ﺭﻭﺵ ﺣﺬﻑ و ﻫﻀﻢ ﺩﺭ ﺑﺎﺯی ﺳﻴﺎسی
ﺑﺨﺶ ﺳﻮﻡ.
ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ اﻓﺰاﻳﺶ ﺧﻮﺩﻛشی اﻧﺘﺤﺎﺭی ﺑﻪ ﻋﻨﻮاﻥ یک ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺧﻮﺩﻛشی اﻧﻮمی ﻣﺤﺼﻮﻝ و ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻧﻆﺎﻡﻫﺎیی اﺴﺖ ﻛﻪ ﻭﺟﺪاﻥ جمعی ﺭا ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ و ﺩﭼﺎﺭ اﻧﻮمی ﺳﻴﺎسی و اﺟﺘﻤﺎعی میﮕﺮﺩﻧﺪ.
«ﺩﻭﺭﻛﻴﻢ» ﺟﺎﻣﻌﻪﺷﻨﺎﺱ ﺳﻴﺎسی ﻓﺮاﻧﺴﻮی ﻛﻪ ﺑﻌﺪ اﺯ «اﮔﺴﺖ ﻛﻨﺖ» اﻳﻦ ﺭﺷﺘﻪ ﺭا ﺑﻪ ﺣﺪ ﻛﻤﺎﻝ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎﻭﺭ اﺳﺖ ﻛﻪ: اﻧﻮمی ﻋﺎﻣﻞ ﺑﺎﺯﺩاﺭﻧﺪﻩ و ﻣﺎﻧﻊ اﺻلی ﺳﻴﺴﺘﻢ و ﻧﻆﺎﻡﺳﺎﺯی ﺩﺭ یک ﺟﺎﻣﻌﻪ تلقی میﺸﻮﺩ.
ﻭی اﻧﻮمی ﺭا ﻣﻌﺎﺩﻝ :اﺧﻼﻝ، آشفتگی و ﻫﺮﺝ و ﻣﺮﺝ میﺪاﻧﺪ.
ﺩﻭﺭﻛﻴم ﺷﺮﻁ ﻋﻀﻮﻳﺖ ﻓﺮﺩ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ و ﻧﻆﺎﻡ ﺳﻴﺎسی ﺭا ﺩﻭ ﭼﻴﺰ میﺪاﻧﺪ.
۱: اﻋﺘﻘﺎﺩ و ﺑﺎﻭﺭﻣﻨﺪی ﺑﻪ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﺣﺎﻛﻢ.
۲: ﻣﻠﺰﻡ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﺮ اﺟﺮا و ﺗﻂﺒﻴﻖ آﻥ ﻗﻮاﻧﻴﻦ.
ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ و ﻳﺎ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ اﺟﺘﻤﺎعی ﺳﻴﺎسی، اﻋﻀﺎی آﻥ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺩﻭ ﺷﺮﻁ ﻣﺘﻌﻬﺪ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪ و ﺳﺎﺯﻣﺎنی ﺩﭼﺎﺭ اﻧﻮمی میﮕﺮﺩﺩ.
ﻟﺬا ﺩﻭﺭﻛﻴﻢ، ﺟﺎﻣﻌﻪ بیﺑﺎﻭﺭ و بیﺗﻌﻬﺪ ﺭا ﻓﺎﻗﺪ ﻭﺟﺪاﻥ جمعی ﺩاﻧﺴﺘﻪ ﻛﻪ ﻫﻴﭽﮕﺎﻩ ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻆﺎﻡ ﺳﻴﺎسی و ﺣﺎﻛﻤﻴﺖ ﻣﻠﻲ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ و ﭼﻨﻴﻦ ﺟﻮامعی ﺑﻪ ﻋﻨﻮاﻥ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎی ﺁﺷﻔﺘﻪ و ﻣﺨﻞ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﺧﻮﺩ و ﺩﻳﮕﺮاﻥ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ.
