پاسخگو نگه داشتن طا-لبان: فراخوان جهانی برای عدالت

مترجم: سید طاهر مجاب – خبرگزاری دید

خبرگزاری دید: در نمایش قدرتمند از همبستگی جهانی، ۳۵۴ هزار و ۸۴۷ امضا جمع‌آوری شده است که از مقامات فعلی طالبان خواسته تا به حقوق بشر در افغانستان احترام بگذارند و از آن محافظت کنند. با تداوم وضعیت فاجعه‌بار حقوق بشر، ما باید به خواست مشترک خود برای پاسخگویی و عدالت در افغانستان ادامه دهیم.

زنان افغانستان برای پاسخگو نگه داشتن طالبان در مورد آپارتاید جنسیتی در افغانستان، خستگی‌ناپذیر کار می‌کنند. عفو بین‌الملل در گامی برای به رسمیت شناختن جنایات انجام شده علیه نیمی از جمعیت، به تازگی خواستار پایان یافتن معافیت از مجازات حکومت طالبان شده است:
در نمایش قدرتمند از همبستگی جهانی، ۳۵۴ هزار و ۸۴۷ امضا جمع‌آوری شده است که از مقامات فعلی طالبان خواسته تا به حقوق بشر در افغانستان احترام بگذارند و از آن محافظت کنند. با تداوم وضعیت فاجعه‌بار حقوق بشر، ما باید به خواست مشترک خود برای پاسخگویی و عدالت در افغانستان ادامه دهیم.
از زمان بازپس‌گیری کنترل افغانستان در ۲۰۲۱، طالبان حتی نسخه سخت‌گیرانه‌تری از حکومت دهه ۱۹۹۰ خود را اجرا کرده است. آن‌ها بیش از ۶۰ فرمان صادر کرده اند که حقوق زنان را به شیوه‌ای نهادینه‌شده از زندگی روزمره حذف می‌کنند.
هیدر بار، معاون بخش حقوق زنان دیده‌بان حقوق بشر، در بیانیه‌ای گفته است: “پس از بیش از هزار روز از حکومت طالبان، آن‌ها هیچ نشانه‌ای از تغییر مسیر نشان نمی‌دهند. گزارش‌ها نشان می‌دهد که اکنون ۴.۳ میلیون زن و دختر از ادامه تحصیل محروم هستند.”
این نتیجه توجه مدافعان حقوق بشر در سراسر جهان را به خود جلب کرده است.
در گزارش اخیر سازمان ملل آمده است: «مجازات ناشی از عدم رعایت دستورالعمل‌ها و فرامین، اغلب خودسرانه، شدید و نامتناسب است. ممنوعیت‌های فراگیر با تأثیر تبعیض‌آمیز علیه زنان وضع شده است. نقض حقوق بشر، و همچنین غیرقابل پیش‌بینی بودن اقدامات اجرایی، به ایجاد جو و فضای ترس و ارعاب در میان بخش‌های مردم کمک می‌کند.»
ریچارد بنت، گزارش‌گر ویژه سازمان ملل در امور حقوق بشر در افغانستان، تأکید کرد: «نهادسازی سیستم سرکوب زنان و دختران توسط طالبان، و آسیب‌هایی که همچنان در حال ایجاد آن است، باید وجدان بشریت را شوکه کند. این تجاوزات به قدری شدید و گسترده هستند که به نظر می‌رسد یک حمله گسترده و سیستماتیک علیه جمعیت غیرنظامیِ است که ممکن است جنایت علیه بشریت باشد. این حمله نه تنها ادامه دارد، بلکه در حال تشدید است.»
بنت خواستار رویکرد «همه ابزارها» برای به چالش کشیدن و از بین بردن سیستم ستم جنسیتی طالبان، از جمله مکانیزم‌های پاسخگویی بین‌المللی مانند دادگاه کیفری بین‌المللی و پرونده‌های سطح ملی تحت صلاحیت جهانی شد.
جای طالبان پشت میله‌های زندان است نه پشت میز مذاکره.
در ۳۰ جون، سازمان ملل از طالبان به گفت‌وگوی سوم دوحه دعوت کرد و زنان افغانستان را کنار گذاشت و مسائل حقوق زنان را در دستور کار خود نادیده گرفت. این اقدام به منزله تحقیر ظلم به حقوق زنان در افغانستان تلقی شد.
سازمان ملل باید بر اساس اصول بنیادین خود عمل کند و طالبان را در مورد جنایات نهادینه شده آن‌ها علیه زنان و دختران پاسخگو بداند.
زنان و دختران افغانستان سزاوار ترس و ارعاب هستند. آن‌ها مستحق تحصیل، رویاها و آینده‌ای هستند که با آپارتاید جنسیتی در قید و بند شده است.

منبع: جوریست. اوآرجی Jurist.ORG