پس کودکان چه بخوانند!؟

(گفت‌وگویی با اسد احتشام، فعال در زمینه ادبیات کودک)
ادبیات کودک، از نیازهای اساسی کودکان افغانستان است.
کشوری که کودکان‌اش کتاب می‌خواند، جوانان و سالمندان کتابخوان خواهد داشت.
اسد احتشام که تحصیل‌اش در ادبیات فارسی بوده، این نیازمندی را برای ادبیات فارسی و همچنان سطح فرهنگی کشور، شدید توصیف می‌کند و می گوید: پس کودکان چه بخوانند؟!
«من شخصا راهی جز این که خودم از اولین‌ها باشم، نیافتم و حالا سه سال از شروع کار من در زمینه ادبیات کودک می‌گذرد».
دید: فعالیت‌های شما در زمینه ادبیات کودک، چه کارکردهایی بوده است؟
احتشام: چاپ دو کتاب کودکانه که گزیده ترانه‌ها، از شاعران افغانستانی و ایرانی است. همچنان گردآوری ترانه‌های فولکلور فارسی که بسیاری از ما، در دوران کودکی حتما چندتا از آن‌ها را حفظ بوده‌ایم، از فعالیت‌هایی هستند که به اتمام رسیده، اما من ده کتاب دیگر را روی دست دارم که فقط به دلیل نبود همکاری‌های مالی از چاپ مانده‌اند.
دید: پس در هزینه این فعالیت‌ها چه کسانی با شما همکارند؟
احتشام: شیوه کار من این است که در نشر کتاب‌ها از کسانی که توانایی مالی دارند، به شکل مالی و از کسانی که توانایی ادبی و علمی دارند، به عنوان نیازمندی ذهنی و علمی تقاضای کمک می‌کنم، بعد کتاب‌ها را در بین کودکان متعلم و کارگر که در خیابان‌ها مشغول‌اند، توزیع می‌کنم.
دید: هدف برنامه‌ریزی کلی شما در زمینه ادبیات کودک چیست؟
احتشام: اول این که شهر مزارشریف کتابخانه کودک داشته باشد.
در کتابخانه‌های دیگر کتاب کودک کم است و در عین‌حال از لحاظ سنی و روانی معیاری نیستند.
این قضیه ممکن است از طریق ایجاد، نهاد خیریه برای کودکان، قابلیت عمل را پیدا کند.
در تلاش ایجاد چنین نهادی که مردم سهم گسترده در تهیه امکانات آن داشته باشند هستم.
دید: جدا از متن، ادبیات کودک مستلزم چه چیزهایی است؟
احتشام: طراح خوب! ویرایشگر خوب! روانشناس کودک و چیزهای دیگر.
اگر همه این‌ها مهیا شود، ادبیات کودک می‌تواند به صورت معیاری رشد کند و در عین حال درست و مناسب جا بیُفتد.
فعلا من صرفا با همکاری دوستانم، این نیازها را تا جایی رفع می‌کنم، اما کار حرفه‌ای‌تر و همکاری‌های بیشتری نیاز دارم.