کابل در خون؛ چرا سکتور امنیتی ضعیف است؟

کابل بار دیگر شاهد حمله خونینی بود که در نتیجه آن ۳۶ نفر کشته و بیش از ۴۰ نفر زخم برداشتند و یک‌بار دیگر خاطره چهارشنبه خونین رمضان را در اذهان شهروندان کابل متبادر کرد.
مسئولیت این حمله خونین را گروه تروریستی طالبان به رغم رویکرد چند ماه اخیر این گروه که مسئولیت حملات خونین را که در آن بیش‌تر شهروندان ملکی کشته می‌شدند، به دوش نمی‌گرفتند، پذیرفتند و با نشر اعلامیه‎ای گفته‎اند این حمله توسط یک فرد وابسته به آنها به نام احمد «احمد» انجام شده است.
اکنون پرسش این است که چرا حکومت از تامین امنیت پایتخت کشور ناتوان است و به رغم حملات خونین طالبان همچنان بر طبل صلح با آنها می‌کوبد و پول‌های هنگفتی را در راهی مصرف می‌کند که هیچ‌گونه سودی برای تامین صلح در کشور نداشته است!
آنچه از حوادث اخیر فاجعه‌بار، چه در مرکز و چه در ولایت‌های کشور برمی‌آید، نشان‌دهنده آن است که سکتور امنیتی حکومت به شدت دچار ضعف است و توانایی تامین امنیت جان شهروندان این کشور را ندارد.
بی‌توجهی حکومت در کار تامین امنیتِ دست‌کم پایتخت کشور، تا آنجا پیش رفت که مردم کابل به خیابان‌ها آمده و خواستار تغییر در سکتور امنیتی کشور شدند، اما این خواسته مردم از سوی دولتمردان حاکم شنیده نشده و جواب شان با گلوله داده شد.
عوامل مختلفی در ناامنی‌های سازمان‌یافته اخیر تاثیرگذار است. انحصار قدرت در دست چند چهره مشخص، ناتوانی و فساد در دستگاه‌های امنیتی کشور، بحران‎های سیاسی به وجود آمده میان مقام‌های بلند پایه حکومت وحدت ملی و عدم اراده سیاسی برای سرکوب مخالفان مسلح دولت از عواملی است که بر امنیت تاثیر منفی گذاشته است.
سکان امنیت ملی افغانستان در دست چهره‌هایی است که از سوی مردم و شماری از جریان‌های سیاسی، مظنون به دست داشتن وارتباط با شبکه‌های تروریستی هستند. این افراد از سوی مردم، متهم به انتقال جنگ از جنوب به شمال و اجرای سیاست تبانی با طالبان هستند و قراین نیز نشان می‌دهد که دست‌کم با شبکه‌های تروریستی در این کشور برخورد قومی صورت می‌گیرد.
در کنار این، ناتوانی و فساد در سکتور امنیتی کشور نیز بر ناامنی و افزایش حملات خونین درکابل تاثیر گذاشته و باعث شده است که با گذشت هر روز از عمر حکومت وحدت ملی آمار حملات بالا رفته و قربانی بیشتری از مردم بگیرد.
بحران‌های سیاسی به وجود آمده نیز بی‌تاثیر بر افزایش حملات خونین نیست؛ چه این‌که بحران‌ها تمام توان و نیروی حکومت را معطوف به مقابله با رقبای سیاسی کرده و از پرداختن به شورشیان طالب و داعش باز می‌ماند.
حکومت تمام توان خود را به حذف یا منزوی کردن مخالفان سیاسی و سرکوب مردم معترض مصرف می‌کند و رمقی در برابر مخالفان مسلح برایش باقی نمی‌ماند.
حلقه خاصی که دور رییس‌جمهور را احاطه کرده است به شدت بر طبل ناسیونالیسم قومی می‌کوبند و اراده حکومت را در برابر شبکه‌های تروریستی سمت و سوی قومی می‌دهند که این رویکرد تاثیر مستقیم بالای نیروهای امنیتی گذاشته و روحیه آنها را ضعیف می‌سازد.
اکنون اگر حکومت متوجه اشتباهات خود نشده و برای جبران آن به خواسته‎های جریان‌های قدرتمند سیاسی و مردم پاسخ مثبت ندهد وضعیت از این هم بدتر شده و شورشیان از آن استفاده اعظمی خواهند کرد.
مهم‌ترین خواسته مردم و ائتلاف‌های مخالف تک‌روی حکومت، آوردن اصلاحات در سکتور امنیتی کشور است، ولی سران حکومت با بی‌توجهی به خواسته‌های آنها به جای آوردن اصلاحات راه لجباری در پیش گرفته‌اند؛ چیزی که برایند آن وضعیت امنیتی خونین کشور در این اواخر است.
ظاهر شکوهمند- خبرگزاری دید