چرا کابل فریب بازی موش‌وگربه اسلام‌آباد را می‌خورد؟

در ارتش پاکستان این ذهنیت حاکم است که با ناتو روز گذرانی کنید تا از افغانستان برود و بعد طالبان را به قدرت برسانید. در سال ۲۰۱۲ یک گزارش محرم سازمان ناتو نشان می‌داد که ارتش پاکستان، طالبان را به جنگ تشویق می‌‌کند و به آنان می‌‌گوید که ناتو رفتنی است.

دیر زمانی است که پاکستان در همسایه‌گی افغانستان به عنوان یک کشور حامی هراس‌افکنی شناخته می‌شود و به هراس‌افکنان در خاک خود پناه می‌دهد و آن‌ها را برای بی‌ثبات ساختن افغانستان حمایت مالی و نظامی می‌کند.
بدون شک زمان می‌برد تا مردم افغانستان نسبت به سیاست اسلام‌آباد در قبال کابل خوش‌بین شوند؛ زیرا پاکستان سال‌ها است که در ناامن کردن افغانستان دست دارد و افغانستان فریب آنچه را پاکستانی‌ها در مورد افغانستان می‌گویند، می‌خورد.
روز گذشته، رییس ارتش پاکستان به کابل آمد و با رییس جمهور و رییس اجرایی حکومت وحدت ملی دیدار و گفت‌‌وگو کرد. هدف از این دیدار بحث روی تطبیق سند «صلح و هم‌‌بستگی» گزارش شده است که هر دو جانب روی آن توافق کرده‌‌اند. بر اساس این سند، پاکستان تلاش‌‌های صلح افغانستان را حمایت می‌‌کند و هر دو کشور به دشمنان هم ‌دیگر پناه نمی‌‌دهند.
در این سند، هم چنان آمده است که افسران نظامی دو طرف، در قرارگاه‌‌ها و مراکز نظامی هر دو طرف مرز مستقر می‌شوند تا روند همکاری ارتش دو کشور در امر مبارزه با تروریزم را هماهنگ کنند.
قدرت‌‌های بزرگ حامی افغانستان، این سند را میانجی‌گری‌ کردند. علاوه بر این، پاکستان در تلاش‎‌هایی که هدف از آن یافتن راه ‌حل سیاسی برای جنگ افغانستان است، نیز شریک است. در دیدار رییس جمهور با جنرال باجوا و رییس آی‌اس‌آی جنرال نوید مختار، روی این موضوع هم بحث شده است.
جنرال قمر جاوید باجوا در دیدار با رییس جمهور غنی گفته است که سیاست‌های اشتباه گذشته به سود ما نیست و درعین حال تاکید کرده است که از مذاکرات و صلح به رهبری حکومت افغانستان، اسلام‌آباد حمایت می‌کند.
عیان است که مردم افغانستان عملکرد را می‌بینند و قضاوت می‌‌کنند. پاکستان بارها برای رهایی از فشارهای بین‌المللی یک‌ سری ابتکارات دیپلماتیک به خرج داده، ولی در عمل کاری نکرده است. در افکار عمومی کشور این گمان وجود دارد که پاکستانی‌ها به رییس جمهور غنی و حکومت افغانستان دروغ می‌گویند و دولت‌مردان کابل راست می‌پندارند.
در ارتش پاکستان این ذهنیت حاکم است که با ناتو روز گذرانی کنید تا از افغانستان برود و بعد طالبان را به قدرت برسانید. در سال ۲۰۱۲ یک گزارش محرم سازمان ناتو نشان می‌داد که ارتش پاکستان، طالبان را به جنگ تشویق می‌‌کند و به آنان می‌‌گوید که ناتو رفتنی است.
از کجا معلوم، تلاش‌های اخیر پاکستان هم که زیر فشار امریکا و کشورهای عضو ناتو صورت می‌‌گیرد، نوعی وقت‌کشی و روز گذرانی با ناتو نباشد؟
رییس جمهور غنی نباید بی‌مورد ذوق‌ زده شود. باید مشاهده کند که پاکستان در عمل چه می‌‌کند. تاکنون هیچ نشانه‌‌ای دال بر این که پاکستان سیاست امنیتی هند محورش را در قبال افغانستان کنار گذاشته باشد، در دسترس نیست و مشاهده نشده است.
واقعیت تلخ دیگر این است که رهبران طالبان در پاکستان زیر فشار قرار ندارند. آنان نه زیر فشار نظامی هستند، نه تنگ‌ دستی مالی. رهبران طالبان در پاکستان از حمایت ارتش پاکستان برخوردارند و پول‌هایی را که از کشورهای عربی به نشانی‌شان می‌‌آید، دریافت می‌کنند و برای بی‌ثبات کردن کابل استفاده می‌کنند.
آنان در امنیت کامل فزیکی و مالی به سر می‌برند. اگر آنان زیر فشار نباشند، چرا صلح کنند؟ برای این که طالبان روی میز مذاکره بیایند، باید دو کار انجام شود. اول رهبری آنان در پاکستان زیر فشار قرار بگیرد و به آنان حالی شود که غیر از مذاکره، راه دیگری ندارند. دوم پاکستان باید سیاست امنیتی هند محور را در قبال افغانستان کنار بگذارد.
بدون تحقق این دو امر، نه طالبان روی میز مذاکره می‌آیند و نه پاکستان به تعهداتی که در سند «صلح و هم‌بستگی» داده، عمل می‌کند.
درفرجام، می‌توان مدعی شد که حامیان حکومت افغانستان به ویژه ایالات متحده تا زمانی که پاکستان را مجبور نکند که دست از تروریست پرروی بردارد، چیزی در افغانستان تغییر نخواهد کرد و اسلام‌آباد به روند حمایت از هراس‌افکنان ادامه خواهد داد.
اختر سهیل- خبرگزاری دید