نمی‌دانم اول بخندم یا بگریم؟
جدا از این‌که مجبورم رییس‌جمهور کشورم را دوست داشته باشم، چون به اصطلاح «نماد ملی» ماست و چند سالی شده که به وی عادت کرده‌ایم؛ اما همین حالا که صحبت وی را به صورت زنده در تلویزیون می‌بینم، باور کنید بعضی قسمت‌هایش واقعن خنده‌آور است که هیچ، حتی وحشت‌آور نیز هستند. خصوصاً جاهایی که وی به زور نعره می‌کشد و حاضران نیز به رسم تشویق، به علت نامعلوم برای وی کف می‌زنند.
من منحیث یک شهروندی که می‌خواستم در انتخابات ریاست‌جمهوری پیشین به آقای غنی رای بدهم،اما در آن‌روز کارت رای‌دهی‌ام خوشبختانه گم شد؛ در رابطه، دو پیشنهاد مفت و کوچک دارم:
۱۱- خوبست ایشان در صحبت‌هایش داد و فریاد کم‌تر سر دهد و آرام و متین گپ‌اش را با ملت شریک سازد. باید توجه داشته باشد که این #ملت دیگر از نعره و چیغ و فریاد از جایش تکان نمی‌خورد، این‌ها حتی از صدای غرش شیر هم خم به ابرو نمی‌آورند.
۲۲- حاضران در سخنرانی رییس‌جمهور نیز اگر کمی مسئولانه کف بزنند، خالی از فایده نخواهد بود؛ چون آقای «رییس» دچار یک‌نوع سوء‌تفاهم می‌شود. او فکر می‌کند که حرف‌هایش تشویق حاضران را از ته‌ِدل برانگیخته است، در حالی‌که به نظر می‌رسد واقعیت غیر از این است و همین کف‌زنان، در ته‌دل قاه قاه می‌خندند و خواهند گفت «عجب مصیبی را گرفتار شدیم!»!»
ضیا موسوی- خبرگزاری دید
