زندانی به نام افغانستان برای زنان

نویسنده: حفیظ‌الله رجبی

خبرگزاری دید: اسلام زن ستیز، یک دین جعلی‌ست و طالبان با اعمال محدودیت‌های کشنده علیه زنان به نام دین در حقیقت تیشه به ریشه اسلام می‌زنند و این خطرناک‌تر از کمونیزم در گذشته و صهیونیسم و تروریزم در عصر کنونی برای امت اسلامی‌ست.

وزارت امر به معروف و نهی از منکر طالبان در تازه‌ترین مورد از فرامین زن ستیزانه خود، شنیدن صدای زنان بالغ برای زنان بالغ دیگر را ممنوع اعلام کرده است.
به گزارش رسانه‌ها، مولوی خالد حنفی، وزیر امر به معروف و نهی از منکر طالبان که از چهره‌های نزدیک به رهبر این گروه است، در یک فایل صوتی تاکید کرده است زنان نباید با صدای بلند تکبیر (حین اقامه نماز) بگویند یا در حضور زنان دیگر قرآن تلاوت کنند.
اینکه طالبان هرچند وقت یک بار فرامین و دستورات ضد انسانی علیه زنان و دختران در افغانستان صادر می کند نشان از عدم احترام به کرامت انسانی این گروه و بازی سیاسی با حقوق اساسی زنان می باشد: اسلام به عنوان دین رحمت، مهربانی و صلح، بیشترین ارزش را برای زنان قائل شده است اما اینکه طالبان افکار عصر حجری خود را در پوشش دین به مردم تحمیل می کند نشان از عدم فهم دینی آنان دارد، به عبارت دیگر مولوی‌های طالب بویی از ایمان و تقوی نبرده اند: قلب مهربان و رئوف جایگاه ایمان است و انسان مؤمن به خود اجازه نمی‌دهد حتی حق یک مورچه را پایمال کند چه برسد به حقوق اساسی کتله بزرگی از جمعیت یک کشور.

به نظر می رسد مولوی‌های طالب با توسل به «کلاشینکف»هایی که بر سر شانه‌های خود انداخته‌اند امروز خود را در جایگاه خدا قرار داده‌اند و حتی خود را در نزد خدا در جایگاهی بالاتر از پیامبر اسلام(ص) تصور می کنند. طالبان اگر با این فرمان به پیش بروند، جای تعجب نخواهد بود که قرآن تازه ای چاپ کنند و تمام آیاتی که در مقام زنان و مادران است را حذف نمایند.
براساس منابع دینی، طالبان با استناد به کدام توجیه دینی خود را در مقام مجریان بدون چون و چرای اسلام در افغانستان می‌دانند، آن هم اسلامی که از شکم خود در آورده‌اند، اسلام زن ستیز، یک دین جعلی‌ست و طالبان با اعمال محدودیت‌های کشنده علیه زنان به نام دین در حقیقت تیشه به ریشه اسلام می‌زنند و این خطرناک‌تر از کمونیزم در گذشته و صهیونیسم و تروریزم در عصر کنونی برای امت اسلامی ست: کشورهای اسلامی، سازمان همکاری‌های اسلامی، شوراهای علمای اسلامی منطقه‌ای و بین المللی اعم از شیعه و سنی باید در این شرایط حساس که اصالت اسلام در خطر است به میدان بیایند و جلو انحرافتی که طالبان به نام اسلام علیه زنان روا می‌دارند را بگیرند.
از سویی هم هیچ دینی سوای از حقوق انسانی معنا پیدا نمی‌کند و اعمال فرامین غلط دینی بر زنان افغانستان به نام دین از سوی برحی مقامات حکومت طالبان در حقیقت حقوق انسانی زنان را نیز زیر پای گذاشته است و اینجاست که سازمان‌های حقوق بشری نیز وظیفه سنگین دارند به میدان آیند.
به صورت خلاصه باید گفت طالبان باید از بازی سیاسی با حقوق اساسی زنان دست بردارد: اینکه طالبان تصور کنند با اعمال محدودیت‌های بیشتر بر زنان می‌توانند جامعه جهانی را به کرنش در برابر خواسته‌های سیاسی خود کنند، برداشت کاملا اشتباهی‌ست: افغانستان و مردم مسلمان و دین دارش اسلام را خوب می شناسند و اگر تا هنوز واکنشی به سیاست‌های زن ستیزانه طالبان نشان نداده اند نشان از ترس و عدم درکشان نیست بلکه به گروه حاکم فرصت داده اند در بوته آزمایش اعتماد عمومی ناکام نشود.