دیروز اولین روز ماه رمضان در افغانستان بود؛ روزی که اما باز هم خون ده‌ها بی‌گناه بر زمین ریخت و شمار زیادی از روزه‌داران قربانی شدند. روز گذشته در نتیجه یک حمله انتحاری طالبان در ولایت خوست بیش از ۲۰ نفر کشته و زخمی شدند. نجیب دانش، معاون سخنگوی وزارت داخله گفت که در نتیجه این حمله ۱۶ تن کشته و ۶ تن دیگر نیز زخمی شده‌اند.
یک روز پیش از این نیز، گروه طالبان به یک پاسگاه نیروهای امنیتی در ولایت قندهار یورش بردند و ۱۶ تن را کشتند. رویدادی که به دنبال آن، جنرال عبدالرازق، فرمانده پولیس این ولایت، برخی گروه‌ها در درون حکومت را متهم به ناامن‌سازی این ولایت کرد.
کشتار در روز اول ماه رمضان و یک روز پیش از آن، در حالی صورت می‌گیرد که گروه‌ها و شخصیت‌های زیادی، از طالبان و دیگر گروههای درگیر جنگ در افغانستان خواسته بودند که حداقل در ماه رمضان دست از جنگ بردارند و آتش‌بس کنند.
در یک مورد، نمایندگی دفتر سازمان ملل متحد( یوناما) در کابل، از مخالفان مسلح خواست که در ماه رمضان، از جنگ دست بکشند.
از سوی دیگر، علمای دینی و برخی از شخصیت‌های سیاسی کشور نیز در ماه رمضان از طالبان تقاضای آتش‌بس کردند. از طرفی هم، حکومت افغانستان گروههای مخالف مسلح را به امر صلح دعوت کرد و از آنان خواست که به حرمت و برکت این ماه، به صلح با حکومت و مردم افغانستان روی بیاورند.
اما دیده شد که پیام صلح‌خواهی همه‌ی این‌ها کارگر واقع نشد و طالبان در اولین‌روز ماه رمضان بر طبل جنگ و کشتار کوبیدند. ذبیح‌الله مجاهد، دیروز در واکنش به درخواست آتش‌بس، اعلان کرد که این گروه به جنگ ادامه می‌دهد!
به نظر می‌رسد، حکومت در برخورد با طالبان دچار یک‌نوع خوشبینی مفرط است که تا واقعیت فاصله‌ی بسیار دارد. طالبان، در این سوی، به کشتار نظامیان و غیرنظامیان در افغانستان روی آورده‌اند و کم‌ترین فروگذاشتی در این مسیر ندارند، اما حکومت افغانستان در بسا موارد، با این گروه و سایر گروههای هراس‌افکن، با چشم‌پوشی و مماشات رفتار می‌کند.
تجربه ثابت کرده است که طالبان در افغانستان به هیچ قیمتی بجز برپایی امارت اسلامی تن به قناعت نمی‌دهند. اگر غیر این بود، تلاش‌های ده‌ساله حکومت و سایر گروههای بین‌المللی که صادقانه در راه تامین صلح در افغانستان گام برداشتند، نتیجه‌بخش واقع می‌شد.
اکنون طالبان نیروی تهاجمی در کشور هستند که نه ندای صلح‌خواهی حکومت آن‌ها را به صلح وادار می‌کند و نه هم پیشامدهایی همچون «ماه رمضان» این گروه را متقاعد به پذیرش درخواست صلح می‌کند.
با این‌همه، حکومت افغانستان باید به فکر چاره‌ای دیگر باشد. چاره‌ای که بتواند سایه‌ی کشتار و ناامنی را از روی سرنوشت مردم بردارد. در شرایط فعلی، در برخورد با هراس‌افکنان در کشور، فقط «سرکوب» می‌تواند کارساز واقع‌شود و نه غیر آن!
محمد امین- خبرگزاری دید
