گروه طالبان در موج متلاطمی که خود خلق کرده غرق خواهد شد!
ولایات شمال و مناطق مرکزی افغانستان در دهه هفتاد نشان دادند که به هیچ صورت تسلیم زورگویی و انحصار طلبی طالبان نخواهند شد و به طالبان اجازه حاکمیت نخواهند داد
در طول بیش از دو سال اخیر گروه طالبان و حامیان شان شعار صلح را مطرح کردند و در سایه این شعار و با کمک برخی از کشورهای دیگر، از مشروعیت نسبی بین‌المللی نیز برخوردار شدند. دولت افغانستان که بیش و پیش از طالبان صلح را یک ضرورت و نیاز ملی برای افغانستان می‌دانست از این شعار به خوبی استقبال کرد. اما گروه طالبان تا این لحظه با عملکرد خود به اثبات رسانده است که کمترین باور و ایمانی به صلح و همزیستی مسالمت آمیز ندارد و جز به حاکمیت انحصاری خود به هیچ چیزی تن نمی‌دهد و نمایندگان شان در مذاکرات دوحه هم صرف به صورت نمادین حضور دارند و تا کنون به هیچ نوع مذاکره مؤثر و معنادار حاضر نشده‌اند.
روشنترین شاهد این مدعا تشدید خشونت‌ها و جنگ ها است. در حالی که امروز با خروج قوای خارجی از افغانستان هیچ توجیه مشروعی برای جنگ وجود ندارد و به همین جهت تمام علمای اسلام از پاکستان و عربستان گرفته تا اندونیزیا و مالیزیا جنگ طالبان را نامشروع اعلام کردند؛ اما طالبان و حامیان شان بدون هیچ نوع شرم و حیا، جنگ طلبی‌های خود را «فتح» نامیده و به طور واضح به ریش همه مدعیان و حامیان صلح و مخصوصاً کسانی که با ذوق زدگی بسیار در کنفرانس‌ها و نشست‌های این کشور و آن کشور به ملاقات طالبان می‌شتافتند، می‌خندند و در تلاش هستند که بیشترین اراضی را هم در تصرف خود بگیرند.
اما این یک خیال باطل است. گروه طالبان به اصطلاح فتوحات خود را از مناطق و سرزمین هایی شروع کرده که هیچ نوع زمینه پذیرش اجتماعی و فرهنگی در میان مردم آن مناطق ندارد. ولایات شمال و مناطق مرکزی افغانستان در دهه هفتاد نشان دادند که به هیچ صورت تسلیم زورگویی و انحصار طلبی طالبان نخواهند شد و به طالبان اجازه حاکمیت نخواهند داد. امروز دقیقاً این گروه همان اشتباه دهه ۷۰ خود را تکرار می‌کند اما سرانجام در گرداب موج متلاطمی که خود آفریده غرق خواهد شد و به زودی نیروهای دفاعی و امنیتی کشور درس دیگری را که تا ابد فراموش نشود به آنان خواهند داد.
در کنار نیروهای دفاعی و امنیتی، خیزش‌های وسیع مردمی و مقاومت فراگیر ملی در چارچوب حاکمیت دولتی، برای دفاع از جمهوریت و برای سرکوب دشمنان نظام در حال شکل گیری است. در میان قوای سه گانه دولت و در بین سیاستمداران و احزاب سیاسی کشور، اجماع سیاسی به حد کافی نیز در دفاع از نظام و جمهوریت و مخالفت با امارت طالبانی وجود دارد و مردم افغانستان نیز از همه اقوام در ۳۴ ولایت کشور، موقف متحد بر ضد طالبان دارند.
مردم افغانستان در همه مناطق کشور همچنان که تاکنون حمایت بی‌دریغ خود از جمهوریت و پشتیبانی قاطع خود از نیروهای دفاعی و امنیتی را نشان داده‌اند، بعد از این نیز باید بدون هیچ گونه ترس و هراس، صفوف خود بر ضد دشمنان این سرزمین را فشرده تر و متحدتر بسازند و بدانند که اکنون فریبکاری‌ها و جنگ‌های روانی گروه طالبان برای همه دنیا آشکار شده است. این گروه نیز باید بداند که اگر صلح و راه حل سیاسی را نپذیرد، از طریق نظامی و تشدید جنگ به هیچ صورت به اهداف خود نمی‌رسد و مردم سرافراز افغانستان هرگز ذلت تسلیم شدن به استبداد و انحصار را نمی‌پذیرد.
