خبرگزاری دید: مخالفت مقام‌های پیشین بلندپایه در ارتش و نهادهای امنیت ملی رژیم اسرائیل، و نیز متحدانش، از جمله فرانسه، بریتانیا و آلمان با کشتار بی‌هدف خانواده‌های غیرنظامی در غزه روز‌به‌روز افزایش می‌یابد.
رسانه‌های جریان اصلی امریکا هیچ بهانه‌ای برای ادامه گزارش‌های ناقص و جانب‌دارانه‌شان از کشتار فجیع و نسل‌کُشانه در غزه ندارند. یائیر گولان، معاون پیشین وزیر اقتصاد اسرائیل، نتانیاهو را به «کشتن نوزادان برای سرگرمی» متهم کرده است.
این محکومیت‌ها، گزارش‌های طولانی‌مدت و مستند ۱۶ گروه حقوق بشری اسرائیلی از جمله گروه «شکستن سکوت» را تایید می‌کند که در آخرین گزارش خود نشان داده‌اند چگونه نیروهای اسرائیلی در غزه از فلسطینی‌ها به‌عنوان «سپر انسانی» استفاده می‌کنند.
اکنون وقت آن رسیده است که به کاستی‌های رسانه‌های جمعی امریکا—برخی تحمیلی و برخی خودساخته—در پوشش یک رژیم اسرائیلی خارج از کنترل، که هر روز با کمک‌های تسلیحاتی و مالی بایدن و حالا ترامپ تقویت می‌شود، رسیدگی کنیم.
از آمار بسیار پایین‌شمارش‌شده تلفات در غزه (با جمعیت ۲.۳ میلیون نفر) از تاریخ ۷ اکتوبر ۲۰۲۳ شروع کنید. نکته عجیب این‌جاست که رسانه‌ها جز گزارش‌های وزارت بهداشت درباره تلفات، ادعاهای حماس را باور نمی‌کنند.
حماس، دولت منتخب غزه، تنها کشته‌هایی را گزارش می‌دهد که با نام و نشان توسط شفاخانه‌ها، درمان‌گاه‌ها و سردخانه‌ها تأیید شده‌اند. در حالی که بسیاری این مکان‌ها نابود یا غارت شده‌اند. با این حال، روزنامه‌ها روزانه آمار تلفات اعلام‌شده از سوی حماس را، که اکنون به ۵۴ هزار و ۳۰۰ نفر رسیده، منتشر می‌کنند.
هیچ‌کس در جامعه دانشگاهی، سازمان ملل، یا نهادهای امدادرسان بین‌المللی این عدد پایین را باور ندارد. برآوردهای غیررسمی آن‌ها بین ۲۵۰ هزار تا ۵۰۰ هزار کشته است. بسیاری این گروه‌ها اذعان دارند که تقریباً همه بازماندگان بمباران‌های مرگبار علیه غیرنظامیان، خانه‌ها، بازارها، شفاخانه‌ها و زیرساخت‌های اضطراری مانند آب‌رسانی، سوخت و برق، یا بیمار، زخمی، در آستانه مرگ یا در حال گرسنگی هستند.
ممنوعیت ورود خبرنگاران مستقل به غزه، از جمله خبرنگاران امریکایی و اسرائیلی توسط نتانیاهو، مانع بزرگی برای به‌دست‌آوردن اطلاعات واقعی از میدانی‌ترین منابع است. ارتش اسرائیل بیش از ۳۰۰ روزنامه‌نگار فلسطینی را کشته است، برخی همراه با خانواده‌های‌شان. برخی از آپارتمان‌های آن‌ها هدف مستقیم موشک‌های ساخت امریکا قرار گرفتند.
سال گذشته، ۷۵ نهاد رسانه‌ای بزرگ در یک آگهی تمام‌صفحه‌ای در نیویارک‌تایمز به این سانسور اعتراض کردند. امضاکنندگان شامل نیویارک‌تایمز، واشنگتن‌پست و آسوشیتدپرس بودند. تلاش آن‌ها برای پوشش کشتار در غزه بی‌ثمر ماند. بایدن، که به «بی‌بی بایدن» معروف شده، از آن‌ها حمایت نکرد. این سانسور اکنون در دوران ترامپ نیز ادامه دارد.
با این حال، این رسانه‌ها سازمان‌هایی قدرتمندند و خبرنگارانی در نزدیکی غزه، در شهرهایی چون بیت‌المقدس و تل‌آویو دارند. آن‌ها می‌توانند تلاش بیشتری برای بازکردن دروازه‌های غزه و نشان‌دادن داستان‌های دل‌خراش قتل‌عام‌های جمعی انجام دهند که خطر آغاز یک جنگ وسیع‌تر در خاورمیانه را در پی دارد. این‌که چرا رسانه‌ها فشار بیشتری وارد نمی‌کنند، خود داستانی ناگفته درباره رسانه‌هاست.
تمام این خشونت جهانی از جایی آغاز شد که، چه از روی اشتباه عظیم یا نقشه‌ای حساب‌شده، سامانه امنیت مرزی بسیار پیشرفته نتانیاهو در تاریخ ۷ اکتوبر ۲۰۲۳ در همه سطوح فروپاشید. نتانیاهو تاکنون مانع هرگونه تحقیق رسمی در این زمینه شده است.
در نبود تحقیق کامل، نتانیاهو اجازه یافت تا خطای خود را به مجموعه‌ای از حملات، با پشتیبانی ایالات متحده، علیه لبنان، سوریه و یمن گسترش دهد.
رسانه‌های امریکا به ادعاهای بحث‌برانگیز نتانیاهو و دیگران درباره تجاوزهای گروهی در ۷ اکتوبر، که توسط رسانه‌های اسرائیلی رد و تکذیب شده‌اند، بسیار بیشتر پرداخته‌اند تا به تلاش‌گران صادق صلح. چرا؟
تمام این خون‌ریزی جمعی، اکنون برخی مقام‌های پیشین منتخب در اسرائیل را نیز تحت تأثیر قرار داده است. این هفته، اهود اولمرت، نخست‌وزیر پیشین اسرائیل، در یادداشتی در هاآرتص، نتانیاهو را به ارتکاب «جنایات جنگی» در غزه متهم کرد. در آینده نزدیک باید انتظار داشته باشیم که اعضای بیشتری از نهادهای سیاسی و امنیتی اسرائیل زبان به اعتراض بگشایند.
به‌طرز تکان‌دهنده‌ای، دونالد ترامپ همچنان از نتانیاهو می‌ترسد؛ کسی که با تکبر آتش‌بس ادعایی ترامپ را شکست و با بی‌اعتنایی به او، نسل‌کشی علیه فلسطینی‌ها را تشدید کرد و هشدارهای ترامپ درباره قحطی در غزه را نادیده گرفت. ماه‌هاست که نتانیاهو هزاران کامیون حامل کمک‌های انسان‌دوستانه در مرزهای غزه را متوقف کرده است.