خبر گمارش کریم خلیلی به ریاست شورای عالی صلح در حالی از سوی حکومت علنی شد که شهر کابل از یک هفته به این سو شاهد نا آرامی های متعدد بوده، مردم و شماری از جناح های سیاسی خواستار کنار رفتن رییس جمهوری و رییس اجرایی از مقام های شان شده اند.
خبر گمارش کریم خلیلی معاون اسبق ریاست جمهوری به ریاست شورای عالی صلح نشان دهنده بی خیال بودن حکومت به رخدادهای یک هفته اخیر کشور از یک سو و بازگشت به سنت حامد کرزی از سوی دیگر است .
حامد کرزی در درازای بیش از یک دهه حکومت داری در کشور، همیشه با استفاده از مهره های خانه نشین و به کار گیری آن ها در چارچوب های تشریفاتی از یک سو سنت حل موقتی نا رضایتی های سیاسی را به جا گذاشت و از جانب دیگر مخالفان قدرتمند سیاسی اش را خاموش نگه داشت .
گماشتن کریم خلیلی به ریاست شورای عالی صلح از سوی حکومت وحدت ملی نشان می دهد که آقای غنی به رغم وعده های انتخاباتی و عمل کرد دو ساله اش در حکومت داری، بدش نمی آید گام هایی هم به عقب برداشته و از همان فرمول کرزی استفاده کند .
اشرف غنی همیشه در سخنانش از راهکار های دقیق و برنامه های متفاوت برای بر قراری صلح و امنیت در کشور سخن گفته و عملکرد اش در دو سال گذشته نیز نشان داده که اعتقادی به برنامه ها و راهکار های رییس جمهور پیشین نداشته است .
اشرف غنی همیشه از ساختار سازی حرف زده و مخالفت اش را با نهاد ها و راهکار های سنتی اعلام کرده است
اما اکنون با گماشتن کریم خلیلی به ریاست شورای عالی صلح، گامی به عقب گذاشته و همان فرمولی را به کار برده که کرزی در گذشته از آن استفاده های سیاسی زیادی کرد .
سوال این جاست که اشرف غنی با گماشتن کریم خلیلی به ریاست شورای عالی صلح در پی چی است و آیا کریم خلیلی در این شورا می تواند تماس نزدیک با مخالفان مسلح دولت ایجاد کرده و اعتماد آن ها را جلب کند .
به نظر می رسد رییس جمهوری با گماشتن کریم خلیلی به ریاست شورای عالی صلح فقط خواسته پست تشریفاتی شورای عالی صلح را پر کرده و صف خودش را در برابر مخالفان سیاسی تقویت کند .
شورای عالی صلح که نزدیک به هفت سال از عمرش می گذرد از زمان ایجاد تا کنون نتوانسته مخالفان مسلح دولت را به پای میز مذاکره بکشاند و دست کم جناحی از مخالفان را به صلح ترغیب کند .
اکنون که کریم خلیلی از سوی ریاست جمهوری به ریاست این شورا برگزیده شده این سوال پیش می آید که این چهره سیاسی می تواند در این نهاد موثر باشد یا نه که با توجه به وضعیت اتنیکی کشور پاسخ آن منفی خواهد بود .
با توجه به این که اکثریت مطلق مخالفان مسلح دولت را طالبان تشکیل می دهند و کریم خلیلی هم از جناح ائتلاف شمال محسوب می شود مشکل به نظر می رسد که طالبان بالای او اعتماد کنند .
متاسفانه هر موضوعی در افغانستان به نحوی با قومیت و نژاد مرتبط بوده و از دید قومی به آن دیده می شود چیزی که طالبان نیز از آن دور نیستند .
اگر به مقاله انوارالحق احدی زیر نام (زوال پشتون ها ) نگاهی انداخته شود به خوبی آشکار می شود که حرکت طالبان به گونه یی خیزشی بود برای زنده کردن هژمونی پشتون ها که به زعم طالبان و شماری از متفکران پشتون در غرب؛ بعد از سقوط حکومت داکتر نجیب از میان رفته و باید بر گردد .
کریم خلیلی هم از نگاه قومی و هم از نگاه سیاسی وابسته به جناح مخالف طالبان بوده و مشکل است بتواند با این گروه و دیگر گروه های مخالف مسلح دولت ارتباط بر قرار کند چه عمل کرد طالبان در گذشته و اکنون نشان داده است که ایدئولوژی این گروه به رغم شعار های مذهبی شان به شدت قومی بوده و به مثابه شاخه نظامی ناسونالیسم پشتونی کار کرده اند .
از آن طرف دیده می شود که حکومت بدون در نظر گرفتن وضعیت جامعه افغانستان تصمیم عجولانه گرفته و فقط برای پر کردن پست شورای عالی صلح در نشست کابل، کریم خلیلی را به این پست گماشته است چیزی که اگر روی آن بیشتر دقت می شد بدون شک کسان دیگری نسبت به کریم خلیلی چانس بیشتر برای ریاست این شورا داشتند .
آن چه در آینده می توان تصور کرد؛ این است که شورای عالی صلح همچنان مثل گذشته یک نهاد بی مصرف باقی خواهد ماند و کریم خلیلی به مثابه یک فیگور تشریفاتی همراه رییس جمهور در سفر های منطقه ای خواهد بود .
