نویسنده: حفیظ‌الله رجبی – خبرگزاری دید
خبرگزاری دید: حمایت امریکا از حقوق زنان، حقوق بشر و تحصیل و اشتغال زنان در افغانستان تحت حاکمیت طالبان و نیز شرط تشکیل یک حکومت همه شمول از سوی طالبان چیزی جز یک سناریوی تلخ برای سرگرم گردن افکار عمومی افغانستانی‌ها، منطقه و جهان نیست؛ این سناریو با آمدن ترامپ یا خانم هریس تغییر نمی‌کند. از سویی هم شخص رئیس جمهور در امریکا بدون رأی سنا و مشورت با دستگاه سیاست خارجی و وزارت دفاع این کشور نمی‌تواند در مورد تأمین منافع امریکا به صورت یک جانبه تصمیم بگیرد.
جنگی که ایالات متحده امریکا به بهانه مبارزه با تروریزم در افغانستان شروع کرد و لقب طولانی‌ترین جنگ تاریخ امریکا را به خود گرفت قربانی‌های سنگین‌جانی و خسارات مالی هنگفتی به افغانستان و مردم مظلومش تحمیل کرد، منابع طبیعی افغانستان به شمول اورانیم و لیتیوم به یغما رفت. خطرناک‌ترین سلاح‌های پیشرفته امریکایی از جمله «مادر بمب» در افغانستان آزمایش شد و امریکا در نهایت با جیبی پر افغانستان را ترک نمود بدون اینکه حتی کمترین غرامتی بابت خرابکاری‌ها و جنایات‌اش به ملت ستمدیده افغانستان پرداخت کند.
به عبارت ساده‌تر حمله امریکا به افغانستان، حضور نظامی، ملکی و استخباراتی‌اش در افغانستان و سرانجام خروجش از کشور پس از امضای توافق صلح با طالبان همه و همه در راستای منافع ملی امریکا و بر اساس یک برنامه استراتژیک از پیش تعیین شده صورت گرفت.
اینک و پس از گذشت نزدیک به سه سال از خروج امریکا و حاکمیت مجدد طالبان بر افغانستان هم نباید انتظار داشت پیروزی دونالد ترامپ، نامزد حزب جمهوری خواه، یا خانم کاملا هریس، نامزد حزب دموکرات، در انتخابات حال حاضر امریکا می تواند برای افغانستان و مردمش نوید بخش آینده‌ای خوش باشد.
جمهوری‌خواهان یا دموکرات‌ها در سیاست خارجی کلی امریکا نسبت به تمام کشورهای دنیا توافق نظر دارند و این در مورد افغانستان نیز صدق می‌کند؛ در تأیید این گفته باید به اظهارات اخیر زلمی خلیلزاد در گفت‌و‌گو با یک رسانه اشاره کرد: زلمی خلیلزاد گفت بر اساس آنجه به وی دیکته شده بود امریکا با یا بدون توافق صلح با طالبان از افغانستان خارج می شد.
در تحلیل این گفته نماینده ویژه امریکا در امور صلح افغانستان در دولت جمهوری پیشین افغانستان باید اذعان داشت حضور امریکا در افغانستان بسیار برای واشنگتن پرهزینه شده بود و امریکا در توافق صلح با طالبان در اصل به دنبال تغییر شکل حضور خود و کاهش عمده در هزینه‌هایش در افغانستان بود.
بر اساس برخی گزارشات و مستندات امریکا با امضای توافق صلح با طالبان و سپردن افغانستان به این گروه در حقیقت تأمین خواسته‌هایش را به طالبان برون‌سپاری نمود؛ به عبارت ساده‌تر امریکا هیچگاه دوست ندارد افغانستان را از دست بدهد چون کشورمان برای امریکا اهمیت استراتژیک دارد؛ امریکا در توافق صلح با طالبان مفادی گنجانده که حضور دوباره امریکا در افغانستان در صورت لزوم را تسهیل می کند و طالبان اختیار مخالفت ندارند.
در این راستا جنجال‌های خانم هریس و ترامپ در مناظره‌های انتخاباتی‌شان روی موضوع افغانستان قابل باور نیست؛ اینکه ترامپ خروج امریکا از افغانستان را فاجعه بار می‌خواند و میگوید امریکا با خروجش از افغانستان در اصل فضا را برای رقبایش باز نمود چیزی جز یک تحریک برای کسب آراء شهروندان امریکایی نیست، اینکه ترامپ تاکید می‌کند تخلیه میدان هوایی بگرام که با تاسیسات هسته ای چین تنها یک ساعت و نیم فاصله دارد، اشتباه بوده چیزی جز عوام فریبی نیست. از سویی هم اینکه خانم هریس در توجیه خروج امریکا از افغانستان و البته در پاسخ به ترامپ، آن را میراث دولت ترامپ می خواند و دولت بایدن را تنها مجری توافقات زمان ترامپ می داند نیز چیزی جز همان اظهارات اغوا کننده ترامپ نیست و واقعیت این بود که امریکا براساس منافع ملی خود می بایست افغانستان را ترک و شکل حضورش را تغییر می داد.
براساس گزارشات و مستندات اکنون امریکا با طالبان مراودات خوبی دارد و هفته وار مبلغ کلانی پیسه به طالبان پرداخت می‌کند. بنابراین ساده لوحی ست اگر تصور کنیم با به قدرت رسیدن ترامپ یا خانم هریس در امریکا وضع افغانستان و مردمش به سوی بهتر شدن تغییر خواهد کرد.
ترامپ ريیس جمهور شود یا خانم هریس در نکاه کلی امریکا به طالبان هیچ تغییری به وجود نمی آید و امارت اسلامی طالبان هرگز به رسمیت شناخته نمی‌شود. این نگاه ابزاری امریکا به افغانستان تحت کنترل طالبان بسیار ناعادلانه است؛ طالبان برخلاف ژست فاتحی که گرفته‌اند در اصل از سوی امریکا و در چارچوب توافق صلح دوحه به بردگی گرفته شده اند چون سر این توافق‌نامه باز است و ورود دوباره امریکا را مجاز می سازد.
در این راستا حمایت امریکا از حقوق زنان، حقوق بشر و تحصیل و اشتغال زنان در افغانستان تحت حاکمیت طالبان و نیز شرط تشکیل یک حکومت همه شمول از سوی طالبان چیزی جز یک سناریوی تلخ برای سرگرم گردن افکار عمومی افغانستانی‌ها، منطقه و جهان نیست؛ این سناریو با آمدن ترامپ یا خانم هریس تغییر نمی‌کند؛ در حال حاضر منافع امریکا با همین وضعیت حاکم بر افغانستان تأمین می‌گردد و نیازی به تعییر نیست. از سویی هم شخص رئیس جمهور در امریکا بدون رأی سنا و مشورت با دستگاه سیاست خارجی و وزارت دفاع این کشور نمی تواند در مورد منافع های امریکا به صورت یک جانبه تصمیم بگیرد.
