۱ میلیارد دالر؛ تاوانی که برای حکومت موازی پرداختیم

اگر لجبازی سیاسی (حکومت همه شمول) ختم نشود، بعید نیست که همین فردا کشور همانند دهه نود میلادی از سوی جامعه جهانی فراموش شده و لانه تروریزم شود، آنگاه خطوط قرمز احتمالاً حفظ پناهگاهی در سینه خیز فلان کوه خواهد بود.

پس از سفر غیر منتظره مایک پمپئو وزیر امور خارجه امریکا به افغانستان و رایزنی با رییس جمهور غنی و داکتر عبدالله، گزارش شد که این دو رهبر کنار نیامده و همچنان بر مواضع خویش ایستاده‌اند.
افغانستان پس از این سفر وزیر خارجه امریکا دو تاوان کلان پرداخت: ۱میلیارد دالر کمک امریکا را از دست داد و آقای وزیر خارجه نیز به دوحه رفته و با ملا برادر معاون سیاسی گروه طالبان دیدار کرد.
اکنون خواهید پرسید که اختلاف از دو جانب است، ولی چرا فقط به خاطر حکومت موازی این تاوان‌ را پرداخته‌ایم.
درست است که اختلاف از دو جانب است، ولی موضع قانونی و برحق تا لج بازی سیاسی برای حفظ قدرت تفاوت دارد.
نگارنده نه عاشق چشم و ابروی رییس جمهور غنی است و نه دشمنی شخصی با داکتر عبدالله دارد. آنچه در این مقطع تاریخی برای نگارنده و هر شهروند این سرزمین مهم است و باید باشد، منافع ملی و نظام جمهوری است که با لج بازی و ایجاد حکومت موازی در خطر قرار گرفته است.
انتخابات خاتمه یافته است، برنده و بازنده معلوم است، جامعه جهانی حکومت رییس جمهور غنی را به رسمیت شناخته است، اعلامیه وزارت خارجه امریکا نیز تاکید کرده که از حکومت موازی حمایت نخواهد کرد؛ پس در این صورت ایجاد حکومت موازی و لج بازی بر سر مسایلی که قانوناً مخالف منافع ملی ما است، در واقع چیزی در حد و حدود شورشگری طالبان علیه نظام جمهوری و قانون اساسی کشور است.
حتا اگر نتیجه انتخابات ناشی از «تقلب» نیز باشد- آنچه مد نظر داکتر عبدالله است، باز هم جامعه جهانی این نتیجه را پذیرفته و نیاز است که همه طرف‌ها به آن تمکین کنند.
گذشته از این موارد، آقایان همواره منافع ملی را خط قرمز خویش می‌دانند و تاکید می‌کنند که برای حفظ منافع ملی حاضر به هرنوع قربانی دادن هستند.
اما اکنون منافع ملی، بحران کرونا و ملت فقیر را نادیده گرفته و حاضر نیستند به خاطر آن از یک لج بازی سیاسی بگذرند. در این برهه حساس که از یک طرف نظام را گروه طالبان و دیگر شبکه‌ها تروریستی تهدید می‌کند و از جانب دیگر ویروس مرگبار کرونا مطابق گفته‌های وزیر صحت عامه و سازمان جهانی بهداشت، نزدیک به ۸۰ درصد مردم کشور را تهدید دارد، منافع ملی این است که از لج بازی سیاسی خود بگذریم و زیر یک چتر برای نظام کار کنیم.
در گام نخست، افغانستان ۱میلیارد دالر را برای یک لج بازی سیاسی به نام حکومت موازی از دست داد، ولی دردناک تر از آن، این است که آقای وزیر خارجه از حاکمیت مشروع کشور ابراز خستگی کرده و آدرس طالبان را می‌کوبد.
اگر لجبازی سیاسی (حکومت همه شمول) ختم نشود، بعید نیست که همین فردا کشور همانند دهه نود میلادی از سوی جامعه جهانی فراموش شده و لانه تروریزم شود، آنگاه خطوط قرمز احتمالاً حفظ پناهگاهی در سینه خیز فلان کوه خواهد بود.