گفت‌وگوهای صلح به کجا خواهد انجامید؟
هر چند زلمی خلیلزاد، چنانچه خودش می‌گوید طالبان را ترغیب به مذاکره با حکومت کرده است اما، به نظر می‌رسد که این تلاش‌ها نتیجه مطلوب در پی نداشته است.
پرسش پیش آمده این است که گفت‌وگوهای صلح به کجا خواهد انجامید. اکنون در وصف تلاش‌ها، فرایند گفت‌وگوهای صلح گرفتار یک بنبست گردیده است.
بزرگترین علت به وجود آمدن این بنبست، موجودیت اختلافات میان طرف‌های گفت‌وگو کننده است. گروه طالبان همچنان حاضر نیست که با حکومت افغانستان داخل مذاکره شود.
برای طالبان حکومت کابل مشروعیت سیاسی و حقوقی ندارد و رییس جمهور غنی دست نشانده ایالات متحده امریکا است.
هر چند زلمی خلیلزاد، چنانچه خودش می‌گوید طالبان را ترغیب به مذاکره با حکومت کرده است اما، به نظر می‌رسد که این تلاش‌ها نتیجه مطلوب در پی نداشته است.
چند تا چالش کلان در فراینده صلح وجود دارد که گمان می‌کنم این چالش‌ها پروسه صلح را تهدید خواهد کرد.
بر عکس عجله امریکا برای رسیدن به یک توافق سیاسی با گروه طالبان، حکومت در این روند خیلی کند پیش می‌رود.
شش دور مذاکرات صلح در قطر در غیاب نمایندگان حکومت و جریان‌های سیاسی برگزار شد و اکنون نیز جریان دارد.
در تمامی این دوره‌ها، گروه طالبان به عنوان یکی از طرف‌های جدی جنگ جاری، روی یک چیز عمده اصرار دارد و آن این که نیروهای خارجی افغانستان را ترک کند.
حتا پیش از آغاز این گفت‌وگوها، هر گاه حرفی از صلح به میان می‌آمد این گروه می‌گفت که نیروهای خارجی باید کشور را ترک نماید.
عدم هماهنگی میان حکومت افغانستان و جریان‌های سیاسی در فرایند صلح، از جمله مشکلات صلح. همین طور اختلافات زلمی خیلزاد با رییس جمهور غنی. گزارش‌هایی وجود دارد که مذاکرات قطر میان نمایندگان طالبان و امریکا بر خروج نیروهای خارجی به بنبست خورده است.
از جانب دیگر، تحرکات اخیر گروه طالبان نشان می‌دهد که این گروه برای پایان جنگ چندان به راه حل سیاسی باور ندارد. حمله اخیر بالای فرماندهی پولیس بغلان و حمله تازه دیروز چهار شنبه( ۱۸ ثور) در کابل از جمله مواردی است که خبر می‌دهد این گروه هنوز تاکید روی دوام جنگ دارد و کماکان در بخش‌های مختلف به روی عساکر امنیتی و دفاعی کشور شلیک می‌کند.
ادامه این وضعیت، بدون شک گفت‌وگوهای صلح را با شکست منجر خواهد ساخت. از قراین موجود روشن است که این گفت‌وگو ها شکست خواهد خورد. این گفت‌وگوها تاکنون نتایج ایده‌آلی در پی نداشته است.
با این تمام این‌ها، استدلال نویسنده این خواهد بود که در ارتباط به فرایند گفت‌وگوهای صلح، نمی‌توان زیاد مطمئن بود و قضاوت کرد.
