هنوز زمین‌بازی هستیم!
نویسنده: سلیمان‌صابر- خبرگزاری دید
خبرگزاری دید: تخم نفاق که از همان روزهای اول تسلط دوباره طالبان بر افغانستان کاشته شد اکنون سر از خاک برآورده و به یک بحران کلان در صفوف طالبان تبدیل شده است؛ سراج الدین حقانی که داعیه امیرالمؤمنین شدن دارد از همان روزهای اول ورود به ساختمان وزارت داخله تا کنون سخنی علیه پاکستان به زبان جاری نکرده است. سراج‌الدین اما در چندین نوبت و در اعتراض به انحصار قدرت در دستان ملاهبت‌الله به فرامین رهبر طالبان خرده گرفته است.
افغانستان، به بازی بزرگ مشهور است اما این عنوان کلان، علی‌رغم احساس غروری که در مبارزه با بیگانه‌ستیزی به مردم کشور می‌دهد در عمل چیزی جز جنگ، ویرانی و آوارگی برای افغانستان نداشته است؛ این واقعیت در مورد شرایط حال حاضر افغانستان نیز صدق می‌کند.
با گذشت نزدیک به سه سال از تسلط دوباره حکومت طالبان بر افغانستان و با وجود ادعای شکست ایالات متحده و غرب در افغانستان توسط امارت اسلامی، شرایط میدانی اما چیز دیگری را نشان می‌دهد: افغانستان تحت حاکمیت طالبان نیز میدان زورآزمایی و رقابت قدرت‌های بیرونی منطقه‌ای و فرا منطقه‌ای‌ست. طالبان در شرایط کنونی دچار اختلافات داخلی در سطح رهبری و تقسیم قدرت شده‌اند و آنچه در بین این گروه به صورت زیرپوستی جریان دارد هرگز نوید‌بخش آینده‌ای روشن برای افغانستان نیست.
بر اساس شواهد و مستندات، طالبان قندهاری که به ملاهیبت الله آخوندزاده، رهبر معنوی و سیاسی طالبان، و حلقه وفادارنش اتلاق می‌شود در وضعیتی متضاد با سراج‌الدین حقانی، رهبر شبکه حقانی و وزیر امور داخله کنونی طالبان، قرار گرفته‌اند. البته این دو دستگی از همان ابتدای دوباره به قدرت رسیدن طالبان در افغانستان قابل تشخیص بود، زمانیکه براساس برخی اطلاعات فاش شده اشرف‌غنی رئیس‌جمهور پیشین و کابینه امنیتی‌اش درست در روزهای آخر قبل از فرارشان در تماس با رهبری شبکه حقانی از آنها خواسته بودند زودتر وارد کابل شوند، این اقدام غنی شاید نوعی انتقام از امریکا و تیم مذاکره کننده طالبان به ریاست ملا عبدالغنی برادر به شمار می‌رفت.
در ماراتون مذاکرات صلح امریکا با طالبان در دوحه قطر، دولت غنی به صورت کامل به حاشیه رانده شده بود و زلمی خلیلزاد به عنوان نماینده ویژه امریکا در امور صلح افغانستان کانال‌های مستقیم خود با چهره‌های سیاسی سرشناس افغانستانی به شمول رهبران احزاب سیاسی کلان را باز نموده و به غنی در مورد روند مذاکره با طالبان گزارش نمی‌داد.
این تخم نفاق که از همان روزهای اول تسلط دوباره طالبان بر افغانستان کاشته شد اکنون سر از خاک برآورده و به یک بحران کلان در صفوف طالبان تبدیل شده است؛ سراج الدین حقانی که داعیه امیرالمؤمنین شدن دارد از همان روزهای اول ورود به ساختمان وزارت داخله تا کنون سخنی علیه پاکستان به زبان جاری نکرده است. سراج‌الدین اما در چندین نوبت و در اعتراض به انحصار قدرت در دستان ملاهبت‌الله به فرامین رهبر طالبان خرده گرفته است.
در سوی دیگر اما طالبان قندهاری به دفعات علیه پاکستان سخن گفته‌اند و به اسلام آباد در مورد سیاست‌های مغرضانه‌اش علیه افغانستان هشدار داده‌اند؛ سیاست ضد پاکستانی طالبان قندهاری اما از ترکیب رهبران طالبان قندهاری نیز قابل برداشت بود: ملاغنی برادر مدتی طولانی در بازداشت سازمان استخبارات طالبان به سر می‌برد و با فشار امریکا و برای مذاکره صلح آزاد شد.
با این شرایط که به نظر می‌رسد طالبان حقانی مورد حمایت پاکستان می‌باشد، طالبان قندهاری نیز به سراغ هند رفته اند، هندی که رقیب اصلی پاکستان در بازی‌های منطقه‌ای و فرا منطقه‌ای ست. سفر چند روز پیش مقامات هندی به افغانستان و دیدار با وزرای خارجه و دفاع طالبان در همین راستا قابل توجیه است؛ هیأت سیاسی هند به ریاست «چی پی سینگ»، مسؤل وزارت خارجه هند برای افغانستان، پاکستان، ایران و امور شرق‌میانه در چهارم و پنجم نوامبر(ماه جاری میلادی) به کابل سفر کردند.
وعده افزایش کمک‌های بشردوستانه هند به افغانستان، تسهیل استفاده تاجران افغانستانی از بندر چابهار برای گسترش تجارت با هند و افزایش صدور ویزای هند برای اتباع افغانستانی از جمله موارد توافق شده در سفر هیات هندی به افغانستان بود.
با این وجود، باید گفت افغانستان تحت حاکمیت طالبان نیز راه به نقطه مطلوب در آینده نخواهد برد چرا که تمایل قندهار به دهلی نو و اتمای حقانی‌ها به اسلام آباد در ذات خود وابستگی‌ست.