به باور ﺩﻭﺭﻛﻴﻢ، ﺟﺎﻣﻌﻪای ﻛﻪ ﺑﻪ اﻧﻮمی ﻣﺒﺘﻼ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﻪ ﻧﻮﻉ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﺳﻴﺎﺳﻲ، اﺧﻼقی و اﻋﺘﻘﺎﺩی ﻣﻮاﺟﻪ میﮕﺮﺩﺩ.
اﻭﻝ: ﺗﻬﺪﻳﺪ ﺳﻴﺎسی.
ﺟﺎﻣﻌﻪای ﻛﻪ ﺩﭼﺎﺭ اﻧﻮمی ﺳﻴﺎسی ﺑﺎﺷﺪ، ﺳﻴﺎﺳﺖﻣﺪاﺭاﻥ و اﻋﻀﺎی ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ اﺟﺮایی ﻛﺸﻮﺭ ﻓﺮﺻﺖﻃﻠﺐ و ﻓﺴﺎﺩﭘﻴﺸﻪ میﺸﻮﻧﺪ ﭼﺮا ﻛﻪ ﻧﻆﺎﻡ ﺭا ﻧﺎﭘﺎﻳﺪاﺭ و ﻗﺪﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﺭا ﻳک ﻓﺮﺻﺖ میﭙﻨﺪاﺭﺩ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎیی ﻛﻪ ﺑﺎ اﻧﻮمی ﺳﻴﺎسی ﻣﻮاﺟﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻓﺴﺎﺩ و ﺳﻮء اﺳﺘﻔﺎﺩﻩ اﺯ ﻗﺪﺭﺕ یک ﻓﺮﻫﻨﮓ میﺸﻮﺩ.
ﺩﻭﻡ: ﺗﻬﺪﻳﺪاﺧﻼقی.
ﺟﺎﻣﻌﻪای ﻛﻪ ﺩﭼﺎﺭ اﻧﻮمی ﺑﺎﺷﺪ اﺧﻼﻕ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺗﻠﻮﻥ ﻣﺯاﺝ میﮕﺮﺩﺩ و ﺑﺎ ﺭﻭی ﻛﺎﺭ آﻣﺪﻥ ﻫﺮ ﺭﮊﻳﻢ و ﻫﺮ ﺣﺎﻛﻢ ﻣﺜﻞ اﻭ ﺧﻮﺩ ﺭا ﻋﻴﺎﺭ میﻜﻨﻨﺪ؛ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ اﮔﺮ ﺭﮊﻳﻢ ﻛﻤﻮﻧﻴﺴتی ﺑﻮﺩ، ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﺳﺮﺥ و ﺑﺮﻭﺕ ﻛﻠﻔﺖ میﮕذاﺭﻧﺪ و اﮔﺮ ﺭﮊﻳﻢ ﺟﻬﺎﺩی و اﺳﻼمی ﺑﻮﺩ ﻟﺒﺎﺱ ﺳﻔﻴﺪ و ﺭﻳﺶ ﺑﻠﻨﺪ و اﮔﺮ ﺭﮊﻳﻢ ﺩﻣﻮﻛﺮاسی ﺑﻮﺩ ﺩﺭیشی ﻟﻮﻛﺲ و ﻛﺮاﻭاﺕ ﺷﻴک میﮕﺬاﺭﻧﺪ و ﺑﺼﻮﺭﺕ ﻧﺎﺑﺎﻭﺭاﻧﻪ و ﻣﺪاﺭیﻭاﺭ، ﻳک ﻓﺮﺩ میﺘﻮاﻧﺪ ﺩﺭ ﺳﻪ ﺭﮊﻳﻢ ﺧﻮﺩ ﺭا ﻣﻨﻂﺒﻖ ﺳﺎﺯﺩ.
ﻟﺬا اﻧﻮمی ﻣﺎﻧﻊ اﻳﺠﺎﺩ ﻳک ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺛﺎﺑﺖ ﻣلی میﮕﺮﺩﺩ.
ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺷﺎﻋﺮ:
ﭼﻨﺎﻥ ﺑﺎ ﺧﻮﺏ و ﺑﺪ ﺧﻮ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ اﺯ ﻣﺮﺩﻧﺖ ﻋﺮفی
ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺯﻣﺰﻡ ﺷﻮﻳﺪ و ﻫﻨﺪﻭ ﺑﺴﻮﺯاﻧﺪ.
ﺳﻮﻡ : ﺗﻬﺪﻳﺪ اﻳﺪﻳﻮﻟﻮﮊﻳک .
ﺟﺎﻣﻌﻪای ﻛﻪ ﺩﭼﺎﺭ اﻧﻮمی ﺑﺎﺷﺪ، اﻓﺮاﺩ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺩﺭ ﻳک اﻗﺪاﻡ ﻭاﻛنشی ﺑﻪ اﻳﺪﻳﻮﻟﻮﮊی ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮﺩﻩ و اﺯ آﻥ ﺑﻪ ﻋﻨﻮاﻥ ﺣﺮﺑﻪ اﻧﺘﻘﺎﻡ و ﺑﺮاﻧﺪاﺯی اﺳﺘﻔﺎﺩﻩ میﻜﻨﻨﺪ، ﻟﺬا ﺩﺭ ﺟﻮاﻣﻊ اﻧﻮمی اﻳﺪﻳﻮﻟﻮﮊی ﻗﺒﻞ اﺯ ﺁنﻜﻪ آﻳﻴﻦ ﻫﺪاﻳﺖ و ﺗﻮﺳﻌﻪ تلقی ﺷﻮﺩ، ﭼﻬﺮﻩ ﻣﺨﺮﺏ ﭘﻴﺪا میﻜﻨﺪ.
ﺩﻭﺭﻛﻴم ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺧﻮﺩﻛشی، ﺳﻪ ﻧﻮﻉ ﺧﻮﺩﻛشی ﺭا ﻣﻂﺮﺡ میﻜﻨﺪ.
۱:ﺧﻮﺩﻛشی ﺧﻮﺩﺧﻮاﻫﺎﻧﻪ.
۲:ﺧﻮﺩﻛشی ﺩﻳﮕﺮﺧﻮاﻫﺎﻧﻪ.
۳: ﺧﻮﺩﻛشی اﻧﻮمی.
ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ، ﺑﻪ ﻏﻴﺮ اﺯ ﺧﻮﺩﻛﺸﻲ ﺧﻮدﺧﻮاﻫﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﻮاﻣﻊ ﻏﺮبی ﺣﺎﻛﻢ اﺳﺖ ﺩﻭ ﻧﻮﻉ ﺩﻳﮕﺮ آﻥ ﺩﺭ ﺟﻮامعی ﻛﻪ ﺩﭼﺎﺭ اﻧﻮمی ﺳﻴﺎسی و اﺟﺘﻤﺎعی ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺗﻌﻠﻖ میﮕﻴﺮﺩ.
ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ اﻓﺰاﻳﺶ ﺧﻮﺩﻛشی اﻧﺘﺤﺎﺭی ﺑﻪ ﻋﻨﻮاﻥ یک ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺧﻮﺩﻛشی اﻧﻮمی ﻣﺤﺼﻮﻝ و ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻧﻆﺎﻡﻫﺎیی اﺴﺖ ﻛﻪ ﻭﺟﺪاﻥ جمعی ﺭا ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ و ﺩﭼﺎﺭ اﻧﻮمی ﺳﻴﺎسی و اﺟﺘﻤﺎعی میﮕﺮﺩﻧﺪ.
ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﺟﻮامعی ﻗﺒﻞ اﺯ آنﻜﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﻋﻨﻮاﻥ ﺷﻬﺮﻭﻧﺪ تلقی ﮔﺮﺩﻧﺪ ﺟﻤﻌﻴﺖ اﺳﻴﺮ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﻭﻟﺖ ﻗﺮاﺭ میﮕﻴﺮﻧﺪ.
داکتر دانش بختیاری
