزنی است. او می‌گوید روزانه ۱ هزار افغانی از غرفه‌اش درآمد داشت و اکنون بی‌کار شده است: کار ما این‌جا مستری‌گری و آهنگری بود، با بلدوزر آمدند، غرفه و کل وسایل ما را خراب کردند. کمش روزانه ۱ هزار افغانی درآمد داشتیم.
او می‌گوید شهرداری تمام وسایل دوکانش را از بین برده است: ماشین‌های کلید تخریب شد، میزهای ما تخریب شد. شخص خودم مستری بودم و سه نفر شاگرد داشتم و هرکدام ما نان‌آور خانه هستیم، فعلاً همه ما بیکار شدیم. اینجا ساحه سبز جور نمی‌شود، جای را به پودری‌ها خالی کردند.
در همین حال، حاجی خان محمد وردک عضو مجلس نمایندگان می‌گوید حکومت پیش از تأمین امنیت مسئولیت دارد به مردم خدمات کار ارایه کند: حکومت در پهلوی تأمین امنیت، مسئولیت دارد که برای مردم خدمات ارایه کند، زمینه کار را فراهم کند. پیش از برداشتن کراچی‌ها اول باید یک جای مناسب را برای این‌ها در نظر می‌گرفت تا مردم بی‌کار نمانند. حکومت به‌جای این که به مردم کار ایجاد کند، مزاحمت خلق می‌کند.
او اضافه می‌کند: مردم افغانستان در وضعیت بدی قرار دارند. کراچی‌وان‌ها از روی مجبوریت کنار سرک دست‌فروشی می‌کنند. مردم پشت یک لقمه نان حیران است که از کجا یک لقمه نان پیدا کنند. مردم در فقر و بی‌چارگی به سر می‌برند.
آقای وردک می‌گوید این موضوع چندین بار در مجلس نمایند‌گان مطرح شده؛ اما حکومت به صدای خانه ملت توجه نمی‌کند: حکومت اول باید مسئله بلندمنزل‌هایی را که برای شهر مزاحمت ایجاد کرده، روشن کند. قانون نباید تنها سر غریب عملی شود. نماینده‌های مردم باربار صدای خود را بلند کرده، متاسفانه حکومت به خانه ملت هیچ توجه نمی‌کند، به گپ نماینده مردم توجه ندارد. مسایل جنایی به خاطر بی‌کاری زیاد شده، اگر مردم بی‌کار شوند دست به هر کاری می‌زنند.

امیرگل شاهین نماینده مردم کابل در مجلس برداشتن کراچی‌ها را از سوی شهرداری غیرقانونی می‌خواند: برداشتن غرفه‌ها و کراچی‌ها که از این طریق مردم غریب یک لقمه نان حلال پیدا می‌کنند، به ضرر مردم است. اگر دولت این کار را می‌کند، بدیل شان چیست. متاسفانه هیچ بدیل ندارند. این کار شهرداری غیرقانونی است. ما چندین بار این را در خانه ملت و با شاروال مطرح کردیم، اما کسی توجه نمی‌کند.
علی نیز رنگمال موتر و از غرفه‌دارهای سرای غزنی است. او می‌گوید وسایلی را که با پول قرض خریداری کرده بود، شهرداری تمام آن را تخریب کرد: ماشین هوا را که با پول قرض خریده بودیم، به چه سختی و بدبختی دکان را جور کرده بودم، کلش را خراب کردند. در دکان خودم و سه نفر دیگر کار می‌کردیم و روزانه ۲ هزار ۳ هزار درآمد داشتیم، حال بیکار شدیم.
علی می‌گوید نامزد است، مانده که پول عروسی خود را چگونه پیدا کند: خودم نامزد دار هستم، حال حیران ماندیم چگونه پول عروسی خود را پیدا کنم. پنج شاگرد داشتم، همه بیکار و بدبخت شدند. دولت به جای این که امنیت و کار را بیاورد، چندتا غریب را بیکار و بدبخت کرد. به جای بیکار کردن مردم برو دزد را بگیر، پودرفروش را بگیر.
با این حال، حکومت اخیراً تصمیم گرفته است که شهر را از کراچی‌ها، غرفه‌ها، کپه‌ها و در کل دست فروشان پاک کند، چیزی که روزانه صدها تن را بیکار ساخته و سفره خانواده‌ها را خالی تر خواهد کرد.